Μια σκέψη που με τρομάζει

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έζησα την εμπειρία να φτάνω σπίτι μου και να ανακαλύπτω ότι κάποιοι  είχαν επιχειρήσει να μπουν σε αυτό την ώρα που -ευτυχώς-ήταν άδειο. Πριν από μερικά χρόνια, γυρίζοντας νύχτα στο ισόγειο  διαμέρισμα  που έμενα τότε, είχα βρει τα ξύλινα  παραθυρόφυλλα μισοκατεστραμένα . Για κάποιο λόγο που μάλλον είχε να κάνει με το κεντρικό σημείο που βρισκόταν το σπίτι παράτησαν την προσπάθεια στη μέση κι έτσι  ο μόνος που χάρηκε ήταν ο μάστορας που έφτιαξε τη ζημιά.
            
Κι αυτή τη φορά, ανήμερα 25ης Μαρτίου, ήμουν τυχερός γιατί τα κουφώματα σε τρεις διαφορετικές πόρτες δεν υπέκυψαν στις πιέσεις  ων επίδοξων διαρρηκτών, οι οποίοι επιχείρησαν να μπουν ενώ άπαντες απουσιάζαμε. Mόνη απώλεια, η μισοδιαλυμένη εξωτερική πόρτα της εισόδου.
              
Πιο τυχερός ήταν o διαρρήκτης που μερικούς μήνες πριν έσπασε το τζάμι του Fiat Seicento με το οποίο είχα πάει την κόρη μου σε ένα γιατρό, στη λεωφόρο Εθνικής Αντιστάσεως στην Καισαριανή. Πήρε μια κιθάρα που ο αφελής είχα αφήσει στο πίσω κάθισμα γιατί σκέφτηκα ότι μέρα μεσημέρι δεν χρειαζόταν να την κουβαλάω μαζί μου στο ιατρείο. Και μου κόστισε επιπλέον κι ένα σπασμένο παράθυρο.  Καλά να πάθω!
               
Τυχερό και άτυχο ταυτόχρονα  ήταν συγγενικό μου πρόσωπο που μένει δύο ορόφους κάτω από μένα. Πριν από λίγες εβδομάδες –επίσης μέρα μεσημέρι- μπήκαν στο διαμέρισμα που μένει  και άρπαξαν ό,τι βρήκαν πρόχειρο. Μικρής αξίας πράγματα αλλά μεγάλη η λαχτάρα για κάποιον που βλέπει την πόρτα του σπιτιού του διαρρηγμένη, ειδικά όταν φτάνει εκεί κρατώντας από το χέρι το μικρό του παιδί.
               
Στην τελευταία περίπτωση  το θύμα της διάρρηξης απευθύνθηκε στην αστυνομία που έφτασε εκεί μετά από κάποιες ώρες, προφανώς γιατί είχε να ασχοληθεί  με σοβαρότερα περιστατικά. Η μοναδική  συνεισφορά των ανδρών της Σήμανσης ήταν να βρουν το αποτύπωμα ενός αυτιού στην πόρτα. Προφανώς το ακούμπησε εκεί  ο διαρρήκτης για να διαπιστώσει ότι το σπίτι ήταν άδειο από κόσμο. Καλοσύνη του…
               
Κουβεντιάζοντας με την παρέα μου για αυτά τα  περιστατικά που μου έτυχαν σχεδόν μαζεμένα, συνειδητοποίησα πώς δεν υπήρχε ούτε ένας που δεν είχε να μου αφηγηθεί ένα σχετικά πρόσφατο ανάλογο συμβάν. Μια προσωπική του περιπέτεια στο σπίτι, στο αυτοκίνητο του η ακόμα κι ενώ περπατούσε σε κάποιο δρόμο της Αθήνας.
               
Θα πει κάποιος, τώρα το κατάλαβες ότι έχουμε γίνει ο παράδεισος του οργανωμένου αλλά και του… ανοργάνωτου εγκλήματος; Όχι βέβαια. Δεν ζω σε άλλο πλανήτη. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω ήταν μια σκέψη που έκανα και με τρόμαξε. Τι θα γινόταν αν σε κάποια από αυτές τις περιπτώσεις  βρισκόμουν –για κακή μου τύχη- πρόσωπο με πρόσωπο με τους διαρρήκτες;  Σε μια κοινωνία που οι ληστές περιπτέρων κουβαλάνε καλάσνικοφ και τα χρησιμοποιούν χωρίς δεύτερη σκέψη, πώς μπορεί να αντιδράσει ένας επίδοξος διαρρήκτης αν νιώσει εγκλωβισμένος; Μια σειρά από πρόσφατα περιστατικά έχουν δείξει πόσο  μικρή αξία έχει  πλέον η ανθρώπινη ζωή για μεγάλο αριθμό σκληρών και αδίστακτων κακοποιών που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.
               
Αυτό είναι που με τρομάζει πλέον και όχι η ιδέα της διάρρηξης, της κλοπής ή της καταστροφής που συνοδεύει κάθε ανάλογη εισβολή. Και πολύ φοβάμαι ότι τα  χειρότερα σε ότι αφορά την έκρηξη της εγκληματικότητας, δεν τα έχουμε δει ακόμα…