Ξ. Ζολώτας και Τζ. Τζαννετάκης, στο πρώτο εγχείρημα οικουμενικής κυβέρνησης.
Τι κι αν εκφέρεται απ’τα χείλη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη; Η πρόταση για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης εθνικής ανάγκης ηχεί εύλογη. Όταν η οικονομία έχει φτάσει στο «αμήν κι αντίο» και η κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης, με τη μεσαία τάξη να στερείται τα –επί δεκαετίες- κεκτημένα της και με τους νέους να μην διακρίνουν ίχνος προοπτικής, δεν είναι αυτονόητο ότι οι επιμέρους διαφορές πρέπει να παραμεριστούν και οι πολιτικές ηγεσίες επειγόντως να συστρατευθούν για τη σωτηρία της πατρίδας;
Έτσι κι αλλιώς, έχει εδώ και χρόνια επισημανθεί ότι οι κρίσιμες συγκρούσεις στην Ελλάδα δεν είναι πλέον μετωπικές, ανάμεσα στην (κεντρο)Δεξιά και στην (κεντρο)Αριστερά μα διεξάγονται στα ενδότερα των κομμάτων. Κάθε σχεδόν πολιτικός σχηματισμός συστεγάζει ανθρώπους ψύχραιμους -οι οποίοι ομνύουν στον ορθό λόγο και πατούν γερά στη γη- και αφιονισμένους ιδεοληπτικούς που είναι ταγμένοι, από ευήθεια είτε από συμφέρον, στην υπεράσπιση παρωχημένων ή κενών «ιερών» συμβόλων. Στο εσωτερικό του Πασόκ αλλά και της Νέας Δημοκρατίας εκείνοι που διαθέτουν ανοιχτούς ορίζοντες και καθαρό βλέμμα υποχρεούνται να συγκρούονται καθημερινά με πατριδοκάπηλους, κρατικιστές, εντολοδόχους συντεχνιών, παπαδοπαίδια και κοινά λαμόγια. Ακόμα και στο Σύριζα-Συν, οι επίγονοι του Μιχάλη Παπαγιαννάκη πρέπει να συζητούν στα σοβαρά με δηλωμένους θαυμαστές της Πολιτιστικής Επανάστασης στην Κίνα και του ισόβιου προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες…
Εάν κάθε κρίση –όπως λένε- κρύβει και μιάν ευκαιρία, η παρούσα ευκαιρία για την Ελλάδα είναι να χωριστούν επιτέλους τα πρόβατα από τα ερίφια. Να δημιουργηθεί μια ευρεία κοινωνική και κοινοβουλευτική συναίνεση, η οποία θα βάλει οριστικά στην άκρη ό,τι προσβάλλει την ευαισθησία, την αισθητική και τον κοινό μας νου: Τη new age εθνικοφροσύνη, τον δημοσιουπαλληλισμό, τους αριστερίστικους λεονταρισμούς και τις τηλεοπτικές ρητορείες. Να προσφερθεί από τη σώφρωνα αντιπολίτευση ένθεν κακείθεν μια ψήφος κριτικής ανοχής στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που θα της επιτρέψει να προχωρήσει δίχως να λογαριάζει το πολιτικό κόστος και να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου. Για όποιον δεν συμφωνεί υπάρχει πάντα το Λάος και το νεοσταλινικό Κουκουέ.
Να ευχηθούμε αυτό για το 2010; Όχι! Διότι πολύ φοβάμαι ότι όσο εμείς θα επιτυγχάνουμε μια μίνιμουμ έστω κοινή πλατφόρμα εξόδου από την κρίση και χάραξης εθνικής στρατηγικής, τόσο οι άλλοι –οι «αδούλωτοι», οι «αδέκαστοι», οι «ανυποχώρητοι»- θα μας καταγγέλλουν και κολακεύοντας εκ του ασφαλούς την κοινωνία, θα θεριεύουν. Όσο εμείς θα συμφωνούμε, τόσο οι άλλοι θα μας αποκαλούν μειοδότες και όργανα σκοτεινών συμφερόντων…
Κακά τα ψέμματα. Για πλείστους όσους συμπατριώτες μας η «παράδοση» Οτσαλάν βαραίνει ακόμα περισσότερο από την ένταξη στην ΟΝΕ, το πανεπιστημιακό άσυλο και η μονιμότητα στο δημόσιο αποτελούν ταμπού ακατάρριπτα, οι ομοφυλόφιλοι θα έπρεπε να απελαύνονται και οι έμποροι ναρκωτικών να καρατομούνται στην πλατεία Συντάγματος. Αρκεί να θυμηθούμε τα τρία εκατομμύρια υπογραφές που είχε συγκεντρώσει ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για το ευτράπελο ζήτημα των ταυτοτήτων για να καταλάβουμε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του λαϊκισμού και του συντηρητισμού.
Συμπέρασμα: Κάλλιο, Ελληνάρα μου, να συνυπάρχουμε -κι ας τσακωνόμαστε- κάτω απ’την ίδια στέγη παρά να σε πετάξω στο πυρ το εξώτερον. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει ελπίδα να σε φέρω αγάλι-αγάλι στα νερά μου. Στη δεύτερη, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μου κάψεις το σπίτι.-