Επανέρχονται τα «φρουτάκια». Νόμιμα, «καθαρά», καινούργια φορολογητέα ύλη. Έχω ζήσει ανθρώπους να καταστρέφονται. Οικογένειες να τινάζονται στον αέρα, πιτσιρίκια χωρίς σχολικά είδη τον Σεπτέμβριο. Μία καλή φίλη, ψυχίατρος, μου είπε πριν χρόνια «Οδυσσέα, αν ο φίλος σου έπαιρνε πρέζα θα του έδινα περισσότερες πιθανότητες να απεξαρτηθεί…». Βέβαια έχουν τις ευθύνες τους οι «παίκτες», δεν φταίει το μηχάνημα, δεν φταίει ίσως η ρουλέτα, αν και έχει αποδειχτεί πως τα παιχνίδια που βασίζονται αποκλειστικά στην τύχη – όχι προ- πο ή στοίχημα, που θεωρητικώς αξιοποιείς πέρα από την τύχη και κάποιες γνώσεις σου ή πληροφόρηση γύρω από το αντικείμενο του ποδοσφαίρου- είναι εξόχως εθιστικά.
Όμως, τι σόι Πολιτεία είναι εκείνη που χρησιμοποιεί σαν λιπαντικό για να γρασάρει την φοροεισπρακτική μηχανή που τρίζει, την αδυναμία και την αρρώστια των πολιτών της; Τι λεφτά θα εισπραχτούν; Από τι ανθρώπους, τι εισοδήματα, τι ζωές;
Έχω πολλές ακόμη προτάσεις για να διευρυνθεί η φορολογική βάση. Το κλάμα του ευαίσθητου, το πάγωμα και το «χάσιμο» του καταθλιπτικού, τον φόβο του άνεργου, τα κατάγματα εκείνου που θρηνεί κοντινό του άνθρωπο… Μία κοινωνία που τρώει τα κομμάτια των αδύνατων για να δυναμώσει είναι απλώς σαρκοβόρα και ανθρωποφαγική, σύμφωνα με όλα τα λεξικά του κόσμου.
Θα μου πεις, λίγο πολύ όλοι εμπίπτουμε σε κάποια κατηγορία εθισμένων. Είτε καπνίζεις, είτε πίνεις, είτε αγοράζεις συνέχεια ρούχα, είτε ανανεώνεις κάθε μήνα τα ηλεκτρονικά σου γκάτζετς, είτε κολλάς στο internet, είτε πηγαίνεις παντού με το αυτοκίνητο, είτε…
Οι μισοί και πλέον φόροι βασίζονται στα πάθη, τις ευκολίες, τις πολυτέλειες και τις εξαρτήσεις. Στην ανθρώπινη φύση. Αλλιώς από πού; Απλά δεν ξέρω κανέναν να έχει αυτοκτονήσει επειδή ακρίβυνε η βενζίνη ή δεν του βγαίνουν τα φράγκα να πάρει το καινούριο i phone…