Δεν είμαι ο άνθρωπος που τρελαίνεται με τα μωρά και τις «μανούλες», μάλλον το αντίθετο. Η εικόνα μιας γυναίκας που θηλάζει δεν μου φαίνεται καθόλου μαγική, δεν μού γεννά συναισθήματα τρυφερότητας ή συγκίνησης, θα τολμούσα να πω ότι με απωθεί. Για να καταλάβετε δεν μπορούσα ούτε καν την αδελφή μου να παρακολουθήσω να θηλάζει. Όμως, το γεγονός ότι ο εμένα ο θηλασμός δεν «μου κάθεται» καλά δεν μου δίνει το δικαίωμα να αντιδράσω στην ελευθερία μιας μητέρας να θηλάσει δημόσια. Και ομολογώ ότι δεν φανταζόμουν πως θα υπήρχαν άνθρωποι που θα το έκαναν και μάλιστα φανατικά.
Το να θηλάσει μια μητέρα σε δημόσιο χώρο θεωρώ ότι είναι κάτι τόσο κανονικό όσο το να βήξει έντονα γιατί πνίγηκε ή να γελάσει δυνατά ή να ρουφήξει τη σούπα της. Και σίγουρα λιγότερο προκλητικό από ένα βαθύ ντεκολτέ που στάζει υποσχέσεις. Μου φαίνεται αδιανόητο να πρέπει μια μαμά και το μωρό της να στριμωχτούν σε αμφιβόλου υγιεινής τουαλέτες ή βρώμικα πάρκινγκ επειδή σε εμένα και πολλούς άλλους η εικόνα είναι ενοχλητική ή/και αποκρουστική. Όσοι ενοχλούμαστε μπορούμε πολύ απλά να στρέψουμε αλλού το βλέμμα μας κι όχι να το καρφώσουμε στην άγνωστή μητέρα, μουρμουρίζοντας επικριτικά σχόλια. Οκ, για να πω και του στραβού το δίκιο, υπάρχουν γυναίκες που επιδεικνύουν μεγαλοπρεπώς την όλη διαδικασία και παλεύουν να τσιγκλίσουν την προσοχή των γύρω τους, αυτές όμως είναι οι εξαιρέσεις με τις οποίες δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς – πλην των ειδικών. Γενικώς οι γυναίκες που νιώθουν την ανάγκη να προβληθούν μέσα από την ιδιότητα τους ως μητέρες, αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία που αδικεί -για να μην πω προσβάλλει- όλες τις γυναίκες. Και αυτό το αναφέρω για να ξεκαθαρίσω το εξής: η μητρότητα δεν είναι ούτε ιερή ούτε υπερφυσική ιδιότητα, είναι μία φυσιολογική κατάσταση και ομοίως φυσιολογικά πρέπει να αντιμετωπίζονται -πρωτίστως από τις ίδιες τις γυναίκες- όλα όσα την αφορούν, όπως στην προκειμένη περίπτωση ο θηλασμός.
Ταμπού και προκαταλήψεις το μόνο που κάνουν είναι να περιορίζουν και να υπονομεύουν τις ελευθερίες και την αξιοπρέπεια των γυναικών.
Γι’ αυτό ακριβώς όσο αντίθετη είμαι με όσους επιτίθενται στο δημόσιο θηλασμό, άλλο τόσο αντίθετη είμαι με την αποδοκιμασία -συχνά στα όρια του μπούλινγκ- που εισπράττουν οι γυναίκες που δεν θέλουν να θηλάσουν. Φυσικά και είναι καλό μια μητέρα να θηλάσει το μωρό της αλλά αν δεν θέλει να το κάνει καθόλου, ή πολύ λιγότερο, είναι δικαίωμά της και κανείς δεν πρέπει να την κατηγορήσει γι' αυτό. Να τη συμβουλέψει και να την ενημερώσει ναι, να την ενοχοποιήσει όχι. Μια γυναίκα που δεν διαλέγει να θηλάσει δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάει αρκετά το παιδί της ή ότι δεν είναι και τόσο καλή μητέρα. Ο θηλασμός είναι κι αυτός μια φυσιολογική επιλογή που η φύση δίνει (ή δεν δίνει) στις μητέρες και δεν αποτελεί απόδειξη για την ικανότητα ή την ανικανότητα μιας μητέρας.
Η ικανότητά μας, όμως, να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε τις απόψεις και τις επιλογές των γύρω μας, όσο διαφορετικές και αν είναι από τις δικές μας, αποδεικνύει πόσο ανοιχτόμυαλοι και δίκαιοι είμαστε. Και νομίζω ότι αυτά τα δύο στοιχεία είναι από τα βασικότερα που πρέπει να έχει κανείς για να μεγαλώσει… «γερά» παιδιά.
Υ.Γ Αυτή η εβδομάδα είναι η Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού.
Στο πλαίσιο της διοργανώθηκε το Σάββατο σε 50 πόλεις της Ελλάδας ένας πανελλαδικός ταυτόχρονος δημόσιος μητρικός θηλασμός που σόκαρε πολλούς καλούς χριστιανούς εκεί έξω. Ο σκοπός όλης αυτής της κίνησης -που είναι διεθνής και στο εξωτερικό «τρέχει» από το 1990- δεν είναι ούτε να προκαλέσει ούτε να φανατίσει ούτε να προσβάλλει τις γυναίκες, αλλά να προβάλλει τον θετικό ρόλο του θηλασμού στην ανάπτυξη των μωρών και, κυρίως, να μας εξοικειώσει με τον θηλασμό έτσι ώστε να τον δούμε -κυριολεκτικά- ως μία απολύτως αυτονόητη και φυσιολογική πράξη.