Το τσιγάρο υποχρεώθηκα να το κόψω πριν από 8 χρόνια . Ήταν αυστηρή εντολή των γιατρών στην οποία ομολογώ ότι συμμορφώθηκα από φόβο. Ουδέποτε όμως μεταμορφώθηκα σε υστερικό πρώην καπνιστή όπως εκείνοι που δεν ανέχονται ούτε υποψία μυρωδιάς του καπνού και βάζουν τις φωνές όταν δουν κάποιον μέσα στο οπτικό τους πεδίο να ανάβει τσιγάρο.
Όταν πριν από έναν χρόνο ανακοινώθηκαν τα μέτρα για το κάπνισμα και οι απαγορεύσεις σε δημόσιους χώρους πρέπει να πω ότι χάρηκα. Γιατί είναι αλήθεια ότι ακόμα και για ένα πολύ ανεκτικό στον καπνό πρώην καπνιστή, οι συνθήκες που επικρατούσαν σε κλειστούς χώρους ήταν άθλιες. Δυστυχώς οι συνθήκες αυτές ουδόλως βελτιώθηκαν στο διάστημα που ακολούθησε. Στα νυχτερινά κέντρα, στην αρχή δειλα δειλά, τα σταχτοδοχεία αντικαταστάθηκαν από άδεια τενεκεδάκια και μπουκάλια αναψυκτικών. Όταν οι μαγαζάτορες κατάλαβαν ότι υπήρχε νόμος αλλά ουδείς ενδιαφερόταν για την εφαρμογή του, εγκατέλειψαν και τα προσχήματα. Αυτά τα προσχήματα δεν τηρούνται πλέον σχεδόν πουθενά…Ίσως μόνο στα νοσοκομεία.
Σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στις μόνες περιπτώσεις που ο νόμος εφαρμόζεται είναι εκεί που οι προϊστάμενοι δηλώνουν φανατικοί αντικαπνιστές… Όλοι οι υπόλοιποι είτε δεν νοιάζονται γιατί και οι ίδιοι καπνίζουν είτε δεν θέλουν να γίνουν κακοί με τους καπνιστές συναδέλφους τους με τους οποίους περνάνε αρκετές ώρες κάθε μέρα.
Ελπίζω σήμερα που η υπουργός Υγείας θα κάνει ανακοινώσεις με αφορμή την Παγκόσμια μέρα κατά του καπνίσματος, να πράξει το αυτονόητο. Και το αυτονόητο δεν είναι απλά να εξαγγείλει την καθολική απαγόρευση του τσιγάρου στους δημόσιους χώρους . Το ίδιο περίπου άλλωστε είχε κάνει εν χορδαις και οργάνοις και ο προκάτοχος της άλλα τελικά πέτυχε μια…τρύπα στο νερό.
Περιμένω, από την κυρία Ξενογιαννακοπουλου να μας πει με ποιόν ακριβώς τρόπο θα εφαρμόσει αποτελεσματικά και με αυστηρότητα την καθολική απαγόρευση. Και κυρίως , περιμένω να δω στην πράξη να εφαρμόζεται.
Ομολογώ ότι αν και φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, δεν έχω πολλές ελπίδες…