Πάσχος Μανδραβέλης
Χθες, έγραφα ότι φοβάμαι να τα βάλω με μερικούς από αυτούς τους τύπους που παριστάνουν τους αντιεξουσιαστές. Δεν ξέρω τι είδους αντιεξουσιαστές ή τι είδους επαναστάτες είναι αυτοί που, στην πραγματικότητα, διεκδικούν το άσυλο στο πανεπιστήμιο όχι για την ελευθερία των ιδεών αλλά, στην καλύτερη και στην αγνότερη περίπτωση, για την ελευθερί μόνο των δικών τους ιδεών (αν όντως έχουν ιδέες και τρόπους αντλημένους από τον ορθό λόγο για να τις διατυπώνουν, και δεν είναι απλές αντικοινωνικές περιπτώσεις, οχυρωμένες πίσω από το άσυλο).
Η ουσία είναι ότι, λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση του χθεσινού σημειώματος, το βράδυ, στη Νομική, σε μια ημερίδα για την πολιτική βία, πλάκωσαν απρόσκλητοι κάτι τύποι. Δήλωσαν αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, διέκοψαν την εκδήλωση, διάβασαν από χειρόγραφο κάτι ασυναρτησίες κι ύστερα έριξαν αυγά στον εκ των ομιλητών Πάσχο Μανδραβέλη, δημοσιογράφο με παρεμβατικό πνεύμα, καθαρές απόψεις και τόλμη. Προπηλάκισαν ακόμα τον Ολύμπιο Δαφέρμο, προπηλάκισαν και τον Δημήτρη Ψυχογιό και, πάνω απ’ όλα, για ακόμα μια φορά απέδειξαν ότι δεν είναι ώριμοι για την ελευθερία που τους έχει δοθεί στο Πανεπιστήμιο (χάρη και στη δράση του Δαφέρμου και του Ψυχογιού), αυτή την ελευθερία τη χρησιμοποιούν μόνο για να συμπεριφέρονται σαν χούλιγκαν και σαν μαφίες μαζί.
Είναι προφανές ότι τα παιδιά αυτά είναι τραμπούκοι ή από συμφέρον ή από ηλιθιότητα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, όμως, σιγά σιγά έχουν καταφέρει το περιβόητο «άσυλο» να μην καλύπτει την ελευθερία της σκέψης και της διατύπωσής της αλλά, απλώς, να είναι ένας χώρος όπου η παραβατικότητα επιτρέπεται επειδή δεν μπορεί κανείς να την αποτρέψει.
Οι δάσκαλοί τους και οι συμφοιτητές τους θα έπρεπε ήδη να έχουν αντιδράσει. Τι άλλο περιμένουν;