Το στερεότυπο λέει πως ο αστυνομικός στο LA ιστορικά βαράει μαύρους, απλά γιατί είναι ρατσιστής. Στη Πόλη, ο αστυνομικός βαράει κεμαλιστές γιατί είναι πια ισλαμιστής. Και στην Αθήνα; Στην Αθήνα, ο αστυνομικός ιστορικά βαράει Αριστερούς γιατί είναι Δεξιός. Απλά.
Το στερεότυπο του Δεξιού μπάτσου έχει προφανείς ιστορικές ρίζες στη χώρα μας. Το 1950, αν ο παππούς σου ήταν Αριστερός, ήταν Έλληνας Β’ κατηγορίας και ζούσε με τον καθημερινό «φόβο του χωροφύλακα». Στη χούντα, αν ο πατέρας σου ήταν Αριστερός, τα ίδια. Ξύλο κι απειλές, κι ο χωροφύλακας εχθρός.
Το Δεκέμβρη του 2008, αν κι εσύ είσαι Αριστερός, λίγο ξύλο μπορεί να έφαγες. Και αν δεν έφαγες, την Ελληνική Αστυνομία πρέπει να τη ψιλοσιχάθηκες με όσα έγιναν τότε. Ο ήλιος λάμπει κι οι Έλληνες μπάτσοι είναι Δεξιοί. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.
Κι όμως, πήγαν κάποτε να αλλάξουν. Η Αλλαγή του Ανδρέα έφερε τα πάνω κάτω και στην Αστυνομία. Η μισητή Χωροφυλακή το 1984 καταργήθηκε, ή πιο σωστά συγχωνεύθηκε με την Αστυνομία Πόλεων. Κάπως έτσι γεννήθηκε η ΕΛ.ΑΣ., με προφανή συμβολισμό, σε μια προσπάθεια να ξεχάσει η Ελλάς τα τραύματά της, Αριστεροί και Δεξιοί να αγκαλιαστούν και τα στερεότυπα να σβήσουν.
Δεν πρόλαβαν όμως να σβήσουν οι εικόνες του κακού Δεξιού μπάτσου στο συλλογικό υποσυνείδητο της Αριστεράς. Κοιμήθηκαν, πήγαν λίγο πίσω. Μπορεί ο Κορκονέας να ήταν «μοναχικός λύκος», αλλά οι ακροδεξιοί αστυνομικοί που ανέχονταν, αν δεν συνέδραμαν τους Χρυσαυγίτες νεοναζί ήταν δυστυχώς περισσότεροι.
Μετά και τις τελευταίες αποκαλύψεις, οι Έλληνες αστυνομικοί είναι στριμωγμένοι. Κι ας μην είναι οι μισοί ακροδεξιοί. Κι ας μην είναι οι μισοί ούτε καν Δεξιοί, μετά τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ. Για ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, έχουν πάντα τη ρετσινιά. «Κωλόμπατσοι». Αντίπαλοι. Δεξιοί. Ή όπως το τραγουδούσε ο Παύλος Φύσσας στο τραγούδι του «δεν αγανακτώ»: «Μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι».
Οι ίδιοι δεν ζουν στο κενό. Καταλαβαίνουν. Προς τιμήν τους, μέσω του συλλογικού οργάνου τους αναγνωρίζουν τα «καταστροφικά στερεότυπα» για τον έλληνα αστυνομικό, και δηλώνουν δημόσια πως ναι, ήταν «παρίας του συστήματος και πειθήνιο όργανο της εκάστοτε εξουσίας» σε «μαύρες περιόδους της ιστορίας μας».
Μαύρη περίοδο στην ιστορία μας ζούμε και τώρα. Και μέσα σε όλα τα άλλα, ο κακός Δεξιός μπάτσος, το δηλητηριώδες στερεότυπο, ξύπνησε και ξανασηκώνει το κεφάλι. Κάτι δεν πρέπει να κάνουμε; Εντάξει, η Αριστερά να καταδικάσει ξεκάθαρα την ακροαριστερή βία.
Παράλληλα, όμως; Παράλληλα ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο. Πρέπει να ξηλωθούν οι ακροδεξιοί θύλακες στην Αστυνομία. Κι όχι μόνο αυτό. Έχει πιο πολύ δίκιο όταν ζητάει και τον «βαθύ εκδημοκρατισμό» της Ελληνικής Αστυνομίας. Πώς θα γίνει αυτό; Με affirmative action και προνομιακές προσλήψεις αξύριστων μαλλιάδων; Με επιχειρησιακή απεξάρτησή της από τον εκάστοτε Υπουργό; Δεν ξέρω πώς και δεν θα είναι εύκολο. Όμως, δεν μπορεί πια η Αστυνομία να εκφράζει μόνο τη Δεξιά, άντε και το Κέντρο. Πρέπει επιτέλους η Ελληνική Αστυνομία να μπορεί να εμπιστεύεται την Αριστερά. Και η Αριστερά να μπορεί να εμπιστεύεται την Ελληνική Αστυνομία.