Δεν ξέρω αν είναι γενικό το φαινόμενο φέτος αλλά σε ό,τι με αφορά, έχω πάρει τις λιγότερες προσκλήσεις για κοπή πίτας πρωτοχρονιάς. Για την ακρίβεια έχω πάρει μόνο μία. Σίγουρα θα είναι θέμα κρίσης, αν θυμηθώ τι γινόταν τις προηγούμενες χρονιές. Ή θα αποφασίσαμε πια να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για τη νέα χρονιά σε άλλες, πιο πεζές τελετές, και παραμερίσαμε τις παραδοσιακές γιορτές με φλουριά, λαϊκές ορχήστρες, λαχεία για δώρα και άλλα γνωστά και χιλιοτραγουδισμένα. Βέβαια, το παραπάνω συμπέρασμα μπορεί να είναι βεβιασμένο και αυθαίρετο και απλώς να μην έχω καταλάβει ότι έχω χάσει πολλούς παραδοσιακούς φίλους οι οποίοι συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Το Σάββατο το βράδυ, πάντως ήμουν καλεσμένος σε μια κοπή πίτας που ελάχιστα έμοιαζε με τις προαναφερόμενες όπου τα κομμάτια της πήγαν στην ανεκτικότητα, συνύπαρξη, πολυπολιτισμικότητα. Έλειπαν οι «επίσημοι»- αυτοί τελευταία λείπουν γενικά και όχι μόνο από τέτοιες γιορτές- έλειπαν οι σημαίες, έλειπε ο ιερέας, έλειπε κοινώς το μεγάλο «ταρατατζουμ». Είχε, αντ’αυτών, πολλά παιδιά. Μικρά κα μεγάλα. Οι νέοι της ASANTE – Σύλλογος Νέων Αφρικανικής καταγωγής – και η Αφγανική Κοινότητα της Αθήνας ένωσαν τις δυνάμεις και χάρισαν σε αρκετούς τυχερούς μερικές ώρες ξεγνοιασιάς. Θύμισαν σε όλους μας πως επειδή δεν μιλάμε για τους μετανάστες και τα παιδιά τους, δεν σημαίνει και ότι δεν υπάρχουν. Λιτά πράγματα. Ένα θεατρικό δρώμενο με θέμα μια σύλληψη και το «αναπόφευκτο» σε τέτοιες περιπτώσεις χαβαλέ από τους αστυνομικούς που συνοδεύεται με το «απαραίτητο» ξύλο πριν ακόμα προλάβει ο μετανάστης να δείξει τα χαρτιά του (όταν τα έχει), η εμφάνιση ως «από μηχανής θεός» ενός άλλου αστυνομικού που τον σώζει από την περαιτέρω ταλαιπωρία και τέλος έργου. Στην πραγματικότητα μπορεί και να μην συμβαίνει το ίδιο… Τα παιδιά που έβλεπαν με προσοχή, δεν κάνει να μάθουν από τώρα για τα αυριανά τους ραντεβού με την πραγματικότητα. Που έτσι όπως πάει, μπορεί να είναι σκληρότερη από αυτή των γονιών τους.
«Σε δυο μήνες γιορτάζουμε στο Αφγανιστάν την πρωτοχρονιά αλλά σεβόμενοι τις παραδόσεις της χώρας που ζούμε, επιλέξαμε να γιορτάσουμε μαζί σας» είπε ο Αφγανός οικοδεσπότης, εν μέσω βραβεύσεων των Ελλήνων εθελοντών, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να τους μάθουν ελληνικά, να τους συμπαρασταθούν στις δυσκολίες, να μην τους αφήνουν μόνους τους. Δεν ξέρω για άλλες προσκλήσεις αλλά αν λάβετε κι εσείς μια τέτοια ή απλώς μάθετε ότι «οι δίπλα» γιορτάζουν, χωρίς δισταγμό να πάτε. Γιορτάζουν ωραία, θα δείτε. Είναι τόσο δίπλα μας, ας τους «ανακαλύψουμε».