Ο Τάσσος Σ., απόγονος προσφύγων του Πόντου, που βοηθά εθελοντικά τους πρόσφυγες στο συνοριακό πέρασμα της Ειδομένης, μαζί με φωτογραφίες προσφύγων από το σημείο, έγραψε στο προφίλ του στο Facebook:
«Αγαπητοί φίλοι και συντοπίτες.
Λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, στο πέρασμα Ειδομένης, υπάρχει έλλειψη νερού. Υπάρχει ο κίνδυνος η κατάσταση να εκτροχιαστεί και αυτό είναι λογικό αν αναλογιστούμε πώς θα πράτταμε εμείς οι ίδιοι αν θα βλέπαμε τη μητέρα μας, το παιδί μας, την έγκυο γυναίκα μας να λιποθυμά δίπλα μας. Αν η κατάσταση εκτροχιαστεί, είναι βέβαιο πως οι αρχές των Σκοπίων θα ξανακλείσουν τα σύνορα με αποτέλεσμα, κάθε μέρα να μένουν εγκλωβισμένοι στο πέρασμα και εντός Ελλάδος, 2.000 με 2,5 χιλ. πρόσφυγες που αυτή τη στιγμή έχουν ελεύθερη διακίνηση. Βοηθήστε μας να βοηθήσουμε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας, βοηθήστε τη χώρα μας. Κάνουμε έκκληση για νερό και φρούτα. Είναι θέμα ζωής και θανάτου».
Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος, με τη σύμφωνη πια γνώμη και της κυβέρνησης του Γκρουέφσκι, στέλνει καθημερινά -στέλνει στην κυριολεξία- στο έδαφος της ΠΓΔΜ, πάνω από 2.000 πρόσφυγες. Οι οποίοι, όπως και όταν φθάνουν στην Ελλάδα, βασικό σκοπό έχουν απλώς να περάσουν από το έδαφός της, με τελικό προορισμό Γερμανία, Σουηδία, Ελβετία κ.λπ. Καλά κάνει και το κάνει. Θα έπρεπε να γίνεται προ καιρού. Ούτε, επίσης, χρειάζεται κάποια ερώτηση, για το ποια θα ήταν η αντίδραση των «πατριωτών», αν η ροή ήταν αντίστροφη. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Και ειδικά για την περίπτωση των προσφύγων. Είναι, όμως, επιβεβλημένο να σταθεί κανείς, και να την αναδείξει, στη βοήθεια που δίνουν μεμονωμένα άτομα και ΜΚΟ, στους πρόσφυγες στο συγκεκριμένο σημείο και όχι μόνο (το κράτος, όπως έγραψε χαρακτηριστικά κάποια που βοηθά στο σημείο, «είναι παρόν μόνο με την αστυνομία του»). Αυταπάρνηση, προσφορά, ουμανισμός. Έννοιες που στους αιώνες, πάνε παράλληλα με τον άνθρωπο.
Για κάθε έναν που, έμπλεος ρατσισμού και χολής, θα πει «πάρτε τους στα σπίτια σας, αν τους λυπάστε» -λες και οι ίδιοι παίρνουν στα σπίτια τους άστεγους και τους άπορους Έλληνες, δίπλα στους οποίους περνάνε με την ίδια αδιαφορία που το κάνουν για τους πρόσφυγες- υπάρχει ένας Τάσος. Ίσως και περισσότεροι. Που κάνει έκκληση για νερό. Λίγο νερό για τους πρόσφυγες. Παιδιά, γυναίκες, έγκυες που περιμένουν κάτω από τον ήλιο, να έρθει η σειρά τους να επιβιβαστούν στα τρένα προς βορρά. Έχουν διασχίσει ήδη χιλιάδες χιλιόμετρα. Στη διαδρομή, είδαν συνοδοιπόρους τους να χάνονται στη θάλασσα, να βασανίζονται, να πεθαίνουν από κακουχίες. Και τούτοι εδώ, ενώ ζουν σε απάνθρωπες συνθήκες, νιώθουν τυχεροί. Τυχεροί, μόνο και μόνο επειδή ακόμα αναπνέουν. Σκέψου για λίγο. Σκέψου να ήταν το παιδί σου, η αδελφή σου, η έγκυος γυναίκα σου. Θα «σκότωνες» να τους σώσεις; Δεν το συζητώ. Και καλά θα έκανες. Αυτό θα έκανα κι εγώ. Αυτό θα κάναμε όλοι. Για αυτό, έστω για λίγο, σώπασε και βοήθα. Αν δεν μπορείς ή δεν θέλεις, κρύψου στη σιωπή σου. Υπάρχει εκεί ο Τάσος, όπως υπάρχουν χιλιάδες άλλοι σαν τον Τάσο, ανά την Ελλάδα και τον κόσμο, που θα ψάξουν λίγο νερό για αυτούς. Και θα τα καταφέρουν να βρουν. Και αν δεν καταφέρουν, θα νιώθουν ότι απέτυχαν. Θα κάνουν πράξη αυτό που έγραψε ο Καζαντζάκης: «Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω», και θα νιώθουν ενοχές.