Υπάρχει ένας κρατικός Οργανισμός, που λέγεται Ο.Ε.Κ., τουτέστιν: Οργανισμός Εργατικής Κατοικίας. Ο Οργανισμός αυτός χρηματοδοτείται από κρατήσεις στον μισθό των ασφαλισμένων του Ι.Κ.Α. Δηλαδή, 1% επί των αποδοχών τους, συν 0,75 πάλι από τις αποδοχές τους, που όμως το πληρώνει ο εργοδότης τους, πηγαίνει στον Ο.Ε.Κ. για να ασκεί φιλεργατική στεγαστική πολιτική, για τα «ασθενέστερα» εργατικά στρώματα. Με μίνιμουμ τις 2.200 εισφορές υπέρ του Ο.Ε.Κ., ο εργαζόμενος που του έχουν παρακρατηθεί, μπορεί να κάνει αίτηση για στεγαστικό δάνειο, με επιδότηση επιτοκίου, επιδότηση ενοικίου, και παράλληλα ο Οργανισμός κατασκευάζει και κατοικίες που παρέχει με κλήρωση, δε θυμάμαι αν ισχύει ακόμη, ή με άλλα δικαιολογητικά σε εργαζόμενους δικαιούχους.
Ως εδώ καλά. Μπράβο στο φιλεργατικό Οργανισμό και στους υπαλλήλους του, που με την εργασία τους ανακουφίζουν τη ζωή του εργαζόμενου μισθωτού.
Από τον Ιούλιο του 2010, ο Οργανισμός όμως, έχει αναστείλει όλα του τα δανειακά προγράμματα και όλες τις επιδοτήσεις και έχει μπλοκάρει ακόμη και αιτήσεις που έχουν εγκριθεί. Μία εκ των οποίων και η δική μου.
Μη νομίσετε ότι, γράφω αυτό το σημείωμα για να παραπονεθώ. Προς Θεού. Αυτό που ζητώ είναι τα λεφτά μου πίσω. Θέλω πίσω όλες μου τις εισφορές που μου έχουν παρακρατηθεί, από τη στιγμή που ο Οργανισμός δε μου τις αποδίδει με τον κοινωφελή του σκοπό. Τουλάχιστον μήπως συμπληρώσω και βγάλω δάνειο μόνος μου, ανεξάρτητα.
Κατόπιν ζητώ να απολυθούν όλοι οι εργαζόμενοί του, μηδενός εξαιρουμένου, καθότι, από τον Ιούλιο του 2010, κάθονται στα γραφεία τους και πίνουν καφέδες, μην έχοντας αντικείμενο εργασίας. Και προτού με κατηγορήσετε για ανάλγητο, να σας πω ότι δεν έχω δει μισή ανακοίνωση του σωματείου τους, για την απαξίωση της κοινωνικής χρησιμότητας της εργασίας τους. Και έχουν το θράσος, να κλείνουν και τα γραφεία, και να απεργούν κιόλας, όποτε η ΑΔΕΔΥ κηρύξει απεργία. Παραπονιούνται κι αυτοί για το άτιμο μνημόνιο.
Ζητώ ως φορολογούμενος πολίτης, να πάψουν να μου γίνονται κρατήσεις από τα ένσημά μου υπέρ του Ο.Ε.Κ.
Ιδού και ένας πανεύκολος τρόπος να μειωθεί και το μισθολογικό κόστος. Δεν επιθυμώ πλέον να χρηματοδοτώ έναν άχρηστο Οργανισμό. Το γεγονός ότι υπάρχει 50 χρόνια δε μου λέει τίποτα. Αυτή η Ιστορία κοστίζει πολύ ακριβά για να συνεχίζεται.
Δεν επιθυμώ, τέλος, να πληρώνω για κανέναν αργόμισθο. Να μη μιλήσω για την έκπτωση, εφ’ όρου ζωής στο ηλεκτρικό, που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ. Αλλά αυτό, είναι άλλου σημειώματος ευαγγέλιο.