Πέρασαν τέσσερις δεκαετίες να βολοδέρνω στη σύγχυση των λέξεων. Δεν έφτανε απ΄ό,τι φαίνεται το ΠΑΣΟΚ για να πάρουμε χαμπάρι την πλάνη της καταχρηστικής σημειολογίας. Έπρεπε να κυβερνήσει η «Αριστερά» για να έρθει το πλήρωμα του χρόνου και των αποκαλύψεων, περί «προοδευτικότητας». 

Και μέσα στις αποκαλύψεις σκοπών και προθέσεων, δίνεται η ευκαιρία να βρεθούν στο ίδιο τραπέζι οι «θρησκευόμενοι ομοϊδεάτες» των δύο «αιρέσεων» της «ορθόδοξης πίστης» μας: Του ελληνοπρεπούς σταλινισμού και της Εκκλησίας. Και ο Ιερώνυμος και ο Κουτσούμπας τάχθηκαν κατά του συμφώνου συμβίωσης που ήρθε προς ψήφιση στη Βουλή, εκπροσωπώντας έτσι το «ποίμνιό» τους.

Τι κοινό έχουν οι δύο ηγέτες; Και οι δύο προΐστανται δύο ιδεολογιών που ρέπουν προς την «προοδευτικότητα»! Oι μεν Κομμουνιστές προς την μετάσταση της κοινωνίας στην ολοκληρωτικά δίκαιη κοινωνία, οι δε Χριστιανοί προς την προοδευτική κατάκτηση της αιωνιότητας. Και οι δύο προκρίνουν την κίνηση ως νομοτελειακή δύναμη προς το «επέκεινα». Το ένα σοσιαλιστικό και το άλλο χριστιανικό.

Επομένως, η πρόοδος της «πίστης» δεν είναι ταυτόσημη έννοια με την πρόοδο του επιστητού. Για παράδειγμα, αν το πρόσφατο δικαίωμα ψήφου των γυναικών στην Σαουδική Αραβία είναι πρόοδος για την ανθρωπότητα, δεν αποτελεί την ίδια κατάκτηση για το σύγχρονο ΚΚΕ ή την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επίσης, αν το σύμφωνο συμβίωσης είναι πλέον νόμος σε όλο τον δυτικό κόσμο, δεν είναι ζήτημα που απασχολεί τα δύο δόγματα. Θέλω να πω δηλαδή, πως, στο όνομα της δικής τους «προόδου», δεν θα έμπαιναν ποτέ στον κόπο να τα κατοχυρώσουν ως εξέλιξη της κοινωνίας και της πολιτισμικότητας. Σε σημείο μάλιστα, που θα πίστευε κανείς ότι η επιστροφή στην εποχή της καλλιέργειας της γης με άροτρο, θα ήταν «πρόοδος», δεδομένης της προστασίας της φύσης από τις «παρενέργειες» της βιομηχανικής επανάστασης.

Αντί λοιπόν, να τσακωνόμαστε τι είναι πρόοδος και τι συντήρηση, είναι πιο χρήσιμο να συμφωνήσουμε στην αποδοχή της διαφορετικότητας των δύο κόσμων. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν έχουμε το ίδιο Σύνταγμα και προφανώς δεν πιστεύουμε στον ίδιο «δημιουργό». Για τις δύο χρυσοκόκκινες «θρησκείες» που ευδοκιμούν ακόμα στην κοινωνία μας, ο «θεός» συνεχίζει να υφίσταται ως αρχή διαμεσολάβησης της ύπαρξης. Για τους υπόλοιπους όμως, όχι. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News