Δεν είναι μόνο όσοι κυβερνούν τη χώρα που άλλα λένε πριν αναλάβουν την εξουσία για την οποία υπόσχονται τα πάντα για να κάνουν άλλα στη συνέχεια. Τελευταίο και οδυνηρό παράδειγμα ο Αλέξης Τσίπρας. Είχε προηγηθεί ο Αντώνης Σαμαράς. Και οι δύο, όπως έλεγαν για όσους το έχουν ξεχάσει, δεν υπήρχε περίπτωση να ψηφίσουν και να υπηρετήσουν τα Μνημόνια.
Είναι και άλλοι που ασκούν εξουσία, που ελέγχουν χρήμα και καθημερινά σχεδιάζουν βάσει των συμφερόντων του μικρόκοσμου που διοικούν, όπως π.χ. οι μητροπολίτες.
Πόσοι άκουσαν ότι στη διάρκεια της εβδομάδας, συνεδρίασε η Ιεραρχία της Εκκλησίας. Όχι για να σώσουν τις ψυχές των ανθρώπων αλλά για να κάνουν αυτό που έκαναν πάντα. Να μιλήσουν περίπου ως ειδικοί για μια σειρά θεμάτων όπως:
– «Το Μεταναστευτικόν Πρόβλημα: ποιμαντική και κοινωνική αντιμετώπισις αυτού».
– «Το Δημογραφικόν Πρόβλημα».
– «Η συμβολή της Εκκλησίας της Ελλάδος εις την ενότητα του ελληνικού λαού σήμερον».
– «Η θεολογική κρίσις σήμερον και αι επιπτώσεις αυτής εις την καθημερινότητα της εκκλησιαστικής ζωής».
Και στο τέλος να κάνουν εκλογές, για να αναδείξουν όπως πάντα εκείνον που επιθυμεί ο εκάστοτε αρχιεπίσκοπος.
Έτσι λοιπόν, ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για άλλη μια φορά αντί να φέρει τις προτάσεις που είχε διατυπώσει ως μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας, επέλεξε και πάλι το δρόμο του προκατόχου του. Περιέγραψε θεωρίες συνωμοσίας που άκουγαν με ικανοποίηση πολλοί από τους αρχιερείς. Με αφορμή το μάθημα των θρησκευτικών είπε ότι: «Φαίνεται ότι οι φίλοι μας οι εδώ και οι Ευρωπαίοι, εκμεταλλευόμενοι την δεινή μας οικονομική κατάσταση, στα πλαίσια της ρυθμίσεως των οικονομικών μας σχέσεων, δεν θα παραλείψουν αλλά αντιθέτως θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο την αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας μας αρχίζοντας από την σχολική μας εκπαίδευση. Το τραγικό είναι ότι οι εχθροί μας δεν είναι πλέον πέρα και μακρυά, είναι εντός των τειχών μας. Το βλέπουμε, το οσφραινόμαστε».
Ο Ιερώνυμος για να αποφύγει τη ουσία των θεμάτων που ο ίδιος έθετε στο παρελθόν κάνει ότι δεν ακούει και δεν βλέπει. Οσφραίνεται όμως εχθρούς.
Ξεχνά, ότι είχε αυτοδεσμευτεί για την αλλαγή του τρόπου εκλογής των αρχιερέων.
Έγραφε ο ίδιος: «Φαινόμενα όπως η σχεδόν επικύρωσις υπό της ιεραρχίας επιλογών συγκεκριμένων προσώπων, όπως φαίνονται και σε δημοσιεύματα εφημερίδων μήνες προ της εκλογής των, όπως επίσης το να ψηφίζει ο κάθε ιεράρχης με το γραφικό του χαρακτήρα, αφού υποστεί προηγουμένως το βάσανο των πιέσεων, πρέπει, επιτέλους, να τελειώσουν! Αλλιώς, θα συνεχίζουμε να εμπαίζουμε τον Θεό και τους ανθρώπους! Τελικά, δεν είναι υπερβολικό το λεχθέν ότι, δεν πρόκειται για εκλογές ιεραρχών, αλλά για διορισμό!» (Βραδυνή 26/01/2003)
Και δεν έχει κάνει το παραμικρό για την αποκατάσταση των σχέσεων με το Φανάρι, όπως ζητούσε και ο ίδιος αποκαθιστώντας – μεταξύ άλλων – την συχνή επικοινωνία με το Φανάρι.
Κάνει όμως κάτι άλλο, που δεν έκανε ούτε ο προκάτοχός του που είχε δεχθεί κριτική για τον τρόπο που πολιτευόταν εντός και εκτός της Ιεραρχίας. Συγκεντρώνει τις παραιτήσεις των μητροπολιτών και περιμένει τον κατάλληλο χρόνο για να τις κάνει αποδεκτές. Συμφωνεί με τους υποψήφιους, τα ονόματα των οποίων γράφονται στον Τύπο, μήνες πριν εκλεγούν και τους ζητά να κάνουν υπομονή.
Προφανώς αυτό έχει σχέση με τον Ιερώνυμο πριν την αρχιεπισκοπική του θητεία και κατά τη διάρκεια αυτής. Είναι κάτι σαν και αυτό που περιγράφουμε στην αρχή με τους πολιτικούς φέρνουν τα Μνημόνια που έλεγαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπηρετήσουν.
*Ο Θωμάς Τσάτσης, είναι δημοσιογράφος.