Ήταν από τις φορές που ντράπηκα πολύ -πάρα πολύ- που είμαι πολίτης αυτού του κράτους, διαβάζοντας την περιπέτεια της 33χρονης Καναδής η οποία έπεσε θύμα βιασμού πριν από 5,5 χρόνια στην Αθήνα. Το ρεπορτάζ με την συνέντευξη της κοπέλας είναι ένα χαστούκι στον τρόπο που λειτουργεί η Δικαιοσύνη στη χώρα μας. «Η Ελλάδα αφήνει τον βιαστή μου ελεύθερο» είναι το τίτλος και όσα αφηγείται ότι έχει περάσει στην προσπάθειά της να τιμωρηθεί ο άνθρωπος που την βίασε, αποτελούν έναν εξοργιστικό παραλογισμό.
Με το θέμα είχε ασχοληθεί πέρσι ο Σταύρος Θεοδωράκης αλλά δεν έτυχε τότε να το εντοπίσω κι έτσι η εξομολόγηση που διάβασα για πρώτη φορά ήταν και για μένα ένα χαστούκι. Θυμήθηκα σχεδόν ταυτόχρονα τους Έλληνες δικαστές να διαμαρτύρονται, ότι με εκκρεμείς ένα εκατομμύριο ποινικές υποθέσεις και με 700.000 νέες μηνύσεις κάθε χρόνο, τα κακουργήματα φτάνουν να δικάζονται ως και 10 χρόνια μετά την τέλεση τους.
Διάβασα πρόσφατα ότι ο τρόπος που αποφάσισε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της γνωστής Ελληνικής δικομανίας είναι να αυξήσει κατά 900% το παράβολο για την υποβολή μήνυσης. Έτσι υπολογίζει να αποσυμφορήσει τα δικαστήρια τουλάχιστον για τα πιο ελαφριά αδικήματα.
Με τις ποινές-«χάδια» όμως σε αποβράσματα όπως οι βιαστές και με τις πενθήμερες άδειες που χορηγούνται αφειδώς ακόμα και σε πρόσωπα εμφανώς ύποπτα να μην επιστρέψουν ποτέ στη φυλακή, τι σκέφτεται άραγε να κάνει;