Τις τελευταίες ημέρες έτυχε να είμαι στην Αλβανία. Είχα περίπου ένα χρόνο να πάω και βρήκα μια άλλη χώρα από εκείνη που είχα αφήσει την τελευταία φορά. Μόλις είχαν διεξαχθεί οι εκλογές και ακόμα δεν είχε ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο. Η αντιπολίτευση δεν αποδέχτηκε ποτέ την ήττα της και εχει κλιμακώσει τις αντιδράσεις της. Από τις αρχές του μήνα, πάνω από είκοσι βουλευτές, μαζί με δεκάδες πολίτες, υποστηρικτές των σοσιαλιστών, έχουν στήσει αντίσκηνα μπροστά στο πρωθυπουργικό μέγαρο και έχουν μπει σε απεργία πείνας. Απαιτούν τη καταμέτρηση των ψήφων, έχοντας (βάσιμες) υποψίες για νοθεία. Κάθε μέρα τα ασθενοφόρα παίρνουν και μερικούς για το νοσοκομείο αλλά ο Σαλί Μπερίσα, με περίσσιο χιούμορ και αυτοπεποίθηση αυτοκράτορα, δήλωσε στα ΜΜΕ πως «είναι τιμή για την δημοκρατία να γίνει απεργία πείνας από βουλευτές μπροστά στο σημαντικότερο κτήριο της χώρας»!
Από την άλλη, δέκα ημέρες απουσίας από την Ελλάδα, αυτό τον καιρό είναι αρκετές να συμβούν όσα δεν έχουν συμβεί για πολλά χρόνια. Και αν πίστευα ως αληθινές τις στρεβλές ειδήσεις που μετέδιδαν τα τοπικά μέσα και δεν είχα επαφή με την εδώ πραγματικότιτα, θα νόμιζα ότι η Ελλάδα κάηκε και κάθε προσπάθεια για επιστροφή στο σπίτι μου, ισοδυναμούσε με αυτοκτονία. Άκουσα, ανάμεσα σε άλλες υπερβολές, πως «η Βουλή των Ελλήνων κάηκε»! Πάντως, ενώ η Βουλή δεν κάηκε στην πραγματικότητα και ούτε στο χειρότερο εφιάλτη δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τέτοιο σενάριο, συνέβησαν πολλά αυτές τις ημέρες για να σε κάνουν να φοβηθείς. Να φοβηθείς αλλά και να αναρωτηθείς συνάμα, αν ο τρόπος για "να διεκδικήσεις το δίκαιο που σε πνίγει", είναι να βάλεις φωτιά σε μια τράπεζα και να κάψεις εκεί μέσα τέσσερεις ανθρώπους , τρεις εργαζομένους κι ένα έμβρυο που συνάντησε στη κοιλιά τις μητέρας το θάνατο, πριν ακόμα γνωρίσει τη ζωή. Είναι αρκετές οι δέκα ημέρες για να βρεις κόσμο με σκυμμένο κεφάλι και πολλά χθεσινά "σίγουρα" να είναι αρκετά "αμφίβολα". Αλλά περισσότερο απ’όλα αυτά, περισσότερο και από τους θανάτους και τις καταστροφές, εκείνο που συναντάς αυτές τις ημέρες και σε φοβίζει ακόμα πιο πολύ, είναι η πολιτική διχόνοια που διαχέεται σαν το δηλητήριο και στους κομματικούς στρατούς, με τρόπο βασανιστικό και πολύ επικίνδυνο.
Μαθήματα δεν μπορείς να δώσεις σε αυτούς που έχουν τα γένια και τα χτένια. Εκείνο όμως, που με σιγουριά μπορώ να διακρίνω, είναι μια φρικτή ομοιότητα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία. Δείχνουν οι πολιτικές ομάδες και των δυο χωρών, να μην έχουν καταλάβει τη σπουδαιότητα των καταστάσεων. Και καλά στην Αλβανία είναι ακόμα ανώριμη η δημοκρατία και αδύναμη η πολιτική κουλτούρα. Στην Ελλάδα όμως, που μας πάνε;