Από την Τετάρτη το βράδυ, στο μυαλό μου έχει κολλήσει η εικόνα της Ακτής Δυμαίων. Ειλικρινά. Είχα επισκεφτεί την Πάτρα πολλές φορές στο παρελθόν αλλά την συγκεκριμένη περιοχή στην Πειραϊκή Πατραϊκή ποτέ. Είχα διαβάσει και δει ρεπορτάζ αλλά η εικόνα που αντίκρισα ήταν σοκαριστική.
Κτίρια, αποθήκες και εργοστάσια μαρτυρούν περασμένα μεγαλεία. Παρά την αποκαρδιωτική εξωτερική τους εμφάνιση. Παρά την άθλια εσωτερική τους κατάσταση. Όταν έδυσε ο ήλιος η εικόνα της περιοχής έγινε ακόμη πιο γκροτέσκα. Τα χτυπημένα από τον χρόνο και την εγκατάλειψη κτίρια, σε συνδυασμό με τον κακό φωτισμό, σου προκαλούν τουλάχιστον θλίψη. Μια νυχτερινή βόλτα στην Ακτή Δυμαίων θα πείσει τους πάντες.
Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, εργάτες, μεροκαματιάρηδες και καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου. Νέοι που σπούδασαν με τις αιματηρές οικονομικές θυσίες των γονιών τους. Στα πρόσωπα τους μπόρεσα να “δω” πολλούς συγγενείς, φίλους και γνωστούς τόσο στην Αθήνα όσο και στον τόπο καταγωγής μου. Οι περισσότεροι είχαν να διηγηθούν είτε μια προσωπική ιστορία που είχαν πέσει θύματα ληστείας ή κλοπής είτε μια ιστορία ενός συγγενή – φίλου που είχε πέσει θύμα ληστείας ή κλοπής.
Δεν έγιναν – ούτε και είναι στην ουσία του πράγματος – ξαφνικά ρατσιστές, φασίστες και ξενοφοβικοί. Δεν έφτασαν τυχαία στο σημείο να ανέχονται ή να επικροτούν ένα ενδεχόμενο λυντσάριμα τύπου άγριας Δύσης. Πρωτίστως νιώθουν ανασφάλεια και φόβο.
Οδηγήθηκαν εκεί σταδιακά και βασανιστικά από την τερατώδη ανικανότητα του Κράτους. Από τις αρλούμπες που εκτοξεύουν τα κόμματα – της Χρυσής Αυγής συμπεριλαμβανομένης – για το μεταναστευτικό. Από τις υπερβολές των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Από την αδιαφορία που πέσαμε όλοι στον καιρό της πλαστής ευμάρειας.
Η δολοφονία του 30χρονου ήταν η αφορμή για όσα έγιναν. Οι άνθρωποι “έσπασαν”. Θα δεχτούν “βοήθεια” – “υποστήριξη” ακόμη και από τον Διάβολο για να αλλάξει η κατάσταση στην περιοχή τους. Είναι απελπισμένοι. Δεν αντιδρούν με τη λογική αλλά με το συναίσθημα.
Κανένας δεν θα σκεφτεί πως στους 100 αλλοδαπούς, οι 10 εμπλέκονται σε παράνομες δραστηριότητες και υπόλοιποι πληρώνουν μαζί τη νύφη. Κανένας κάτοικος ανάλογης περιοχής, ιδιαίτερα αυτή την εποχή της κρίσης και της ανεργίας, δεν θα καθήσει να συζητήσει με νηφαλιότητα για λύση του προβλήματος. Όταν άνθρωποι μαχαιρώνονται έξω από τα σπίτια τους. Όταν περπατούν το πρωί στο πεζοδρόμιο και προσπαθούν να μην πατήσουν σε αίματα.
Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει πρέπει να δώσει σε αυτόν τον κόσμο, έλληνες αλλά και μετανάστες, ελπίδα, αποτελέσματα και διέξοδο. Αν δεν το κάνει, θα πέσει περισσότερο νερό στο μύλο της ανασφάλειας και του φόβου και δεν θα πρέπει να απορούμε ή να πέφτουμε από τα σύννεφα για την ιδεολογική άνοδο της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.