Σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, απλώνεται ένα μεγάλο πέπλο παραλογισμού και απύθμενης αδιαφορίας. Από δεκαετίες. Γι' αυτό δεν μπορώ να νομιμοποιήσω καμία αλαζονική και ρατσιστική φωνή εναντίον του Φίλη. Και μάλιστα από ανθρώπους που τους δόθηκαν πολλές ευκαιρίες να αλλάξουν τα πάντα στα σχολεία και δεν το έκαναν. Και μόνο που αυτές οι ανεκδιήγητες περσόνες έχασαν τόσο χρόνο, φέρνοντας στην εξουσία τον Φίλη και τον Μπαλτά, δεν δικαιούνται να τους βρίζουν!
Μπαίνουμε, εν τω μεταξύ, στον Οκτώβριο και ακόμα ο πιο «έξυπνος λαός» του κόσμου ψάχνει τρόπο να καλύψει θέσεις στα σχολεία του. Μετά, θα έρθουν κάτι παρελάσεις, κάτι Πολυτεχνεία, οι γιορτές και πάλι αργίες και πάλι γιορτές, ώσπου να φτάσει το Πάσχα και να τελειώσει η χρονιά [5 μήνες συνολικά μαθημάτων μετά βίας!]. Και μολονότι, όλο το διοικητικό προσωπικό του «Υπουργείο Παιδείας κτλ» παίζει, μέσα στη χρονιά, με τις «τάπες των βαρελιών», κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να προγραμματίσει το επόμενο σχολικό έτος από τον Μάιο. Γιατί; Γιατί το ιερό δικαίωμα «συναδέλφων» και «οικογενειών» στην ασυνέπεια του προγραμματισμού είναι νόμος της πολιτιστικής «διάνοιας» των Νεοελλήνων και δεν το πειράζει κανείς!
Να μια καλή ιστοριούλα για να φανεί το μέγεθος της παράνοιας – Όχι για όλους φυσικά… Εκπαιδευτικός με απόσπαση, περνάει ολόκληρο τον Σεπτέμβριο σε Λύκειο της Διεύθυνσης, έως ότου βγουν τα κενά και τοποθετηθεί μόνιμα σε σχολείο. Ξεκινάει μαθήματα, γνωρίζεται με τους συναδέλφους, τους μαθητές, καλύπτει ήδη πρόγραμμα και όλοι είναι ενθουσιασμένοι. Ο διευθυντής θέλει σαν τρελός να παραμείνει στο σχολείο του, αφού βλέπει πως γνωρίζει όλη την γκάμα των μαθημάτων, δεν επιλέγει ώρες και μπαίνοντας σε τάξη, όλα πάνε θαυμάσια.
Βγαίνουν όμως τα κενά και η Διεύθυνση τον/την στέλνει αλλού. Κάποιοι άλλοι έχουν περισσότερα μόρια και προηγούνται στην ικανοποίηση της επιθυμίας τους. Eμφανίζονται στο σχολείο και η απογοήτευση είναι παραπάνω από δραματική, για διάφορους λόγους. Είναι δεδομένο, όμως, ότι ο Διευθυντής δεν έχει κανένα δικαίωμα να παρακάμψει τη νομοθεσία και να ζητήσει την παραμονή συναδέλφου στο σχολείο του.
Δεν μας ενδιαφέρουν, λοιπόν, καθόλου οι άνθρωποι και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αλλά μόνο οι αριθμοί. Δεν μετράει ούτε η γνώμη των συναδέλφων, των μαθητών και κυρίως αυτού που έχει την ευθύνη του σχολείου του, του Διευθυντή. Οι δάσκαλοι είναι απλά μόρια και κουτάκια σε ένα excel και πολλοί απ' αυτούς ξεκινούν τη χρονιά τους τον Οκτώβριο, γιατί κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να δημιουργήσουν ένα αυστηρό πλαίσιο προγραμματισμού, με καθορισμένες θέσεις στα σχολεία, πριν γίνει ο αγιασμός.
Το επιχείρημα είναι πάντα το φοβικό σύνδρομο της αδιάβλητης διαδικασίας. Επιλέγουμε το αδιάβλητο γιατί φοβόμαστε να παλέψουμε για την αξιοκρατία. Το ίδιο γίνεται και με τις Πανελλήνιες. Είναι θεσμός αδιάβλητος αλλά όχι αξιοκρατικός. Είναι δυνατόν να ζητάς αξιολόγηση μιας σχολικής μονάδας χωρίς να επιτρέπεις στον Διευθυντή της να κάνει τις επιλογές του προσωπικού; Αν θέλεις ως πολιτεία να ελέγχεις το σύστημα, δώσε στις Διευθύνσεις κατάλογο από τους επιτυχόντες στον ΑΣΕΠ ή γενικώς από το μόνιμο προσωπικό, και άσε τις επιτροπές των σχολείων να διαλέξουν ποιους χρειάζονται. Και μετά ζήτα τους ευθύνες. Θέλει ο Διευθυντής να πάρει την κόρη του φίλου του; Ας την πάρει. Αν το κράτος την έχει επιλέξει ως κατάλληλη, πού είναι το πρόβλημα; Ο Διευθυντής θα δώσει λόγο για την αξιολόγηση του σχολείου του, εκ του αποτελέσματος.
Όπως σε τόσα άλλα ζητήματα, έτσι κι εδώ έχουμε να κάνουμε με τη δικτατορία της μετριότητας και του «μέσου όρου», στο όνομα της «δικαιοσύνης» των «συναδέλφων». Ας πάνε να πνιγούν μαθητές. Οι «συνάδελφοι» είναι όλοι ίδιοι και κάνουν όλοι την ίδια δουλειά! Και ίδια λογισμικά να ήταν, με διαφορετικά pc μια απόκλιση μπορεί να την είχαν.
Φόβος παντού και συντήρηση. Πανικός μπροστά στην ευθύνη και στο διαφορετικό. Αλλά είπαμε, τι μας νοιάζει για τους άλλους; Τους εγκλωβίζουμε σε ένα excel μετριότητας και τραβάμε κουτάκια για «συνδικαλιστική προστασία». Άστους να σφάζονται μεταξύ τους. Για τα δικά μας παιδιά, υπάρχει πάντα ένα ιδιωτικό «άντρο του καπιταλισμού» να τα σώσει…