Παρασκεύη βράδυ, φανάρια Πειραιώς και Πέτρου Ράλλη, λίγο πριν τις δώδεκα το βράδυ. Ακριβά και όχι μόνο αμάξια σταθμεύουν στα γύρω στενά. Οι καντίνες αρχίζουν τις πρώτες ετοιμασίες για τους πεινασμένους ξενύχτηδες. Παρκαδόροι, security και οι άνθρωποι επί της υποδοχής των μεγάλων κέντρων νυχτερινής διασκέδασης ανοίγουν τις πόρτες τους στους πρώτους πελάτες. Άνδρες με κοστούμια, γυαλισμένα παπούτσια αλλά και jeans. Γυναίκες με μίνι και ψηλά τακούνια ετοιμάζονται να διασκεδάσουν με τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες.
Όχι περισσότερα από 300 μέτρα πιο πέρα από τις τεράστιες φωτεινές επιγραφές και τις αφίσες των καταστημάτων σκυφτές φιγούρες περνούν βιαστικά την είσοδο του κλειστού Γυμναστηρίου του Ρουφ. Εξαιτίας του ψύχους ο Δήμος Αθηναίων την Παρασκευή, όπως και χτες, αποφάσισε να μείνει ανοικτό το Γυμναστήριο για να περάσουν τη νύχτα οι άστεγοι της πόλης. Το βλέμμα ενός όταν κοιτάζει την σηκωμένη φωτογραφική μηχανή γίνεται επιθετικό.
«Τι θέλεις; Μας έχετε πρήξει. Τώρα σας έπιασε ο πόνος. Φύγε από εδώ, δεν θέλω να δείξεις το πρόσωπο μου.” Προσπάθησα να του απαντήσω πως δεν θα τραβήξω το πρόσωπο του. «Δεν θέλω να με φωτογραφήσεις. Εσύ θα καθόσουν στη θέση μου να γίνεις θέαμα σε αυτή την κατάσταση;». Η ερώτηση, με την προφανέστατη απάντηση, μου “κόβει” τα πόδια. Οι ίδιες αντιδράσεις πιο μετά, όταν ένα τηλεοπτικό συνεργείο ρώτησε αν μπορεί να κάνει γύρισμα. Δεν είναι ευπρόσδεκτοι οι δημοσιογράφοι, ξεκαθαρίζουν με κάθε τρόπο οι άνθρωποι που βρήκαν καταφύγιο στο Γυμναστήριο.
Στο δρόμο της επιστροφής, η εικόνα παραμένει η ίδια στην Πειραιώς και Πέτρου Ράλλη. Αθηναίοι και Αθηναίες με μεθυστικά αρώματα και καλοσιδερωμένα ρούχα περπατούν για λίγο στο ίδιο πεζοδρόμιο με ανθρώπους με βρώμικα ρούχα και έντονη μυρωδιά.
Σκέφτομαι πόσο θα ειρωνικό και μάλλον σουρεαλιστικό θα ήταν αν λίγη ώρα μετά διασκέδαζα, τραγουδώντας και χορεύοντας το «Είναι το κρύο τσουχτερό, να το αντέξω δεν μπορώ, κι αν δεν ανοίξεις να σε δω, θα με βρουν στην πόρτα σου νεκρό» που ακούω από το ραδιόφωνο του διπλανού ταξιτζή.