Οι παρατάξεις που δεν θα συμμετάσχουν στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Κυριακής προβαίνουν σε μια απαράδεκτη ενέργεια. Υποδεικνύοντας τον έναν ή τον άλλον μονομάχο, αφενός μεν προσβάλλουν τη νοημοσύνη του πολίτη, αφετέρου αυτή η πατρωνία υποκρύπτει έναν δόλο, μια σκοπιμότητα συναλλαγής. Τα γνωστά παζάρια ανάμεσα στους υποψήφιους, η προσπάθεια να καρπωθούν οφίτσια και καρέκλες, ακόμα και ωμοί εκβιασμοί με όπλο τις κερδισμένες ψήφους, είναι από τα πιο βρόμικα παιχνίδια που παίζονται, εν κρυπτώ και παραβύστω, πίσω από πλάτες ψηφοφόρων. Τα οποία και δεν μαθαίνουμε ποτέ.
Ωστόσο, τα ερωτηματικά που ταλανίζουνε, νομίζω, τον ψηφοφόρο στις αυτοδιοικητικές εκλογές της Κυριακής δεν έχουν σχέση με τις άνωθεν υποδείξεις των κομμάτων. Είναι προβληματισμοί που αφορούν τη λειτουργία της πόλης: «Ποιες δημοτικές παρατάξεις μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους ώστε να πάει πιο πέρα η πόλη; Ποιοι, αποδεδειγμένα, έχουν τη διάθεση για γόνιμο διάλογο, την πρόθεση συναίνεσης και συνδιαλλαγής με παρατάξεις που ανήκουν σε όλο το φάσμα του δημοκρατικού χώρου; Ποιοι διαθέτουν ευελιξία σκέψης και λογική αμοιβαίων υποχωρήσεων; Κι ακόμα, την επιχειρηματολογία να πείσουν, να πιέσουν αποτελεσματικά την κεντρική εξουσία με στόχο την προώθηση των προβλημάτων της πόλης τους, κι όχι τις εντολές των κομμάτων; (Φτάσαμε να θεωρούμε τα αυτονόητα υψηλούς στόχους, τι να πει κανείς..).
Τα «ιδεολογικά» κριτήρια, λοιπόν, ή τα ιδεολογήματα, αν θέλετε, καταγράφτηκαν με σαφήνεια στα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής, τώρα προέχει η λειτουργία της πόλης, η καθημερινή της ζωή, η ανέλιξή της. Δεν μπορεί μια δημοτική αρχή να κλείνει την πόρτα και τα αυτιά στους άλλους ή να στυλώνει τα πόδια με τρόπο αδιέξοδο.
Η Πάτρα έχει την οδυνηρή εμπειρία ενός πάλαι ποτέ δημάρχου της, προερχόμενου από το ΚΚΕ, αλλά που όλα τα κόμματα τον «στήριξαν» και τον κανάκεψαν, μηδέ της Νέας Δημοκρατίας εξαιρουμένης. Έκανε τρεις θητείες από το 1974 ως το 1986, αλλά δεν προώθησε καμία λύση σε κανένα πρόβλημα. Εξάντλησε 12 χρόνια από τη ζωή της πόλης κι από τη δική μας, αρνούμενος να συνομιλήσει με την κεντρική εξουσία.
Έκανε την πιο στείρα «πολιτική αντίσταση», αναρτώντας τεράστια πανό με τα συνθήματα «Τον Γλαύκο που άρπαξε η ΔΕΗ, να τον επιστρέψει στον Δήμο» και «Ο Γλαύκος ανήκει στην Πάτρα και τους Πατρινούς» -φρούδα απαίτηση που αποδείχτηκε καταστροφική, αφού οδήγησε την πόλη στον απομονωτισμό. Γιατί δεν δεχόταν να συνομιλήσει με κανέναν, αν δεν ικανοποιείτο πρώτα το δημαρχιακό του αίτημα, δηλαδή ποτέ. (Αυτό είναι δογματισμός και φανατισμός: να διπλασιάζεις την προσπάθεια, όταν έχεις χάσει πια τον στόχο). Κι ωστόσο, τα προβλήματα της πόλης συσσωρεύονταν και διογκώνονταν, η δε πόλη βούλιαζε στα αδιέξοδά της. Τρέμω στο ενδεχόμενο επανάληψης εκείνης της περιόδου. Η οποία αποτελεί μέγιστο παράδειγμα αποφυγής, για όποιον εκλεγεί.
Όχι, όχι δεν προτείνω τίποτα. Ο καθένας έχει την ευθύνη να στοχαστεί και να αποφασίσει. Προσωπικά, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, δεν επενδύω σε κανέναν, δεν επιδιώκω κάτι περισσότερο απ’ το ελάχιστο. Να γίνουν ένα δύο βήματα μπροστά. Να βελτιωθεί η καθημερινότητα και η ποιότητα ζωής στην πόλη, η καθαριότητα, η ηχορρύπανση, τα έντονα κυκλοφοριακά προβλήματα. Γιατί το τέλμα (χρόνιο πια) με ανατριχιάζει – όλους μας τρομάζει και μας απελπίζει.