Εκείνοι, οχυρώνονται πίσω από τα τυχαία γεγονότα. Για τα οποία ούτε μόχθησαν, ούτε συνέβαλλαν στo παραμικρό στην εξέλιξή τους.
Γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο, μιλάνε τη γλώσσα του, άρα είναι δικός τους, γιατί έτσι τα έφερε η τύχη. Οι ξενομερίτες να πάνε να υπερασπιστούν τις δικές τους πατρίδες, να διαχειριστούν τις δικές τους ατυχίες και να μην προσπαθούν να ρεφάρουν με τις δικές μας ζωές.
Εμείς, ξέρουμε πως τόσα χρόνια κάποιοι κάνουν τη βρωμοδουλειά στο όνομά μας. Όπως κυβερνούν και στο όνομά μας – η αντιπροσωπευτική δημοκρατία έχει κλειδώσει αυτήν την κοινή παραδοχή. Βέβαια ουδέποτε ρωτήθηκες για το πώς θα ήθελες να υποδέχονται και να φέρονται οι συνοριακοί φρουροί στους μετανάστες που μπαίνουν από θάλασσα και γη, όπως δεν έχεις ρωτηθεί και για εκατοντάδες άλλα «δευτερεύοντα» θέματα savoir vivre της πολιτικής πρακτικής. Αλλά δεν χρειάζεται. Θεωρούν πως εφόσον τους ψήφισες, έχεις ψηφίσει και όλες τις επιλογές τους. Με ψήφισες γιατί σου έταξα μια αυξησούλα, αλλά αυτό με εξουσιοδοτεί να πνίξω και κάνα δυο λαθροπιτσιρίκια -δεν αναφέρομαι στο γεγονός, δεν είμαι δικαστής, αλλά στη νοοτροπία- για να μη χιμήξουν όλοι οι ξυπόλητοι και μπουν στο σπίτι σου. Μη μου κάνεις την παρθένα, τα ξέρεις αυτά και θέλεις πάντα να βρίσκεται κάποιος σαν κι εμένα εκεί που δεν θα βρεθείς ποτέ εσύ, για να κάνει πράγματα για σένα που δεν θέλεις να τα ξέρεις.
Θα συνεχίσεις να χαϊδεύεις το κεφαλάκι του παιδιού σου, με όλη την τρυφερότητα και την αγάπη, δίχως την παραμικρή σκιά τύψης να σκοτεινιάζει την εικόνα σου και την πεποίθησή σου πως είσαι σωστός.
Και συνεχίζουν τη δομημένη επιχειρηματολογία τους λέγοντας πως αν έκαναν πολιτική με βάση τις δήθεν ευαισθησίες του καθενός και τους άοπλους ρομαντισμούς, κάποτε θα τους ζητούσαμε ευθύνες που άφησαν αυτόν τον τόπο να γίνει ένα μπουρδέλο.
Δεν ξέρω τι θα έβγαζε ένα δημοψήφισμα που θα έθετε το ερώτημα: «Προτιμάτε να πνιγεί ένα παιδί (έστω ένα μόνο) μπροστά στα μάτια του πατέρα του και να λυθεί δια παντός το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης ή να σωθεί αυτό το (έστω ένα) παιδί και να συνεχίσουν να μπαίνουν οι ορδές των απελπισμένων;». Πραγματικά δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα; Ξέρουμε, όπως ξέρουμε και την επιχειρηματολογία. «Κανείς δεν θέλει να χαθεί ένα παιδί, αλλά σκεφτείτε πόσα άλλα θα σωθούν. Πόσα θα βρουν δουλειά, πόσα δεν θα δολοφονηθούν από μετανάστες, πόσα δεν θα βιαστούν, πόσα δεν θα…». Είμαστε τελειωμένοι. Οι «αναγκαίες» μικρές απώλειες στο όνομα ενός μεγαλύτερου καλού, ήταν πάντα το επιχείρημα του κτήνους. Κανένα καλό μεγάλης κλίμακας δεν διασώζεται από μια κτηνώδη πράξη ελάσσονος κλίμακας. Γιατί τότε ο καθένας θα έβαζε τον πήχυ όπου γούσταρε. Στα δέκα πνιγμένα παιδιά, στα εκατό, στα χίλια, σε οποιονδήποτε αριθμό αρκεί τα «σωσμένα» να υπερτερούσαν των πνιγμένων έστω και κατά ενός.
Δεν γλιτώνεις τόσο εύκολα. Η ύβρις δεν ημερεύει χωρίς να πληρωθεί και δεν συμψηφίζεται με κάποιες άλλες, άσχετες καλές πράξεις σου. Η κάθαρση και η τιμωρία πολλές φορές λειτουργούν αταβιστικά. Mπορεί να μη χτυπήσουν εσένα, αλλά εκεί που πονάς περισσότερο.
Βέβαια υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο όλα αυτά να είναι μαλακίες των ποιητών, και εκεί να βρίσκουμε καταφύγιο οι αδύναμοι και οι losers, που θέλουμε να κάνουμε το καλό μόνο από υποσυνείδητη ιδιοτέλεια, δηλαδή τον φόβο της τιμωρίας, ή την προσμονή της ανταμοιβής. Kαι η ζωή τελικά να είναι μια αμοραλιστική ακολουθία τυχαίων γεγονότων χωρίς κανένα βαθύτερο νόημα και η καλοσύνη, η ανθρωπιά και το αίσθημα περί δικαίου να είναι ό,τι πιο άχρηστο έχει επινοήσει το μυαλό των φοβισμένων για να ψευτοκρατιούνται. Ναι, μπορεί.
Ο άλλος δρόμος, είναι εκείνος των «υποψιασμένων», που δεν είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τα γλυκάδια της ζωής για να υπηρετήσουν μεταφυσικές ιδεοληψίες. Που δεν παραχωρούν ούτε πόντο από το στομάχι τους για να χορτάσουν τις πείνες άλλων.
Καλή αντάμωση στα γουρουνάδικα…