Δεν είμαστε ίδια με την Ιρλανδία κι αν σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει ότι μας συμφέρει και μας παρηγορεί το γεγονός πως κι άλλες χώρες έχουν προβλήματα, η ουσία είναι πως μακροχρόνια μάλλον πιο δύσκολη την κάνει τη δική μας κατάσταση. Όταν οι υπόλοιποι θα κληθούν να πληρώσουν για περισσότερους του ενός χρεωμένους, σίγουρα θα είναι πολύ πιο αυστηροί στην επιμονή τους να εφαρμοστούν οι όροι που μας έχουν επιβάλλει.
Οι Ιρλανδοί έχουν τράπεζες που γκρεμίζονται γιατί χορήγησαν επισφαλή δάνεια, κυρίως σε οικοδομές.Το δικό μας το πρόβλημα είναι πως το κράτος έχει ασύλληπτα υπερχρεωθεί, δανειζόμενο δισεκατομμύρια τα οποία έχει κατασπαταλήσει σε αεριτζήδικες κρατικές και ημικρατικές εταιρίες με εκατοντάδες υπαλλήλους, που μόνη τους δουλειά είναι πώς θα πάρουν κι άλλα επιδόματα, θα εξασφαλίσουν συντάξεις, και στην ουσία θα κάνουν τη ζωή μας πιο δύσκολη, όποτε τους έχουμε ανάγκη.
Οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά έχω κοινό νου, διαβάζω ξένο κυρίως τύπο, και μου σηκώνεται η τρίχα όταν με τη μεγαλύτερη ευκολία σπεύδουμε, για μια ακόμα φορά, να αυτοπαρηγορηθούμε που κι άλλες χώρες δυστυχούν και να επικαλεστούμε, όπως το συνηθίζουμε, εξωτερικούς εχθρούς -τους Γερμανούς (!)- που λέει μας επιβουλεύονται και έχουν βαλθεί να μας εξοντώσουν…
Η αλήθεια είναι πως οι περασμένες γερμανικές κυβερνήσεις, μαζί και με τη γραφειοκρατεία της ΕΕ, κάνανε το τεράστιο σφάλμα να θεωρήσουν πως η χώρα μας ήταν περίπου έντιμη, και την αντιμετώπισαν σαν ίσο εταίρο, χωρίς να κοιτάξουν ξανά τα νούμερα που τους φουρνίζαμε. Όντας βαθειά νυχτωμένοι, τελείως ανυποψίαστοι για το τριτοκοσμικό φαγοπότι που συντελούνταν εδώ, συνέχισαν να μας δανείζουν και να μας επιδοτούν, ενώ θα έπρεπε πολύ νωρίτερα να μας είχαν υποψιαστεί και να μας είχα βάλει στη γωνία.
Φταίμε, βεβαίως και εμείς, η σιωπηρή μειοψηφία της Ελλάδας, που ούτε επιδοτήσεις λάβαμε, ούτε υπερτιμολογήσεις κάναμε και τρέχαμε σαν ηλίθιοι ανελλιπώς να πληρώσουμε έγκαιρα τους φόρους μας, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε για την απίθανη κλεψιά και σπατάλη που το ξέραμε και το βλέπαμε καθημερινά ότι συντελούνταν γύρω μας. Ενίοτε ίσως και να χαρτζηλικώσαμε κάποιους δημόσιους υπαλλήλους για να κάνουμε, επιτέλους, τη δουλειά μας. Τα γνωρίζαμε όλα, και βλέπαμε με δέος τους προ ολίγον περίπου άπορους δημόσιους και ημι-δημόσιους λειτουργούς που είχαν φροντίσει να έχουν κι άλλες μπίζνες, να κυκλοφορούν με hammer και να χτίζουν τεράστιες βίλες. Κάναμε, όμως, τα στραβά μάτια. Θα μου πείτε κι αν το καταγγέλλαμε θα γινόταν τίποτε; Αμφιβάλλω.
Ιδιαίτερα εμείς οι δημοσιογράφοι, πάντως, έχουμε κάνει τεράστια ζημιά στη χώρα με την μακάρια σιωπή μας και τα «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» που φοβάμαι πως ακόμα είναι το σύνθημά μας. Διάβασα και για δύο εφοριακούς που περίπου τους έφαγε το σκοτάδι και πήραν δυσμενείς μεταθέσεις όταν τόλμησαν, παλιότερα, να πάνε ενάντια στο γενικό ρεύμα του απλοϊκού, ή με το αζημίωτο ωχαδερφισμού.
Πληρώνουμε λοιπόν όλοι μαζί κι εμείς που δεν φάγαμε κι εκείνοι που τα κονομήσαν και άνοιξαν εταιρίες off shore. Μάλλον οι ανήκοντες στη δεύτερη κατηγορία βρίσκονται, ως συνήθως, σε καλύτερη μοίρα, μια και ‘μεις ως υποζύγια εξακολουθούμε να πληρώνουμε όλο και περισσότερους φόρους. Το σίγουρο είναι πως οι αποδειγμένα υπεράριθμοι και πρώην ευτυχείς «διορισμένοι», που τελικά θα μείνουν στο δρόμο και θα ουρλιάζουν στις διαδηλώσεις για τα «κεκτημένα» τους δικαιώματα, ούτε καν θα υποψιαστούν ότι φταίνε κι οι ίδιοι σε κάποιο βαθμό για το γενικό κατρακύλισμα. Σίγουρα θα τους φταίει «το κεφάλαιο», η Μέρκελ και οι Γερμανοί…
Σημειώστε πως η μεγάλη αντίρρηση των Ιρλανδών στο δικό τους «μνημόνιο» δεν είναι να μην κοπεί ο 13ος μισθός, αλλά να μην ανέβει ο χαμηλότατος συντελεστής φορολογίας του «κεφαλαίου» και των επιχειρήσεων!