Μαζί με το οριζόντιο μοίρασμα της ευθύνης, ήρθε και η υστερία της αναθεώρησης. Να αναθεωρήσουμε όλοι τις ζωές μας, να τελειώνουμε με τους μύθους της Μεταπολίτευσης, να γκρεμίσουμε το σύμπαν, να βρούμε το φρέσκο. Να το βρείτε! Σαν άσκηση για το σπίτι ψυχάκια καθηγητή “Να μου φέρετε όλοι αύριο έναν κατάλογο με 30 λάθη που κάνατε τόσα χρόνια. Θέλω κανονικό αυτομαστίγωμα, όχι γιαλαντζί κλαψουρίσματα. Η αυτοκριτική είναι ίδιον των μεγάλων ανδρών”. Από κοντά και η θεωρία πως μόνο όποιος αλλάζει μένει για πάντα νέος και πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει (απίστευτα άσχετο!) και ελάτε να τα φτιάξουμε όλα από την αρχή, σωστά. Σκέτες φράσεις, πεταμένες λέξεις τυχαία, σαν ζάρια, μήπως και φέρουν τίποτα κουφές εξάρες. Μέσα στα πάντα που ζητάνε να δούμε αλλιώς είναι και ό,τι γάλα βυζάξαμε. Από τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τα βιβλία που διαβάσαμε, τους ανθρώπους που τιμήσαμε, το αίσθημά μας περί δικαίου, τις ανθρωπιστικές “φιλολογίες” μας, τις “συναισθηματικές” μας προσεγγίσεις, τις “κουλτουριάρικες” επιλογές μας, όλες τις οχυρώσεις μας απέναντι στους λογής λογής κυνισμούς της financial κοινωνίας του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Πήραν φόρα και έρχονται. Χυμάνε από παντού τα master της αναθεώρησης και βάλθηκαν να μας βάλουν στον ίσιο δρόμο.
Όλα ήταν λάθος, καιρός να ανοίξουν τα μάτια μας! Να τα δούμε όλα και όλους αλλιώς. Από τους δημοσίους υπαλλήλους (ανάμεσά τους και οι δάσκαλοι των παιδιών) που είναι προκλητικό να παίρνουν πάνω από χίλια ευρώ, μέχρι τον Γιώργο Νταλάρα (του καταλογίζω κι εγώ τα μύρια όσα, δεν είναι της παρούσης) ο οποίος “ποιος νομίζει πως είναι μωρέ, ένας τραγουδιστάκος που είπε κάποτε πέντε κωλοτράγουδα για την φτώχεια, τα οποία ουδέποτε κατάλαβε, και μας το παίζει και μεγάλος καλλιτέχνης!”. “Άσε πια ο Μίκης, σιγά τον μουσουργό, η Μεταπολίτευση και το ΚΚΕ μας τον πασάραν ως μεγάλο συνθέτη!!!”. Γιατί η αναθεώρηση και η σκληρή κριτική δεν είναι αρκετές, χρειάζεται δυναμίτης που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο από τον παλιό κόσμο… Και μια κόκκινη ριπή από αίμα στην άκρη των χειλιών, γιατί όσοι ξέρουν λένε πως το ανθρώπινο κρέας είναι το νοστιμότερο.
Το αστείο είναι πως όσοι τα υποστηρίζουν αυτά έχουν μία ακλόνητη σιγουριά πως οι ίδιοι αποτελούν μέρος του καινούριου! Μάλλον για τρομακρατημένοι μού κάνουν, που αντί πινακίου φακής πουλάνε ακόμη και τα νανουρίσματα της μάνας τους. Δηλωσίες του παρελθόντος τους, τρέχουν ξυπόλητοι πια να ανέβουν στο τρένο… Καλό ταξίδι!
Θα μείνω στον “παλιό” κόσμο. Λέω να μην κατουρήσω τις πέτρες του γιατί ό,τι καινούριο καταφέρω να φτιάξω θα έχει γίνει με κατουρημένες πέτρες. Γιατί το καινούριο φτιάχνεται με τα ίδια υλικά σε άλλη διάταξη.
Δηλαδή, “δεν μετανιώνεις για τίποτα;” θα ρωτήσεις. Αυτήν την κουβέντα την κάνω με τον εαυτό μου καθημερινά και πέφτουν και χοντρές μπουνιές ανάμεσά μας. Όταν προκύψει νικητής θα ενημερώσω. Άλλο σου λέω τώρα.
Λέω πως δεν θα επιδοθώ στις μοδάτες πατροκτονίες που στην ουσία πριονίζουν τα ίδια μου τα γόνατα και με κονταίνουν. Λέω πως δεν θα συμφωνήσω ακόμη πως η διάκριση Αριστεράς- Δεξιάς είναι ένα παρωχημένο σχήμα που βολεύει μόνο τα επαγγελματικά στελέχη. Λέω πως θα αφαιρέσω από το κάδρο της ενοχής τα παιδικά μου κλάματα κάθε φορά που βίωνα κάτι ως αδικία και γύρω από αυτά άρθρωσα μία κάποια πολιτική θέση και άποψη. Και λέω πως δεν θα ξεχάσω την ανάμνηση του ρίγους της πρώτης ακρόασης ενός σπουδαίου τραγουδιού. Με λίγα λόγια, λέω να μην κάνω πως γεννήθηκα σήμερα. Έχω δρόμο πίσω μου. Έφτασα εδώ με χίλια στραβά αλλά και χίλια καλά που αν τελειώσουν, απλά θα τελειώσω μαζί τους.