H Άννα Μπουσδούκου (από τις συμπαθέστερες και επαρκείς δημοσιογράφους της τηλεόρασης), είχε μια έντονη λεκτική αντιπαράθεση με την περίφημη Ραχήλ Μακρή, η οποία ισχυρίστηκε αρχικά πως «όλοι οι δημοσιογράφοι ελέγχονται από την προηγούμενη κυβέρνηση» και αργότερα πως δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι έτσι, «υπάρχουν και εξαιρέσεις». Η λογομαχία, πρόσφερε θέαμα και φυσικά τροφοδότησε άλλα μέσα ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα σε λίγη ώρα, σχεδόν όλοι γνώριζαν το επεισόδιο.
Η συγκεκριμένη βουλευτής -που γοήτευσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και την έβαλε στα ψηφοδέλτιά του- φημίζεται για τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται και κυρίως γι' αυτά που λέει. Και αν κι αυτά τα τελευταία δεν μπορείς εύκολα να τα κατατάξεις στα «ιδιαίτερα σοβαρά», η κ. Μακρή συχνά-πυκνά καλείται και φιλοξενείται στα ΜΜΕ. Ο λόγος συνδέεται με τις καμπύλες της AGB. H Mακρή, ο Αδωνις, ο Μιχελογιαννάκης και ένα σωρό άλλοι βουλευτές, αποτελούν μέλη μιας ομάδας η οποία κυριαρχεί στα κανάλια με την παρουσία τους. Ανακυκλώνονται κατά κάποιο τρόπο. Τη μια ημέρα βρίσκονται σ' ένα κανάλι, την επόμενη -αν όχι την ίδια- στο επόμενο. Αν δεν το γνωρίζεις, πιστεύεις πως όλοι οι βουλευτές είναι αυτοί μόνο.
Και αυτό δεν οφείλεται στις τεκμηριωμένες θέσεις που μπορεί να έχουν, ούτε στο ιδιαίτερο ενδιαφέρον που αυτές έχουν. Αλλά σ' αυτό που προαναφέραμε. Ότι «πουλάνε». Είναι πρόσωπα που σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι, της τηλεόρασης κυρίως, θα ήθελαν να έχουν στα πάνελ τους. Κάνουν φασαρία, προκαλούν θέαμα και ανεβάζουν τηλεθεάσεις και ακροατικότητες.
Μια ημέρα πριν το επεισόδιο με την Μακρή, μεγαλύτερη φασαρία είχε κάνει η παρουσία και όσα γραφικά αλλά και επικίνδυνα είπε ο Μιχελογιαννάκης, για τον οποίο επίσης πολλά κανάλια δίνουν γη και ύδωρ για να έχουν καλεσμένο. Θα τους πει καμιά από τις ατάκες, του τύπου «τα λείψανα έχουν θετική συμβολή στην ιατρική», και οι καναλάρχες και παρουσιαστές θα τρίβουν τα χέρια τους. Τα μηχανάκια της AGB θα πάρουν φωτιά, η θεαματικότητα θ' ανέβει και μαζί και τα έσοδα.
Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε, αν τα μέσα ενημέρωσης αποφάσιζαν να αναζητούν καλεσμένους πολιτικούς οι οποίοι δεν φημίζονται για το θέαμα που προσφέρουν, αλλά για τα επιχειρήματα που έχουν. Πολιτικοί που δεν θα φωνάζουν, δεν θα δραματοποιούν τις συζητήσεις, δεν θα γίνονται πρωτοσέλιδα για μια ατάκα που προκάλεσε αλλά για ένα επιχείρημα που ανέφεραν. Αν συνέβαινε αυτό, αυτόματα οι μόνιμοι πελάτες των πάνελ δεν θα είχαν ένα βήμα για να πουν τις ατάκες τους, οι τηλεθεατές θα έπρεπε ν' ακούσουν επιχειρήματα και κανονικές συζητήσεις και ο δημόσιος διάλογος θα επαιρνε μια θεαματικά διαφορετική τροπή.
Οι αποδέκτες αυτού του διαλόγου θα ήταν σίγουρα αν όχι σοφότεροι, τουλάχιστον περισσότερο ενημερωμένοι. Γιατί σήμερα για παράδειγμα, πολλοί μπορούν να θυμούνται την περίφημη ατάκα της Μακρή για το χρήμα που θα τυπώσει το νομισματοκοπείο και θα μας λύσει το πρόβλημα, αλλά πολύ λιγότεροι γνωρίζουν τι πραγματικά σημαίνει για τους ίδιους και τις ζωές τους μια επιστροφή της χώρας στη δραχμή – θέμα για το οποίο δεν εχουν γίνει ουσιαστικές συζητήσεις.
Προφανώς και η ευθύνη για το κακό θέαμα που βλέπουμε και την ανεπαρκή πληροφόρηση δεν ανήκει μόνο στα ΜΜΕ, αλλά και σ' εκείνες τις πολλές χιλιάδες ψηφοφόρων οι οποίοι επιλέγουν τα συγκεκριμένα πρόσωπα για να τους εκπροσωπήσουν. Άνθρωποι που συνειδητά κάνουν τις επιλογές τους, τις οποίες τα Μέσα εκμεταλεύονται, σίγουρα όχι για την καλύτερη ενημέρωσή μας…