Έχουμε τη χαρά εδώ στο protagon να γράφουμε ελεύθερα και να «σκεφτόμαστε διαφορετικά», δίχως περιορισμούς και «γραμμές». Ο καθένας βάζει τα όρια της ευπρέπειάς του και νομίζω ότι προσπαθεί να μη θίγει αναπόδεικτα.
Αφορμή γι’ αυτές τις γραμμές είναι το χθεσινό άρθρο του κ. Άλκη Γαλδαδά «Η βίλα των οργίων», που αναφερόταν στην εκκένωση της Βίλας Αμαλίας από την Αστυνομία. Αυτονόητο το δικαίωμά του να υπερασπιστεί την κατάληψη και τους μέχρι πριν λίγες ημέρες ενοίκους της βίλας. Έφερε κάποια επιχειρήματα που κρίνονται όπως τα γραπτά όλων μας. Τα σχόλια, θετικά ή αρνητικά, αποτυπώθηκαν δημιουργώντας ένα μωσαϊκό απόψεων, χρήσιμο και από πολιτική και από κοινωνική άποψη.
Υπάρχει ωστόσο ένα σημείο που, κατά τη γνώμη μου, ξεπερνά τα όρια της κριτικής-και όχι μόνο για λόγους ευγένειας. Γράφει οργισμένος: « Οι αστυνομικοί συντάκτες που ζουν σαν τα σκυλιά από τα κομμάτια που θα τους πετάξουν κάθε ημέρα ό Αρχηγός της Αστυνομίας και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης έδωσαν τις σωστές διαστάσεις (που θέλει η κυβέρνηση) στο θέμα.» Αναφέρεται στον τρόπο προβολής του γεγονότος από κάποια ΜΜΕ, αγνοώντας(;) πως όλα τα Μέσα δεν αντιμετώπισαν με τον ίδιο τρόπο το ζήτημα. Δεν γνωρίζω αν ο κ. Γαλδαδάς έχει εργαστεί ως ρεπόρτερ. Απλώς να θυμίσω ότι όσοι κάνουν πολιτικό ρεπορτάζ δεν απευθύνονται στην Αρχιεπισκοπή για ειδήσεις, όσοι κάνουν καλλιτεχνικό ρεπορτάζ δεν μαθαίνουν νέα από το Γενικό Λογιστήριο και όσοι κάνουν αστυνομικό ρεπορτάζ δεν ζητούν στοιχεία και ειδήσεις από τον Αρχηγό του Στόλου.
Είμαι βέβαιος ότι ο αρθρογράφος δεν εισηγείται κατάργηση του συγκεκριμένου ρεπορτάζ που θα συνιστούσε παγκόσμια πρωτοτυπία και θα οδηγούσε στην πληροφόρηση με πανομοιότυπα δελτία Τύπου. Τότε τι κάνουμε; Απλώς κρίνουμε την αξιοπιστία και επικρίνουμε με όση σφοδρότητα θέλουμε, έντυπα, κανάλια και συναδέλφους σ υ γ κ ε κ ρ ι μ έ ν α. Με ονόματα. Και υπάρχουν πολλοί και πολλά που αξίζει να επικριθούν. Θα συμφωνήσει ίσως μαζί μου και ο κ. Γαλδαδάς, ότι η γενίκευση της απαξίωσης και μάλιστα με τέτοιο υβριστικό τρόπο, εξευτελίζει αναίτια πολλούς συναδέλφους που συμβαίνει να βγάζουν το μισθό τους με αυτό το ρεπορτάζ.
Άλλωστε υποθέτω ότι με χαρά συνεργάζεται εδώ με την κα. Γκέλη Βούρβουλη, αστυνομική ρεπόρτερ επί 8 χρόνια και που ομολογώ πως δεν την κόβω να αρπάζει κομμάτια κρέας στον αέρα από κανένα χέρι. Είχα και τη χαρά να δουλέψω με τον πατέρα της, τον αξέχαστο αγαπημένο μου φίλο Άγη Βούρβουλη. Αστυνομικός ρεπόρτερ κι εκείνος επί πολλά χρόνια και ξέρω πολύ καλά με τι κίνδυνο ειδοποιούσε, μέσω τρίτων, αριστερούς συναδέλφους μας στη δικτατορία, καθώς η Ασφάλεια ετοιμαζόταν να τους συλλάβει, με εκείνη τη κωδική του φράση: « Κάτι πήρε το αυτί μου για τον…» Και ξέρω πολύ καλά, ότι μαζί με άλλους, έπαιρνε φάρμακα από το Ταμείο μας, δήθεν για τις μικρές κόρες του, που δίνονταν σε άρρωστα παιδιά εξορίστων συναδέλφων. Σκυλί κι’ αυτός;