Μέσα στην θύελλα των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων που συμβαίνουν στη χώρα μας, αδικείται από τις περιστάσεις μια σημαντική αθλητική διοργάνωση που δεν έχει τη λάμψη και το λούστρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι τα Special Olympics, δηλαδή παγκόσμιοι αγώνες για συνανθρώπους μας με κάποια διανοητική αναπηρία.
Αν ήμασταν στην αρχαία Σπάρτη τέτοιοι άνθρωποι δεν θα χωράγανε στην κοινωνία. Ο Καιάδας θα έδινε τη «λύση». Στη σημερινή κοινωνία ο Καιάδας έχει δυστυχώς μετακομίσει στην καρδιά μας. Τους πετάμε εκεί και κάνουμε πολλοί ότι δεν υπάρχουν. Κι έρχονται τα Special Olympics να μας ξυπνήσουν, να μας ταρακουνήσουν, να μας αναγκάσουν να τους κοιτάξουμε στα μάτια (αν μπορούμε και δεν τα χαμηλώνουμε…)
Πηγαίνετε σε κάποιο στάδιο να δείτε την προσπάθειά τους. Δεν το λέω τόσο για να συμπαρασταθείτε στα παιδιά αυτά, όσο κυρίως για να «γεμίσετε» τον εαυτό σας. Μην σφίξετε την καρδιά σας, αφεθείτε στο μεγαλείο της προσπάθειάς τους και απολαύστε την. Μην πείτε «Τα καημένα…» όταν τα βλέπετε να προσπαθούν, κάποιες φορές άτσαλα, αλλά με τόση θέληση και πίστη. Δεν χρειάζονται τον οίκτο μας άνθρωποι μαχητές, που ξεκινάνε την κούρσα της ζωής αδικημένοι, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Μόνο τον σιωπηλό μας θαυμασμό πρέπει να προσφέρουμε. Ξεκινάνε από το μηδέν και προσπαθούν τα πάντα. Τον οίκτο σας κρατήστε τον γι αυτούς που ξεκινούν έχοντας τα πάντα και προσπαθούν μηδαμινά.
Και οι γονείς, συγγενείς και φίλοι, που είναι πάντα από κοντά, νιώθουν την αύρα των ημερών. Έχουν αυτές τις ημέρες την ευκαιρία να δούνε επιτέλους κάποιος να ενδιαφέρεται για τα παιδιά τους. Κάποιος τα χειροκροτεί, τα επευφημεί, τα υπολογίζει. Κάτι από αυτό μπορεί να μείνει και για τα υπόλοιπα «πέτρινα» χρόνια που πέφτει βαριά η κουβέρτα της κοινωνίας μας για να τα κρύψει. Κι εκεί ακριβώς είναι ο σημαντικός ρόλος των Special Olympics. Όχι να δούμε τον πίνακα των μεταλλίων στο τέλος, αλλά να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν κι αυτοί οι συνάνθρωποί μας, που θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά την τελετή λήξης των αγώνων.
Φέτος μάλιστα που γίνονται στην πατρίδα μας έχουμε την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε λίγο την θετική αύρα του εθελοντισμού, ένα από τα λίγα προικιά που μας άφησαν τελικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Ο εθελοντισμός όμως τώρα, έχει μια άλλη ανώτερη διάσταση. Χωρίς σταρ και αθλητές celebrities για κράχτες, οι εθελοντές του 2011 είναι ακόμα πιο αξιέπαινοι. Χρειάζεται περίσσευμα χρόνου αλλά και ψυχής.
Πηγαίνετε λοιπόν σε κάποιο στάδιο να δείτε την προσπάθειά αυτών των ξεχωριστών ανθρώπων. Δείτε το γέλιο τους, το πείσμα τους, τα κότσια τους. Γεμίστε από την δύναμή τους. Προσπαθήστε να συνειδητοποιείστε την προσπάθειά τους και τον καθημερινό αγώνα τους. Αναθεωρήστε τα δεδομένα και τις σταθερές σας. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε είμαι σίγουρος ότι θα φύγετε με περισσότερο κουράγιο από ότι πήγατε…