Αν νομίζετε πως η εκδήλωση για την επέτειο της μάχης της Σαλαμίνας είναι ό,τι πιο κιτς έχετε δει, τότε πραγματικά δεν έχετε δει τίποτα. Το show στο οποίο «πρωταγωνίστησε» ο Πάνος Καμμένος είχε, όντως, μπόλικα στοιχεία εθνικολαϊκής αισθητικής, πασπαλισμένης με αρχαιολατρική… φινέτσα και διονυσιακές πινελιές. Κι όμως, υπάρχουν πράγματα που ξεπερνούν αυτό το αποτέλεσμα και σε κάνουν να απορείς πώς και δεν έχουμε πρωταγωνιστήσει σε γύρισμα του Hollywood. Θα είχαμε εύκολη θέση στα βραβεία «Χρυσά Βατόμουρα».
Και μιας και είμαστε στην αρχαιότητα και στις περίφημες μάχες της, ας δούμε τι έγινε στον Μαραθώνα. Όχι τότε που ο Μιλτιάδης ήταν αρχηγός της αθηναϊκής φάλαγγα, ούτε τότε που ο Φειδιππίδης είχε βγάλει φτερά στα πόδια για να φτάσει στη Σπάρτη και να ζητήσει βοήθεια. Αλλά τότε που ο ελληνικός στρατός αποφάσισε να προβεί σε επίσημες εκδηλώσεις για τα γεγονότα του 490 π.Χ.
Καθηγητές Πανεπιστημίων, πρόεδροι συλλόγων, επίτιμοι έφοροι αρχαιοτήτων, όλοι τους βρήκαν θέση στις εκδηλώσεις του στρατού. Όπως για παράδειγμα στην περσινή, την οποία δεν μπορούσες να παρακολουθήσεις -όμως- εάν προηγουμένως δεν είχες εξασφαλίσει σχετική πρόσκληση. Κι, όμως, όλα τα παραπάνω δεν έγιναν μόνο στη Σχολή Ευελπίδων. Τα ίδια έγιναν και πέρυσι στο Πυλί της Κω, αλλά και στο παρελθόν στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης.
Εκτός, όμως, από τον στρατό, αντίστοιχες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται κι από άλλους φορείς. Πάρτε για παράδειγμα το Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών, το οποίο πέρυσι διοργάνωσε show που θα ζήλευε ο Λάνθιμος. Κι αν για τον συγκεκριμένο φορέα, η κίνηση αυτή προέρχεται εξ ορισμού και εξ αντικειμένου του λόγου ύπαρξης, δεν συμβαίνει το ίδιο με το… τρισάγιο που έγινε το 2010 στον τύμβο του Μαραθώνα και στο οποίο συμμετείχαν η Λυδία Κονιόρδου, ο Αντώνης Καφετζόπουλος, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και στελέχη φορέων του ΥΠΠΟ, αλλά και εκπρόσωποι του Δήµου.
Κι ενώ σε όλα τα παραπάνω μπορεί κάποιος να βρει μια λογική εξήγηση, έστω κι αν χρειάζεται να βάλει πολύ νερό στο κρασί του, το παρακάτω δεν… καταπίνεται με τίποτα.
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, κάποτε (πολύ παλιά είναι η αλήθεια) ήταν δήμαρχος Αθηναίων. Και -όπως οι περισσότεροι θα θυμάστε- τον ένοιαζε περισσότερο η δημόσια εικόνα του και οι φανταχτερές εκδηλώσεις, παρά τα πεζοδρόμια και οι βασικές ανάγκες της πόλης. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, λοιπόν, τα έβαλε κάτω, διάβασε βιβλία, άνοιξε κιτάπια και κατάστιχα και είδε πως δεν είχε υπογραφεί η λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου. Τι πιο φυσιολογικό από το να το κάνει ο ίδιος!
Ο τότε δήμαρχος Αθηναίων μετέβη στη Σπάρτη, συνάντησε τον ομόλογό του Δημοσθένη Ματαλά, συνέταξαν από κοινού κείμενο και το υπέγραψαν. Και το συνέταξαν όπως αρμόζει στην περίπτωση. Με περισπωμένες, δασείες και λεξικό που θα ζήλευε ακόμη κι ο Λεωνίδας.
Το κείμενο της συνθήκης αναφέρει:
«Σήμερα, 10 Μαρτίου 1996, στὴν πρωτεύουσα τῆς Λακεδαίμονος, ὁ δήμαρχος Ἀθηναίων καὶ ὁ δήμαρχος Σπαρτιατῶν ἐκφράζουν τὴ βαθύτατη θλίψη τους γιὰ τὴν πολυαίμακτη σύρραξη τῶν δύο κορυφαίων πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ διακηρύττουν τὴν λήξη μὲ ὅρους ἰσοτιμίας ἀναδρομικὰ τοῦ καταστροφικοῦ ἐκείνου πολέμου «Ἀθηναίων καὶ Πελοποννησίων» καὶ τὴν ἐμπέδωση ἀρρήκτων μεταξὺ τῶν δύο πόλεων δεσμῶν φιλίας καὶ συνεργασίας, μὲ ἠθικὸ ἔρεισμα καὶ τὴν ἀρχαία ἱστορικὴ μεγαλουργία τους.
Ὁ Δήμαρχος Σπαρτιατῶν
Δημοσθένης Ματάλας
Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων
Δημήτρης Ἀβραμόπουλος»
Ένας θεσμός που είναι κατασκεύασμα των αστικών πολιτευμάτων (η τοπική αυτοδιοίκηση δηλαδή) έρχεται να παρέμβει και να δώσει τέλος σε κάτι που έγινε 24 αιώνες πριν.
Ποτέ δεν είναι αργά.