Ένας καλός μου φίλος από το '85 κιόλας με συμβούλευε: “μη περιφρονείς τα χρήματα τόσο γιατί μια μέρα θα σ’ εκδικηθούν και θα σε περιφρονήσουν κι αυτά”. Κοντά τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε και να που οι προβλέψεις του Τακούλη βγήκαν αληθινές. Κι όχι βέβαια γιατί έκανα βίο τόσο πλάνητα – δεν ήμουν ακριβώς ρέμπελο τζιτζίκι αλλά πάντως με τίποτα προνοητικός μέρμηγκας.
Δουλεύω από τα 19 αλλά, ας το πιστέψει κι ο άπιστος Αντώνης Πανούτσος, με τους αποταμιευτικούς λογαριασμούς δεν έχω καμμία σχέση. Κι εκεί λοιπόν που τραγουδώ “Αν κάνω άτακτη ζωή δεν θα σε βάλω για κριτή” ανακαλύπτω πως ο Τάκης δεν ήταν καλός μου φίλος και ότι υπάρχει Ο μακράν καλύτερος φίλος του ανθρώπου (και δεν εννοώ τους τετράποδες αλυχτούντες) που ποτέ μα ποτέ δεν θα χάσω. Κι αυτός φροντίζει να μην έχω μία. Ιδίως τώρα που ψηφίστηκε και το νέο φορολογικό που όλοι μας, υποκριτές όντες, δήθεν υποδεχόμαστε με αυτοθυσία. Διότι αγαπητοί:
Ο μόνος αληθώς πιστός φίλος του ανθρώπου είναι το δημόσιον ταμείον. Ακολουθεί ημάς πανταχού από της γεννήσεώς μας εις τον θάνατον και παρίσταται εις πάντα τα γεγονότα, ευχάριστα ή λυπηρά, του βίου ημών. Ένεκα του συστήματος των εμμέσων φόρων δεν αποχωρίζεται αφ’ ημών κατ’ ουδεμίαν ώραν της ημέρας. Ευθύς ως εγερθώμεν, έρχεται αντιπροσωπευόμενον υπό του καφέ, της σακχάρεως, του οινοπνεύματος. Συνοδεύει πάντοτε τον πλούσιον, αλλά ουδέποτε εγκαταλείπει τον πένητα, όστις ανευρίσκει αυτό εν τω άρτω, τω άλατι, τω βαμβακερώ ενδύματι. Είναι πανταχού παρόν. Εις τας θλιβεράς ώρας της ζωής, ότε πάντες οι φίλοι εγκαταλείπουν ημάς, το δημόσιον παραμένει αντιπροσωπευόμενον υπό των φαρμάκων. Είναι ο ισόβιος σύντροφος. Εάν δε έχωμεν και μικράν περιουσίαν, ακολουθεί ημάς και πέρα του θανάτου.*
Άμα έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς: Ο Ανδρέας Ανδρεάδης τα επικαλείται αυτά εδώ και ογδόντα χρόνια. Εδώ και αιώνα σχεδόν το Δημόσιο Ταμείο και μας ρίχνει για ύπνο στα σανίδια και ταυτοχρόνως μιξοκλαίει ότι δεν έχει έσοδα. Άρα; Πες μου καλέ μου Τάκη τι πρέπει να κάνω.
* Ανδρέου Ανδρεάδου, Άπαντα,1939.