Ζούμε σε μια χώρα, όπου φαίνεται πως μια μικρή ιστορία γύρω από το λάστιχο του αυτοκινήτου της Ζωής Κωνσταντοπούλου, έχει μεγαλύτερη σημασία από την οριακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Και δεν εννοώ μόνο τις όποιες διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε εξέλιξη με τους δανειστές, εννοώ και την ασφυξία εντός της χώρας, το ρευστό που εχει στερέψει, τις πολλές χιλιάδες ανέργους που παραμένουν άνεργοι, τους φτωχούς που παραμένουν φτωχοί, τους καταραμένους που αναζητούν μια καλύτερη τύχη από εκείνη που τους επιφυλάσσουν οι πατρίδες τους και οι οποίοι γίνονται αντικείμενο σκοπιμοτήτων, τις επιχειρήσεις που κλείνουν, το sucess story που ποτέ δεν υπήρξε, την αποτυχία πολιτικών και διαχείρισης.
Τα ξένα μέσα ενημέρωσης, μας δίνουν καθημερινά δραματικά ρεπορτάζ για την πορεία των συζητήσεων με την τρόικα, αναφορικά με τη σύναψη ή όχι ενός νέου μνημονίου. Τα ελληνικά μεσα ενημέρωσης, άλλαξαν τα ονόματα και της τρόικας και των μνημονίων (για την ακρίβεια δέχτηκαν την αλλαγή ονομάτων που επέβαλε η νέα κυβέρνηση), λένε μερικές λίγες κουβέντες για τις διαπραγματεύσεις και εδω και αρκετά εικοσιτετράωρα έχουν στρέψει το δικό τους ενδιαφέρον στην περιπέτεια της προέδρου της Βουλής. Στο λάστιχό της που έσκασε, άλλαξε, ξεφούσκωσε.
Χωρισμένα στα δύο. Σ' εκείνα που θεωρούν μείζον θέμα τη συμπεριφορά της προέδρου, η οποία σύμφωνα με μαρτυρίες αποδεικνύεται κακή, αλαζονική, προκλητική, απειλητική. Και σ' εκείνα, που βασισμένα σε άλλη μαρτυρία, θεωρούν τη συμπεριφορά της αψογη, ως συνήθως, όπως και άλλος μάρτυρας κατέθεσε. Αυτόπτης κι αυτός. Τα πρώτα μέσα που ανέδειξαν το θέμα βασίστηκαν στη μαρτυρία μιας γυναίκας που ηταν παρούσα στο βενζινάδικο και ενός υπαλλήλου. Τα δεύτερα, περίμεναν μια-δυο ημέρες υπομονετικά και μετά έβγαλαν το δικό τους λαυράκι, τη μαρτυρία ενός πρώην αστυνομικού που διέψευδε τους δύο πρώτους.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να επιμείνουμε στις δύο απόψεις, στις δύο εντελώς συγκρουόμενες μαρτυρίες γύρω από τη συμπεριφορά της κυρίας Κωνσταντοπούλου στην ιστορία με το ξεφούσκωτο λάστιχο. Νομίζω πως όχι. Όχι μόνο γιατί το περιστατικό έχει έναν παραπολιτικό χαρακτήρα και η συγκεκριμένη κυρία μπορεί να κριθεί εύκολα απ' όσα κάνει στον χώρο που προεδρεύει. Αλλά και επειδή οι άνθρωποι που θα έπρεπε να δίνουν αντικειμενική πληροφόρηση, δεν έχουν νομίζω πια την έξωθεν καλή μαρτυρία ώστε να γίνουν πιστευτοί. Οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, μπορούν να γράφουν ό,τι νομίζουν, να γέρνουν με όποια πλευρά θέλουν. Τα μέσα αυτά, άλλωστε, έχουν αντικαταστήσει τον καβγά και τις συζητήσεις των ελληνικών καφενείων. Οι δημοσιογράφοι που θα έπρεπε να μιλάνε με γεγονότα και να στέκονται ψύχραιμοι απέναντι σε αυτά, ακολουθούν την ίδια στάση, την καφενειακή. Γίνονται μέρος των γεγονότων, ταυτίζονται με απόψεις και κόμματα.
Αν το πρόβλημα περιοριζόταν στο περιστατικό με το ξεφούσκωτο λάστιχο της Κωνσταντοπούλου, θα ηταν μικρό το κακό. Η ιστορία με το λάστιχο συντομα θα ξεφουσκώσει και τα ίδια μέσα με τους ίδιους δημοσιογράφους (και αν δεν βρεθεί μια νέα περιπέτεια της Κωνσταντοπούλου, του Γκλέτσου ή κάποιου άλλου που προσφέρει θέαμα) θα αναλάβουν να μας πληροφορήσουν για τα σημαντικά που λέγαμε στην αρχή αυτού του σημειώματος. Και εκεί, όπως έχει δείξει και το πολύ πρόσφατο παρελθόν, θα έχουμε πάλι μια ανάλογη διαχείριση. Οι μεν και οι δε. Τα γεγονότα τα σημαντικά θα φουσκώνουν ή θα ξεφουσκώνουν, ανάλογα με την πλευρά που γέρνουν τα μέσα. Και είναι και οι ημέρες δύσκολες, τα μέσα ζορίζονται, τα συμφέροντα ειναι μεγάλα, οι δημοσιογράφοι σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς δεν έχουν διάθεση για ηρωισμούς.
Το πρόβλημα της χώρας -που είναι και πρόβλημα ποιότητας της δημοκρατίας- είναι πως τα μέσα και οι δημοσιογράφοι (όχι όλα, όχι όλοι), αντιμετωπίζουν όλα τα θέματα όπως την ιστορία με το ξεφούσκωτο λάστιχο…