Ενα από τα πιο σπάνια και δυσεύρετα φιλμ -κάποιοι πίστευαν ότι είχε χαθεί!- εμφανίστηκε ξαφνικά στον κόσμο του Διαδικτύου. Είναι το «Femme Coquette» («Γυναίκα κοκέτα»), η πρώτη αφηγηματική ταινία του θρυλικού Ζαν Λικ Γκοντάρ. Ο ίδιος ήταν μόλις 24 ετών όταν τη γύρισε με μία κάμερα 16 χιλιοστών, στη Γενεύη, το 1955. Τότε υπέγραψε ως Χανς Λούκας, που ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε στη σύντομη καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου.
Μέχρι τώρα υπήρχε μόνο μία κόπια του φιλμ, αρχειοθετημένη στη συλλογή ενός ευρωπαίου ιδιώτη, ο οποίος μπορούσε να τη δανείσει μόνο με τη συναίνεση του ίδιου του 86χρονου σκηνοθέτη. Και τώρα, προς την έκπληξη των οπαδών του Γκοντάρ και του κινήματος nouvelle vague (νέο κύμα) που ο ίδιος εκπροσωπούσε, ο χρήστης «David Heslin» ανέβασε την ταινία μικρού μήκους στο YouTube!
Το φιλμ διαρκεί μόλις 9 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα. Η υπόθεση βασίζεται στο μυθιστόρημα «Le Signe» του γάλλου συγγραφέα Γκι ντε Μοπασάν.
Μία γυναίκα εξιστορεί μία αφυπνιστική εμπειρία της σε γράμμα που γράφει προς μία φίλη της. Ενώ επέστρεφε στο σπίτι με τα πόδια για να μαγειρέψει, παρατήρησε μία σκηνή στο παράθυρο μίας γυναίκας.
Η γυναίκα χαζεύει τον δρόμο από το παράθυρο. Το βλέμμα της καρφώνεται χαριτωμένα σε έναν άνδρα με αδιάβροχο και με στρογγυλά χαρακτηριστικά γυαλιά ηλίου – ο ίδιος ο Γκοντάρ! Εκείνος ανταποκρίνεται στο βλέμμα της και τότε η γυναίκα γλείφει συνωμοτικά το δάχτυλό της. Αυτός πιάνει το νόημα, κοιτάζει το πορτοφόλι του για να δει αν έχει χρήματα κι ανεβαίνει στο διαμέρισμά της.
Στην επιστολή η ηρωίδα περιγράφει τα ανάμεικτα συναισθήματα που της προκάλεσε αυτή η εικόνα: θαυμασμό, περιφρόνηση και σεβασμό γι’ αυτήν τη γυναίκα. Κι όμως, ύστερα, συνεχίζοντας τον δρόμο της, αυθόρμητα, δοκιμάζει τη σεξουαλική απελευθέρωση που παρατήρησε σε αυτή τη γυναίκα κάνοντας η ίδια αντίστοιχα νεύματα σε έναν άγνωστο άνδρα που διαβάζει μία εφημερίδα σε ένα παγκάκι. Φεύγει τρέχοντας.
Για όσους αγαπούν το έργο του Γκοντάρ αυτό είναι ένα απολαυστικό δείγμα της δουλειάς του όταν ήταν ακόμη ερασιτέχνης. Ο Αντουάν ντε Βασκ, βιογράφος του Γκοντάρ, σχολιάζει ότι η ταινία είναι «απελευθερωμένη, οικεία, γρήγορη, διεστραμμένη: εδώ η γυναίκα αποτελεί λεία για τον άντρα που την κυνηγά, την πληρώνει, την καταναλώνει, αυτή ωστόσο, είναι ζωντανή, αέρινη».