Έχω θυμό και δεν ξέρω πού να ξεσπάσω. Έχω βάρη και δεν ξέρω πού να τα ξεφορτώσω. Έχω πικρή σκέψη μέσα μου και δεν ξέρω πώς να τη γλυκάνω. Μετράω τα κλειστά μαγαζιά και μου βγαίνουν περισσότερα από τα ανοιχτά. Στρίβω από τις γωνίες και βλέπω κουστουμαρισμένους τριαντάρηδες να ψάχνουν στα σκουπίδια. Ξεκινάω συζητήσεις που πάντα καταλήγουν στο «..κατοχή ζούμε, κατοχή». Ακούω ανθρώπους να βρίζουν όσους και όσα ψήφιζαν τόσα χρόνια να μην μπαίνουν σε διαδικασία αντίδρασης, πρότασης, ενεργητικής αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να γράψω. Τίποτα δεν μπορώ να γράψω. Τίποτα που να αποπνέει αισιοδοξία και εμπιστοσύνη σε ένα μέλλον που θέλω να είναι καλύτερο.

Τα διόδια αυξάνονται σε μια χώρα που μετράει τις λακκούβες της πολιτικής μια-μια. Όσο οι τρύπες δεν κλείνουν, τόσο τα κόμιστρα θα παίρνουν την ανηφόρα. Η κατάσταση στις πολυκατοικίες θυμίζει ό,τι ζούμε εδώ και 2 -3 χρόνια. Τα μισά διαμερίσματα δεν έχουν να πληρώσουν το πετρέλαιο κι έτσι κρυώνουν όλοι. Οι νομιμόφρονες εξισώνονται με όσους νομιμοποιούν αυθαίρετα σε, πολύ, βολικές, χαμηλές τιμές. Κοψοχρονιά, το λένε στο χωριό μου. Η λέξη «κορόιδο» μου δίνει απανωτές φάπες στον σβέρκο.

Άλλες τόσες μου δίνει η εικόνα των γιαγιάδων και των παππούδων που, με συνέπεια, δέχονταν τις πολλές κρατήσεις στον μισθό τους για μια τιμημένη σύνταξη στα ύστερά τους. Και ύστερα ήρθε η κρίση και τους σάρωσε κι αυτούς. Τους ζάρωσε. Πολύ.

Οι ατέλειωτες προσφορές των μαγαζιών μου σφυρίζουν μια ιδέα του κέρδους που είχαν «προ κρίσης». Μου έλεγε ένας φίλος προχτές ότι η Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης εξακολουθεί να πουλάει 9.5€ το κιλό τη γαλοπούλα την ώρα που η γαλλική πουλάδα εισαγωγής έχει 3.5€ και η ολλανδική 2.5€. Τι τρώει στη Σαλονίκη αυτό το πουλί, Θεέ μου; Ό,τι κι εμείς, θα μου πεις. Όχι, ρε φίλε. Μας πήρε λίγο παραπάνω αλλά ξυπνήσαμε. Και τις τιμές κοιτάμε και τα έξοδα μαζέψαμε όσο δεν παίρνει και τις εξόδους κόψαμε. Ένα πράγμα, ένα αγαθό κερδίσαμε αυτό το διάστημα. Την πίστη στο «μαζί», στους φίλους που ξαναβρήκαμε, στους ώμους που μπορούμε να ξανακουμπήσουμε. Οι ρεφενέ συναντήσεις των ανθρώπων έχουν αρχίσει να ζεσταίνουν τις καρδιές στον πιο κρύο χειμώνα των τελευταίων χρόνων. Κρύο στην ψυχή όσο και στο σώμα.

Πιστεύω βαθιά πως κάθε ομάδα του «εμείς» είναι ανίκητη. Τώρα, στην πράξη, ίσως το καταλάβουμε. Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Και δεν αφορά τους Ευρωπαίους, τα μνημόνια και τις τράπεζες όλο αυτό. Αφορά τον καθένα μας ξεχωριστά αλλά και όλους μαζί. Η δύναμή μας είναι η ένωσή μας. Η ένωση της σκέψης και των πράξεών μας, η συνολική απαξίωση όσων μας έχουν κοροιδέψει κατάμουτρα, οι ομαδικές προτάσεις και στάσεις από ‘δω και πέρα. Κανείς δεν χαρίζει τίποτα σε κανέναν. Για να με έχεις πρέπει να με κερδίσεις. Με ιδρώτα και αλήθεια. Και κόπο. Μόνο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News