Έρχεται ο καλύτερος εαυτός μου. Έρχεται όπως κάθε χρόνο, να μου δείξει όλα τα λάθη του προηγούμενου. Να χτυπήσει ένα κόκκινο πλήκτρο και να φέρει την εικόνα του χαμένου χρόνου και όλων των κακών κινήσεων. Κάθε φορά το ίδιο μου κάνει. Μένω έκπληκτος με τον παλιό μου εαυτό και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Λέω «αποκλείεται, δεν μπορεί να ήμουν εγώ, κάποιος άλλος ήταν. Τόσες μαλακίες μαζί είναι δύσκολο να τις κάνει άνθρωπος, σαν και μένα. Και πάντα αποσβολωμένος από την περασμένη ανωριμότητα, απολαμβάνω τον καλύτερο εαυτό μου που έρχεται και ξανάρχεται, για να μου τρίψει στη μούρη το παρελθόν. Κι ας είναι «σαδιστής» και «τιμωρός» δυνάστης. Μ΄ αρέσει που έρχεται γιατί, σαν «νεκροθάφτης» και σαν «Διόνυσος», μαζί, σκεπάζει με χώμα το παλιό και γεννάει το καινούριο. 44 φορές ως τώρα, 44 ανθρώπους γέννησε μέσα μου. Ας ελπίσουμε πως θα το κάνει τουλάχιστον άλλες τόσες, με την ίδια επιτυχία. Γιατί, όταν κάποτε αλλάξει ο χρόνος και δε νιώσω την ίδια απορία με τα λάθη του προηγούμενου, τότε θα πει πως νόημα άλλο πια δε θα ΄χει να έρχεται. Τότε μάλλον εγώ θα πρέπει να έρθω σ΄ αυτόν…
Έρχονται τα πιο ήσυχα παιδιά. Σκέφτομαι πόσα ξενύχτια πέρασα, πόσες αγωνίες σε πλατείες και παιδικές χαρές μη χαθούν, πόσες εφόδους απ΄ τα χαράματα τις Κυριακές στο κρεβάτι μου… Έρχονται λοιπόν τα πιο ήσυχα και «λογικά» παιδιά που αρχίζουν σιγά-σιγά, να ξοδεύουν την ενέργεια στη δημιουργία και όχι στο σπασμένο νευρικό σου σύστημα.
Έρχονται οι καλύτεροι μαθητές, τα καλύτερα μαθήματα, οι καλύτεροι αναγνώστες, τα καλύτερα κείμενα οι καλύτεροι φίλοι, οι καλύτερες εικόνες, τα καλύτερα ταξίδια, τα καλύτερα βλέμματα, τα καλύτερα ψέματα και οι καλύτερες ανάσες στα πιο όμορφα ζεστά κι αληθινά φιλιά.
Έρχεται και μια Ελλάδα έτοιμη για το μεγάλο σπάσιμο, με λιγότερη μιζέρια και με ελπίδα για δύναμη και εξωστρέφεια. Έρχεται η ελπίδα για μια έκρηξη κι ένα νέο ξεκίνημα. Πόσος χρόνος άλλωστε μπορεί να απομείνει ακόμα στην εντατική; Είναι δύσκολο να μη συμβεί το «δραματικό απρόοπτο» που θα σπρώξει την πλοκή και τον μύθο, που θα κεντρίσει την αφήγηση και θα ξεδιπλώσει νέες εικόνες μπροστά μας. Όχι στους ανθρώπους αλλά στα συστήματα και στους θεσμούς. Έρχονται νέες ιδέες για περισσότερη Ευρώπη, για περισσότερους νέους ανθρώπους στις εξουσίες, για έρευνες, δημιουργίες και διάλυση της κομματοκρατίας από κάποια νεράιδα που κοιμάται κάπου κάτω από τον Παρθενώνα και αυτή τη χρονιά θα ξυπνήσει.
Έρχεται κι ένας Έλληνας καινούριος, όμορφος, μ΄ ανοιχτά τα χέρια κι αστραπές στο βλέμμα, έτοιμος να στρίψει το σώμα σ΄ ένα μέταλλο του Θεοδωράκη και να δακρύσει με μια νότα του Χατζηδάκι. Ένας Έλληνας άγριος με τη μαντινάδα στα χείλη και το τετράγωνο στο μυαλό, ανυπόμονος ν΄ απλώσει το χέρι στους άλλους, να φτιάξουν τον κύκλο και την ομάδα μαζί. Έρχεται ένας Έλληνας που θ΄ αφήσει πίσω του τον Ρωμιό και θα σπάσει τα σύνορα του Βαλκάνιου επαρχιώτη. Ν΄ απλώσει τα μπράτσα του και να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο μαζί. Το σπέρμα υπάρχει και κάποτε θα γονιμοποιηθεί. Ας είναι ο χρόνος που έρχεται να γεννηθεί…