Στο ΑΜΚΑ, που επέμενα να αγνοώ, με ανάγκασε να καταφύγω μια διαβολεμένη, βασανιστική ίωση. Επέμενα να το αγνοώ 1ον γιατί απεχθάνομαι τα αρκτικόλεξα , 2ον γιατί οτιδήποτε ακόμη και το πιο ανώδυνο, έχει να κάνει με τη δημόσια διοίκηση μού προκαλεί πανικό και 3ον και κυριότερο γιατί η αναβολή έχει γίνει δεύτερη φύση μου. Το αμκα πληρούσε και τις τρεις προϋποθέσεις. Αλλά ο πυρετός ανέβαινε, η δύσπνοια οξυνόταν και η καταβολή θριάμβευε. Πήγα σούρνοντας στο γιατρό και μετά στο φαρμακείο να παραλάβω τα υπό του γιατρού συνταγογραφέντα, πλην όμως δεν μπορούσα να τα προμηθευτώ μέσω ασφαλιστικού μου ταμείου καθότι δεν διέθετα τον μαγικό αριθμό του άμκα (Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης).
“Μπείτε στο ίντερνετ και βρείτε τον αριθμό σας”, με συμβούλευσαν από το ταμείο μου. Μπήκα μία, μπήκα δύο, μπήκα τρεις (και η κακή μου μέρα). Τζίφος. Δεν υπάρχω, δεν υφίσταμαι (ούτε καν για το άμκα).
Επειδή όμως το τυχαίο στη ζωή είναι ο πιο συναρπαστικός παράγων (κι ας λένε οι ψυχαναλυτές ότι δεν υφίσταται τοιούτον τι), μου επιφυλάχθηκε λίγο μετά την τρίτη προσπάθεια εξεύρευσης του άμκα μου η άκρως συγκλονιστική εμπειρία τού να ανακαλύψω ότι εγώ μεν δεν υπάρχω αλλά ότι ζει ο από δεκαετίας νεκρός πατέρα μου! Την ώρα που εγώ έκλεινα τον υπολογιστή, χτύπησε το κουδούνι και ο ταχυδρόμος έφερε λευκό φάκελο από το ΕΤΑΑ (άλλο ενδιαφέρον αρκτικόλεξο ήτοι Ενιαίο Ταμείο Ανεξάρτητα –προσέχετε το επίρρημα;- απασχολουμένων), μέσα στον οποίο η ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης αε) απέστελε στον πατέρα μου την κάρτα του άμκα του.
Μα περίμενα το εταα-ηδικα-άμκα για να μάθω επιτέλους ότι κακώς νόμιζα ότι είμαι ορφανή; Δεν μου αρκούσε ότι κάθε δεκαπενταύγουστο η μισή σχεδόν Βουλή των Ελλήνων στέλνει στον μπαμπά μου ευχετήρια τηλεγραφήματα επι τη ονοαμστική του εορτή;