Είναι μια έκφραση που την έλεγε ο πατέρας μου και πλέον δεν συνηθίζεται, αλλά συνοψίζει και περιγράφει γλαφυρά, νομίζω, όλη αυτή τη φιλολογία που αναπαράγεται μέρες τώρα: Ποιoς το είπε, γιατί το είπε, έπρεπε άραγε να το πει, σε ποιον το είπε, μήπως να ζητήσει συγνώμη αυτός που είπε πως το είπε ο άλλος, ή ο άλλος που έκανε τον πρώτο να το πει έχει το δικαίωμα να απαιτήσει να του ζητήσουν συγνώμη;
«Περί Όνου Σκιάς», δηλαδή για τη σκιά του γαϊδάρου συζήτηση, θα έλεγε ο πατέρας μου, ή σε κάποια άλλη εκδοχή: «σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου και πνιγούμε!» Όλα τα ντόπια και ξένα ειδησεογραφικά κανάλια και οι εφημερίδες χρόνια τώρα επαναλαμβάνουν πόσο τελείως διεφθαρμένη χώρα είμαστε. Υπάρχουν και οι παγκόσμιες στατιστικές που το δείχνουν. Και ο καθένας μας χωριστά ξέρει πόσα πρέπει να δώσει πού για να κάνει τη δουλειά του. Προς τι, λοιπόν όλη αυτή η φιλολογία μια βδομάδα τώρα;
«Περισσότερο …από όλους αντιπαθώ τους δημοσιογράφους που ζουν και αναπαράγουν την άγνοια, » γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης στο σημείωμά του για τα πρώτα γενέθλια του protagon και πολύ φοβάμαι πως κάπου εδώ βρίσκεται και η εξήγηση για τούτη την εξοργιστική και τελείως εκτός θέματος διογκωμένη μουρμούρα που συνεχίζεται.
Αντί να τρέξεις, να ψάξεις, να συγκρίνεις και να βρεις αληθινά και ουσιαστικά θέματα και γεγονότα για να γράψεις ή να παρουσιάσεις στην τηλεόραση κλπ. κάθεσαι, κοιτάς το ταβάνι, και χωρίς κανένα κόπο, αναμασάς μια μπούρδα τέτοιου τύπου, ακολουθώντας ακριβώς τη συνταγή της σαπουνόπερας: κάθε μέρα, το ίδιο ουσιαστικά «γεγονός», το βλέπουμε να το επαναλαμβάνει –σε γκρο πλαν με ή χωρίς δάκρυ στο μάτι– με κάπως διαφορετικό τρόπο, κάποιο άλλο από τα κεντρικά πρόσωπα της σαπουνόπερας…
Ομολογώ πως δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή να συμφωνήσω με την κυρία Παπαρήγα, όμως είναι η μόνη που είπε ξεκάθαρα «σιγά τ’ αβγά».