Όπως την έζησα εγώ, ήταν μία διαδήλωση-πρότυπο. Κόντρα σε Τύπο και στερεότυπο. Μία διαμαρτυρία που δε χώρεσε σε «κουτάκια». Δεκάδες χιλιάδες Έλληνες κατέβηκαν στο Σύνταγμα (και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας) για να δια-δηλώσουν την «αγανάκτηση τους» για το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας. Και τι μ’ αυτό, σκέφτεστε. Κι όμως. Πρώτα από όλα, δεν άνοιξε μύτη. Κι ας μην υπήρχε κεντρική οργάνωση, ούτε περιφρούρηση. Περίεργο, ε; Ίσως αφού δεν εμφανίστηκαν οι γνωστές σημαίες-λοστάρια, οι πέτρες κι οι μολότοφ, να μην έπεσαν και δακρυγόνα, καταρρίπτοντας έτσι το βολικό σύγχρονο μύθο πως τα ΜΑΤ είναι που προκαλούν τη βία στις διαδηλώσεις της ελληνικής Ακροαριστεράς.
Ήταν μια γιορτή της Δημοκρατίας, σαν πανηγύρι. Από τις έξι το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, έβλεπες και εικοσάρηδες και τριαντάρηδες και σαραντάρηδες, και άνδρες και γυναίκες, και εργάτες και (κυρίως) αστούς. Εμπνευσμένοι από τους indignados της Ισπανίας, ξεσηκωμένοι από τα γραφεία τους και το facebook, είπαν «παρών». Αλλά δεν φώναξαν. Τα ακραία συνθήματα άλλων διαδηλώσεων, «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή το «(βουλευτές) κουφάλες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες», έσβηναν πριν καλά καλά ακουστούν. Να άλλο ένα στερεότυπο που διαψεύστηκε για τις διαδηλώσεις: η αγανάκτηση δεν είναι απαραίτητα βίαιη. Και βουβή μπορεί να έχει κάτι να πει.
Δεύτερο και ίσως σημαντικότερο, η συγκέντρωση δεν καπελώθηκε από κόμματα και συνδικάτα. Τα «στρατιωτάκια» του ΠΑΜΕ απείχαν. Τα μπλοκ των ακροαριστερών φοβήθηκαν ίσως την αποδοκιμασία και κρύφτηκαν. Μόνο η ΓΕΝΟΠ εμφανίστηκε, με τους ΔΕΗτζήδες πίσω από την υψωμένη γροθιά του Φωτόπουλου. Βρέθηκαν όμως απομονωμένοι, αντιμέτωποι με τα παγωμένα βλέμματα των συγκεντρωμένων. Γιατί; Έφταιγε το εκφοβιστικά ωραίο τους σύνθημα: «εσείς που μας κοιτάτε, σε λίγο θα πεινάτε»; Ή μήπως το πιο ξεκάθαρο: «λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ, αντίσταση και πάλι»; Ό,τι και να ήταν, το άγαρμπο καπέλωμα δεν πέτυχε. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν μιλάμε για τη ΓΕΝΟΠ, για πολλούς πια ένα μισητό σύμβολο του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού και κρατισμού.
Η συγκέντρωση μπορεί να μην είχε φωνή, αλλά είχε πανό. Ένα έγραφε απλά: «ξυπνήσαμε!». Ένα άλλο, το μεγάλο, το κιτρινοκόκκινο ισπανικό, έγραφε για τους πολιτικούς: «τι ώρα είναι; Ώρα να φεύγουν». Το αγαπημένο μου; «Δημοψήφισμα τώρα!» Το πανό αυτό ήταν της ομάδας «www.300ellines.org», ενός group μακριά από κόμματα, που στο facebook έχει ήδη σχεδόν 4 χιλιάδες μέλη, και συλλέγει υπογραφές για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το Μνημόνιο.
Το πανό αυτό, για μένα εκφράζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την αυθόρμητη χθεσινή κοσμοσυρροή των αγανακτισμένων. Δεκάδες χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν πως θα ήθελαν όχι να τα σπάσουν, ούτε να εκβιάσουν, αλλά δημοκρατικά να ακουστούν στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολιτευτικής ελληνικής Ιστορίας. Γιατί όντως, δεν φτάσαμε σε σταυροδρόμι; Τι να κάνουμε; Να πούμε ΝΑΙ στο μεσοπρόθεσμο, στο Μνημόνιο ΙΙ και τα νέα σκληρά μέτρα που επιβάλλει η τρόικα; Ή ΟΧΙ, πιθανότατα με συνέπεια τη στάση πληρωμών ή έστω το γενναίο κούρεμα του χρέους μας; Δεν είναι αυτονόητη η απάντηση, γι αυτό καλό θα είναι να μην προεξοφλείται. Πάντως, ένα δημοψήφισμα θα ήταν τρόπος να αποκτήσουν φωνή οι πολίτες, να εκφραστεί νόμιμα, αυθεντικά και δημοκρατικά η βούληση (και) των αγανακτισμένων. Ποιοί να το φοβούνται αυτό;