Σαν σήμερα 5 Μαΐου 2010 τρεις άνθρωποι πνίγηκαν από καπνούς στο γραφείο τους. Στο κέντρο της Αθήνας, στην καλύτερη φυλασσόμενη περιοχή.
Άνηκαν στη χρυσή γενιά των 30. Στη δεκαετία που φουλάρεις για κατάκτηση, έρωτα και αναγνώρισης, επαγγελματικής και προσωπικής.
Δεν πρόλαβαν να αποχαιρετίσουν και να κλαφτούν. Πέθαναν αγωνιώντας.
Σαν σήμερα τρεις οικογένειες έχασαν τα παιδιά τους απ’ το τηλέφωνο. Κάποιος τους ειδοποίησε να τρέξουν και να δουν.
Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου έγκυος στο πρώτο της παιδί, η Παρασκευή Ζούλια και ο Νώντας Τσακάλης είναι οι νεκροί της Σταδίου 23.
Σήμερα, έναν χρόνο μετά, την ίδια ώρα με το θάνατο, στις 2 το μεσημέρι, θα αφήσουν ένα λουλούδι εις μνήμην.
«Όταν συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατο ενός προσώπου αγαπημένου είναι σαν να κλείνει ένας κύκλος. Αναγκαία κοντοστέκεται κανείς και κάνει τον απολογισμό», σημειώνει η αδελφή της Αγγελικής, Σίσσυ Παπαθανασοπούλου. «Λογαριασμό συναισθημάτων, στάθμιση αντοχών, κατάλογο πεπραγμένων. Ο δικός μου κύκλος ήταν πολύ μεγάλος αυτή τη φορά, αν και δεν ξεπέρασε τις 365 ημέρες. Ήταν όμως και άπραγος. Πέρα από το κενό της απουσίας της Αγγελικής, κενό είναι και το καλάθι που κρατώ με τις εξελίξεις».
Δικαίωση δεν θα ‘ρθει γιατί ανάσταση θνητών δεν υπάρχει. Η συμπαράσταση όμως στη σκέψη και την πράξη είναι ανθρώπινη ανάγκη που ηρεμεί την ψυχή και της δείχνει δρόμο ελαφρύ για να ανασηκωθεί.
Ο σύζυγος της Αγγελικής, Χρήστος Καραπαναγιώτης, ο άντρας που φιλοσόφησε τον πόνο, το τόνισε χωρίς δάκρυα και φωνές. Το μόνο που μένει – είπε – είναι να κάτσουμε να σκεφθούμε τι μας έφερε έως εδώ.