Είναι κάτι ειδήσεις που σε βγάζουν από το πολυτελές κλωθογύρισμα του αν η κοινωνία με την αποχή έστειλε μέγα μήνυμα στην κομματοκρατορία –σιγά το μήνυμα: ας μην είχαν απολυθεί δια παντός οι σταζιέρ, ας μην είχαν απαγορευθεί οι προσλήψεις το δημόσιο, ας μην είχε κόψει το ΠΑΣΟΚ δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, αδείας σε μισθούς και συντάξεις, ας μην ήταν λιόχυτες και οι δυο Κυριακές της ψηφοφορίας, και θα βλέπαμε πόσο «ηχηρό» θα ήταν το μήνυμα της κοινωνίας κατά των ξεπερασμένων κομματικών σχηματισμών.
Επίσης ας μην ψήφιζαν οι πασόκοι ψηφοφόροι τους Καμίνη και Μπουτάρη και θα βλέπαμε τις εκλογικές επιδώσεις της «κοινωνίας των πολιτών», που έγινε ξαφνικά το νέο …φετίχ όσων εκφράζουν δημόσιο λόγο – των πολιτικών στα πάνελ τη βραδιά των εκλογών, μη εξαιρουμένων!!!
Δεν μπορεί φυσικά να ισχυρισθεί κανείς ότι αυτό το εγχώριο κοινωνικό πρόπλασμα της κοινωνίας των πολιτών, που βρίσκεται σε εμβρυώδη κατάσταση ακόμη, δεν συνέβαλε στην νίκη των δύο νέων δημάρχων. Σίγουρα αποτέλεσε την κρίσιμη μάζα που προστιθέμενη έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των δύο. Ωστόσο το μεγάλο έρμα ψήφων πάλι προήλθε από ένα κόμμα και για τους δυο, από το ΠΑΣΟΚ. Ετσι γίνεται πρόκληση η τεκμηρίωση του ισχυρισμού που θέλει να μας πείσει ότι η «κοινωνία ανέδειξε τους δικούς της δημάρχους ενάντια στη θέληση των κομμάτων»!
Ας είναι..ας ξαναγυρίσουμε στις ειδήσεις που συγκλονίζουν, αυτές που δίνουν μεστό το νόημα της λέξης «αγώνας», εκεί που η πραγμάτωση της λέξης πληρώνεται με την ίδια τη ζωή των αγωνιστών και δεν αφορά απλώς … «κεκτημένα» – οι παντός καιρού καχύποπτοι ας ησυχάσουν. Δεν μας έβαλε κανείς να χτυπήσουμε εκ του πλαγίου αυτά τα δικαιώματα. Απλώς δυο ειδήσεις μας επιβάλουν, έστω προς στιγμή, να αποχτήσουμε ένα μέτρο σύγκρισης για την πολυφορεμένη λέξη «Αγώνας».
Ανήμερα των δικών μας εκλογών, μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου: Στις Φιλιππίνες οι νεκροί συνδικαλιστές έφτασαν τους 22 μέσα σε …πέντε μήνες, από την 30ή Ιουνίου, οπότε ανέλαβε την διακυβέρνηση ο πρόεδρος Ακίνο! Αυτό τουλάχιστον ανακοίνωσε η “Karapatan” μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (σ.σ. Υπάρχουν και ΜΚΟ που δεν είναι το μακρύ χέρι του κράτους…). Τελευταίο θύμα, μια μέρα πριν, ήταν ο συνδικαλιστής ηγέτης Κάρλος Ροντρίγκες, 41 χρόνων, που επιστρέφοντας στο σπίτι του από μια συνάντηση συνδικαλιστών στην Καμπάλα Σίτι ,υπέστη πολλαπλούς τραυματισμούς στην πλάτη, στον λαιμό και το χέρι, από δυο αγνώστους.
Ο Γραμματέας της Οργάνωσης Τζιγκς Κλέιμορ κατήγγειλε ότι παρά τις διαβεβαιώσεις του προέδρου Ακίνο, ότι οι δολοφονίες – αυτή η παραβίαση του πιο στοιχειώδους ανθρώπινου δικαιώματος, αυτού της ζωής, θα σταματήσουν – αυτές συνεχίζονται και υπό την κυβέρνησή του. Να σημειωθεί ότι οι πολιτικές δολοφονίες ήταν αθρόες επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης Αρόγιο, όπου κατά την “Karapatan” τουλάχιστον …1205 συνδικαλιστές είχαν δολοφονηθεί από το 2001, οπότε είχε αναλάβει την εξουσία…
Μια μέρα πριν, στις 13, μια άλλη είδηση, μια άλλη αριθμητική της φρίκης, μας ερχόταν από την Κολομβία και μας γνωστοποιούσε ότι φέτος έχουν δολοφονηθεί …38 συνδικαλιστές και εκπαιδευτικοί!
Σύμφωνα με την Συνομοσπονδία Εργαζομένων της Κολομβίας (CUT), η οποία εκπροσωπεί 500.000 εργαζόμενους επί συνόλου 850.000, η πλειοψηφία των φόνων γίνονται διότι τους διατάσσουν επιχειρηματίες οι οποίοι υποστηρίζουν παραστρατιωτικές ομάδες! Υπάρχει, τόνισε ο Λουίς Αλμπέρτο Βανέχας, υπεύθυνος της Ομοσπονδίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, «μια βίαιη κουλτούρα μεταξύ των επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν την στήριξη των παραγόντων του κράτους και η οποία στρέφεται εναντίον των συνδικάτων».
Να σημειωθεί ότι ο αριθμός των συνδικαλιστών που έχουν δολοφονηθεί από το 1989 φτάνει τους 2800(!) ενώ άλλοι 190 έχουν εξαφανισθεί…
Αυτά, χωρίς άλλο σχολιασμό. Υπάρχουν ειδήσεις που ο όποιος σχολιασμός τις φτωχαίνει…