Την τελευταία φορά που είχα έρθει στην Αθήνα, πήρε το μάτι μου μια αφίσα, που αν δεν κάνω λάθος την είχε κολλήσει σε λεωφορεία και τρόλεϊ το συνδικάτο οδηγών. Ενημέρωνε τους επιβάτες για τις υποχρεώσεις τους. Εκείνο που μου είχε κάνει εντύπωση, ήταν το σημείο που αναφερόταν στα παιδικά καροτσάκια. Πάνω-κάτω έλεγε ότι η μεταφορά τους είναι στη διακριτική ευχέρεια του οδηγού και ότι οι γονείς έχουν υποχρέωση να μην ενοχλούν τους άλλους επιβάτες. Η μεταφορά σκύλων, μάλλον καλύτερη αντιμετώπιση είχε. Για τα δικαιώματα των επιβατών, ούτε λέξη. Ήταν μια στρατιωτικού τύπου προειδοποίηση, που ουδόλως έμοιαζε με συνδικαλιστικό φυλλάδιο. Το προσπέρασα τότε, μέχρι που ήρθε η ώρα να βιώσω τις «νουθεσίες» του.
Βράδυ Ιουλίου στην Αθήνα. Με τις δύο από τις τρεις κόρες μου, η μία βρέφος 6 μηνών, και τη σύντροφό μου, επιβιβαζόμαστε με κατεύθυνση το κέντρο σε τρόλεϊ της γραμμής 13. Φτάνοντας στον προορισμό, και ενώ είμαι με το καροτσάκι στα χέρια, σχεδόν με σπρώχνουν προς τα πίσω δυο-τρεις βιαστικοί που θέλουν να επιβιβαστούν. Και ενώ προσπαθώ να βγω, ο οδηγός κλείνει την πόρτα, με το μισό μου κορμί και το μισό καροτσάκι να είμαστε έξω και τα άλλα μισά, μέσα. Φωνάζουμε, εμείς και άλλοι, και ανοίγει. Στην απορία μου για το αν ελέγχει τους εσωτερικούς καθρέφτες, ο εξαγριωμένος οδηγός απαντά με ύφος χιλίων καρδιναλίων: όταν έχουμε καροτσάκι, μιλάμε στον οδηγό. Έκλεισε την πόρτα στα μούτρα μας, συνοδεία κάποιας βρισιάς που δεν πρόλαβα να ακούσω καθαρά.
Και αν αυτό μας προκάλεσε αναστάτωση, η επιστροφή ήταν επεισοδιακή. Επιβιβαζόμαστε στο τρόλεϊ “3” με αριθμό πινακίδας 8073, με κατεύθυνση τη Νέα Φιλαδέλφεια, το οποίο ασφυκτιά. Με τη μικρή που κοιμάται στα χέρια, μπαίνω και προσπαθώ να ισορροπήσω. Στο δεύτερο βήμα, προς τη θέση που αμέσως μου πρόσφεραν, το όχημα ξεκινά και μόνο από τύχη δεν πέφτουμε. Αποφασίζω να κάνω παράπονο στον οδηγό, όταν αποβιβαστούμε. Κρατώντας στα χέρια τη μικρή που κοιμάται και όσο πιο χαμηλόφωνα γίνεται, του λέω: Είστε επικίνδυνος για οδηγός συγκοινωνιών , κύριε. Είδατε ότι μπήκα με βρέφος στην αγκαλιά και δεν περιμένατε να καθίσω. Θα μπορούσε να κτυπήσει το βρέφος, το λιγότερο. Τότε, αυτός που πληρώνεται από τα λεφτά των επιβατών και έχει υποχρέωση να τους πάει με ασφάλεια στον προορισμό τους, παίρνει το ύφος του «εδώ κάνω εγώ κουμάντο, ρε» και με φωνή που θα ακούστηκε δύο τετράγωνα μακριά, κάνοντας τη μικρή να ξυπνήσει τρομαγμένη, μου απαντά: Βρε, άντε από δω, βραδιάτικα, που θα μου κάνεις και παρατήρηση!
Τα χνώτα που βρομούσαν τσιγάρο, το οποίο ρουφούσε ενώ «γάβγιζε», το ξεκουμπωμένο μέχρι τον αφαλό πουκάμισο, που δυσκολευόταν να σκεπάσει την απέραντη κοιλιά του και η απαίσια συμπεριφορά του, παρέπεμπαν περισσότερο σε πορτιέρη νυχτερινού κέντρου της εθνικής οδού, παρά σε οδηγό αστικού μέσου μεταφοράς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω αντιμετωπίσει τέτοια συμπεριφορά από οδηγούς των δημόσιων συγκοινωνιών, γι' αυτό και γράφω μάλλον θυμωμένα. Περίμενα, όμως, ότι ή ύπαρξη ενός βρέφους που κοιμάται στην αγκαλιά, θα ξυπνούσε μια σταγόνα ανθρωπιάς. Εις μάτην. Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα, στα δύο χρόνια που λείπω, να έχει αλλάξει τόσο πολύ η κατάσταση και να συμπεριφερθούν όπως οι συνάδελφοί τους στη Σουηδία. Ούτε το όχημα να φέρουν ακριβώς στη στάση, περίμενα, ούτε να το χαμηλώσουν για να μπουν ηλικιωμένοι, ΑΜΕΑ ή βρεφικά καροτσάκια, ούτε να περιμένουν μέχρι να βρει θέση ή να πιαστεί από χειρολαβή και ο τελευταίος επιβάτης, ούτε και να έχουν την ελάχιστη ευγένεια όταν τους μιλάς. Επίσης, όμως, δεν περίμενα να θέλει να με δείρει με το βρέφος αγκαλιά, επειδή του επεσήμανα το λάθος. Μετά και αυτό το συμβάν, ένα από τα πολλά που συναντά κανείς καθημερινά, είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα ΜΜΜ της Αθήνας, είναι με διαφορά τα πιο εχθρικά της Ευρώπης απέναντι στους επιβάτες. Όσο για τα παιδιά; Μάλλον τα μισούν.