Επειδή, όπως το πάμε, η υπόθεση με τη διαπραγμάτευση-που-μόνον-διαπραγμάτευση-δεν-υπήρξε πορεύεται με τη ρήξη να αποτελεί αληθινή πλέον προοπτική και όχι βαρουφάκικη τακτική, προβλέπουμε ότι το Κούγκι θα επανέλθει στο προσκήνιο. Μπορεί και το Αρκάδι, να μην γινόμαστε τοπικιστές! Ενδεχομένως και το Ζάλογγο να επιστρατευθεί. Μάλιστα, άμα η κίνηση προς τη ρήξη αποκτήσει γνήσια λαϊκή δυναμική -να το δούμε το αυριανό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, να δούμε και την υπέρ του ευρώ εκδοχή της Πέμπτης…- προβλέπουμε ότι θα ξεφύγει η κατάσταση από τη βαριά ελαφρότητα Καμμένου (κυριολεκτούνται αμφότερα) ή την αμφιθυμία Βαρουφάκη (και πίστευε και δεν πίστευε στο Ζάλογγο) και θα πάει σε κάτι με ευρεία βάση. Το γιατί και το πώς, θα το αναλύουμε αργότερα…
… Για την ώρα, όμως, καλό θα ήταν να συνειδητοποιηθεί (και απ' όσους παίζουν με τα σύμβολα θυσίας και με τους θρύλους, αλλά και από εμάς – την κοινή γνώμη) ότι ο καλόγερος Σαμουήλ στο Κούγκι και ο Κωστής Γιαμπουδάκης (ή ο Μανόλης Σκουλάς: στασιάζεται) είχαν την ενεργό και ουσιαστικότατη συναίνεση των ανθρώπων που πήραν μαζί τους στον θάνατο. Γι' αυτό λέγεται θυσία και όχι φονικό – όπως συλλογικά βρέθηκαν να αποφασίζουν οι γυναίκες του Ζαλόγγου, γι' αυτό και η πράξη τους τιμάται ως θυσία και δεν θεωρείται παράκρουση.
Παρακαλούνται οι πρόθυμοι να θυσιάσουν άλλους (γιατί οι άρχοντες συνήθως την βγάζουν καθαρή τις ώρες της μεγάλης κρίσης) να μεριμνήσουν για την ουσιαστική και βαθύτερη συναίνεση. Αλλά κι οι συναινούντες, καλούμαστε να προσέξουμε λιγάκι την έκταση και την «ουσιαστικότητα» της συναίνεσης που θα κληθούμε να θεωρήσουμε ότι έχουμε δώσει.