Λίγες ημέρες μετά τα Χριστούγεννα οι πελάτες ενός μπαρ στην Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια, έζησαν μια πρωτοφανή – και μάλλον σουρεαλιστική εμπειρία.
Δυο νεαροί, οι οποίοι υποτίθεται οπλοφορούσαν, εισέβαλαν αργά το βράδυ στο κατάστημα φωνάζοντας «ληστεία». Χωρίς να χάσουν χρόνο κινήθηκαν προς το ταμείο και ζήτησαν από τον ιδιοκτήτη να τους παραδώσει τις εισπράξεις της ημέρας. Οι πελάτες, όπως και ο ιδιοκτήτης, δεν προέβαλλαν καμία αντίσταση. Προσπαθούσαν να καταλάβουν όμως τι είδους ληστές ήταν αυτοί. Έλληνες σίγουρα, ηρωινομανείς ή λούμπεν μικροκλέφτες δεν ήταν σε καμία περίπτωση. Έμοιαζαν με τα υπόλοιπα νεαρά άτομα που γυρίζουν στην περιοχή των Εξαρχείων. Βγαίνοντας από το μαγαζί ένας από τους ληστές γυρίζει και φωνάζει δυνατά: «έτσι η γ…ει η Αναρχία»! Πελάτες και ιδιοκτήτης έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα και το κερασάκι στην τούρτα!
Έτσι γ…ει η Αναρχία; αναρωτήθηκαν και κοιτούσαν ο ένας τον άλλον με απορία προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν τι ήταν αυτό που μόλις είχαν βιώσει.
Τι είδους Αναρχία είναι αυτή; Τι είδους αναρχικοί είναι αυτοί; Από πότε οι ληστείες σε μπαρ απέκτησαν «επαναστατική» χρησιμότητα; Από πότε το να ληστεύεις μέσα στο ίδιο σου το «σπίτι» απέκτησε «επαναστατική» χροιά; Σε ποια καθοδηγητικά κείμενα, παλαιότερα αλλά πιο πρόσφατα, έχουν διαβάσει το συγκεκριμένο γηπεδικής αισθητικής σύνθημα;
Μετά και τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 έχει χαθεί τόσο η μπάλα, όπως και το μέτρο. Οποιοσδήποτε και για οποιοδήποτε λόγο ευαγγελίζεται και επικαλείται έννοιες και όρους, όπως «επανάσταση» και «Αναρχία», αποδεικνύοντας όμως έτσι πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι. Η τρικυμία που επικρατεί στους συγκεκριμένους εγκεφάλους είναι κάτι παραπάνω από γραφική. Αν οι δυο ληστές στο τέλος φώναζαν «έτσι γ…ει η βλακεία» εκτός από τα λεφτά θα είχαν εισπράξει και το παρατεταμένο χειροκρότημα του ιδιοκτήτη και των πελατών. Γιατί τέτοιες συμπεριφορές και πρακτικές το μόνο που καταδεικνύουν είναι ιδεολογική ένδεια και απύθμενη βλακεία.