Τρία γεγονότα μας συγκλονίζουν αυτές τις ημέρες. Αρχικά η αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα. Η πράξη του, πράξη απελπισίας, δίχως άλλο, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, του πολιτικού κόσμου και του τύπου. O κόσμος συγκεντρώθηκε αυθόρμητα στο Σύνταγμα και τον τίμησε, σαν να έπεσε υπέρ της πατρίδας. Πολλά πολιτικά στελέχη, απ’όλο το πολιτικό φάσμα, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν το τραγικό συμβάν για μικροπολιτικούς λόγους. Κανένα νέο, καμιά πρωτοτυπία. Τραγικά προβλέψιμοι.
Στα «παρεπόμενα» του ίδιου συμβάντος, ο φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος, έπεσε θύμα «ωμής» αστυνομικής βίας και χειρουργήθηκε με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Και άλλοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, αντιμετωπίστηκαν με πρωτόγνωρο βίαιο τρόπο από τα όργανα της τάξης, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ελευθερία του τύπου, ακόμα και εκεί που βαυκαλιζόμαστε ότι «γεννήθηκε η δημοκρατία», είναι ακόμα μακριά. Η εξουσία, η κάθε εξουσία, λειτουργεί καλύτερα όταν δεν έχει πάνω της τους προβολείς των media.
Η πιο συγκλονιστική είδηση των ημερών, όμως, νομίζω πως είναι ο θάνατος τεσσάρων ανθρώπων, πάνω στις ράγες της σιδηροδρομικής γραμμής στο Κρυονέρι, και ο σοβαρός τραυματισμός ενός άλλου. Αλλά περισσότερο συγκλονίζει η «θυσία» τριών Πακιστανών μεταναστών. Για να σώσουν τους εγκλωβισμένους στο αυτοκίνητό τους, πάνω στις ράγες, ηλικιωμένους Έλληνες, δίχως να τα καταφέρουν τελικά, οι δυο έχασαν τη ζωή τους, μαζί με το ζευγάρι, την ώρα που προσπαθούσαν να βγάλουν το όχημα από τα θανατηφόρα «δόντια» του τρένου και ο τρίτος νοσηλεύεται βαριά τραυματισμένος.
Δεν υπάρχουν κατάλληλα λόγια να περιγράψει κανείς τη θυσία τους. Ας υπογραμμίσουμε όμως το γεγονός πως συνέβη σε μέρες που είναι πολλοί αυτοί που τσουβαλιάζουν τους μετανάστες με τη λέξη «λαθρομετανάστες», «εγκληματίες», «κλέφτες», «βιαστές», «πόρνες» ή και «κοπρίτες», σύμφωνα με γνωστό στιχουργό. Άσχετα αν οι συγκριμένοι μετανάστες είχαν ή όχι νόμιμα χαρτιά, το αίμα τους αναμείχτηκε με αυτό των άλλων δυο (νόμιμων) νεκρών. Δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς, αν μετά την πράξη τους, θα βρουν ένα κομμάτι γης να θαφτούν ή αν και τώρα θα υπάρχουν αυτοί που θα τους το αρνούνται, θάβοντάς τους, δίπλα στους ανώνυμους σωρούς συμπατριωτών τους στον Έβρο και αλλού. Αν ο επιζών, θα τύχει από το κράτος της φροντίδας που δικαιούται. Ενδιαφέρον έχει να δούμε αν προς τιμήν τους θα διοργανωθεί από τους πολίτες κάποια συγκέντρωση. Αν η πολιτεία, χωρίς να υπολογίσει τις μισαλλόδοξες κραυγές, που τούτο τον καιρό ηχούν σαν μακάβρια τύμπανα θανάτου, θα τολμήσει να τους τιμήσει για την πράξη τους, τους νεκρούς και τον επιζώντα, τιμώντας με αυτό τον τρόπο, τους ανώνυμους μετανάστες που επί χρόνια έχουν προσφέρει και προσφέρουν σε αυτό τον τόπο.