Στις 21 Οκτωβρίου, ο Ουαλίντ Ταλέμπ, βρέθηκε για 5η φορά στα δικαστήρια Πειραιά. Όπως και τις άλλες τέσσερις, ως αντίδικος και μάρτυρας κατηγορίας, περίμενε να γίνει η δίκη του πρώην εργοδότη του, ιδιοκτήτης φούρνου στη Σαλαμίνα, του γιού του και ενός συνεργού τους, που αφού τον βασάνισαν τον έδεσαν σε δέντρο με αλυσίδες, επειδή ζήτησε να πληρωθεί. Τούτη τη φορά, όλα σχεδόν έδειχναν ότι η δίκη θα γίνει. Και θα γινόταν, αν ξαφνικά δεν… έλειπε ο μεταφραστής. Τις άλλες φορές, έλειπε πάντα κάτι ή κάποιος άλλος. Στο καράβι της επιστροφής στη Σαλαμίνα, όπως κατήγγειλε, ο κατηγορούμενος και βασανιστής του τον απείλησε ότι «αν σε δω στη Σαλαμίνα, θα σε σκοτώσω». Θα μπορούσε, να του έκανε ξανά μήνυση ο βασανισμένος και αλυσοδεμένος Ουαλίντ αλλά δεν μπορεί. Δεν έχει λεφτά. Περιμένει να γίνει η πρώτη δίκη για να δικαιωθεί και φως δεν βλέπει. Κυριολεκτικά. Αφού από τα βασανιστήρια υπέστη μερική τύφλωση και δυσκολεύεται να εργαστεί.
Στις 17 Απριλίου 2013, όπως μετέδωσαν τότε τα ΜΜΕ, γράψαμε κι εμείς σχετικά εδώ, τουλάχιστον 34 εργάτες από το Μπαγκλαντές, διακομίστηκαν στο νοσοκομείο, αφού δέχθηκαν τα πυρά των επιστατών σε φραουλοχώραφα στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Περίπου 200 αλλοδαποί εργαζόμενοι, που ήταν απλήρωτοι τουλάχιστον έξι μήνες, είχαν συγκεντρωθεί απαιτώντας τα δεδουλευμένα τους. Αντ' αυτών, δέχθηκαν τα πυρά, με κυνηγητικές καραμπίνες, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν τουλάχιστον 34. Η κυβέρνηση, όπως γράφτηκε, προσανατολιζόταν να δώσει άδεια παραμονής στα θύματα, αρκεί η εισαγγελία να ασκούσε «ποινική δίωξη για τέλεση εγκληματικής πράξης». Το δεύτερο συνέβη ενώ για το πρώτο, δεν γνωρίζουμε αν έγινε κάτι.
Στις 29 Οκτωβρίου 2014, όμως, μάθαμε για την «οριστική και αμετάκλητη αθώωση των κατηγορουμένων για την υπόθεση της Νέας Μανωλάδας, καθώς από τον Άρειο Πάγο κρίθηκε ότι δεν συντρέχει λόγος να ασκηθεί αναίρεση κατά της ομόφωνης αθωωτικής ετυμηγορίας». Όπως έγινε γνωστό, ο αντεισαγγελέας του Ανώτατου Δικαστηρίου, που ασχολήθηκε με την υπόθεση, έκρινε ότι «δεν πρέπει να ασκηθεί αναίρεση ως προς το αθωωτικό σκέλος της ιστορίας». Σε απλά ελληνικά, οι κατηγορούμενοι δεν θα ξανακαθίσουν στο εδώλιο και πλέον έχουν αποδοθεί «λευκές περιστερές» στη κοινωνία. Επίσης, το Μεικτό Ορκωτό Δικαστηρίο Πάτρας, ομόφωνα(!) είχε αθωώσει τους βασικούς κατηγορούμενους, σε βάρος των οποίων είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για βαριά κακουργήματα. Ένοχοι κρίθηκαν οι δύο άλλοι κατηγορούμενοι, οι γνωστοί επιστάτες με τα όπλα. Αλλά, για «πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών» ο ένας και για «απλή συνέργεια σε πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών» ο δεύτερος. Και οι δύο τιμωρήθηκαν με ποινές που είχαν ανασταλτικό χαρακτήρα.
Εν ολίγοις, μέσα σε μια εβδομάδα, ένας μετανάστης που βασανίστηκε, επειδή ζήτησε τα δεδουλευμένα, για 5η φορά είδε ότι οι βασανιστές του όχι μόνο δεν δικάστηκαν, άρα δεν μπορεί να πάρει ακόμα τα λεφτά του, αλλά ο ένας τον απείλησε κιόλας, αυτή τη φορά να τον σκοτώσει. Στο άλλο, ακόμα πιο εντυπωσιακό περιστατικό, 34 τραυματισμένοι μετανάστες και περίπου 170 άλλοι «δούλοι» μάθανε ότι αυτοί που τους πυροβόλησαν ή υπήρξαν ηθικοί αυτουργοί, είτε καταδικάστηκαν με μικρές ποινές ανασταλτικού χαρακτήρα, είτε ανακηρύχτηκαν ομόφωνα αθώοι.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπει κανείς στα «παπούτσια» του άλλου. Όποια προσπάθεια κι αν κάνεις, δύσκολα καταφέρνεις να είσαι άλλος. Κι εδώ, οι άλλοι είναι πολλοί. Και η αδικία, εμφανώς περισσότερη. Αν δεν μπορείς να είσαι ο άλλος, μπορείς όμως να σκεφτείς ως άλλος. Αυτό μάλλον μοιάζει ευκολότερο. Τι θα γινόταν, άραγε, και από πλευράς αντιδράσεων της κοινωνίας και της δικαιοσύνης, αν στα δυο περιστατικά, η εθνικότητα των θυμάτων και των θυτών, ήταν αντίστροφη; Δηλαδή, τρεις Αιγύπτιοι εργάτες, βασάνιζαν, τύφλωναν σχεδόν κι έδεναν με αλυσίδες σε δέντρο ημεδαπό κάτοικο Σαλαμίνας, και παράλληλα τρία άτομα από το Μπαγκλαντές άνοιγαν πυρ εναντίον 200 Ελλήνων, τραυματίζοντας 34 από αυτούς. Και αφού το σκεφτόμαστε αλλά σιωπούμε, φούρναρης και επιστάτης είσαι εσύ κι εγώ. Ή, αν δεν μας αρέσουν αυτοί οι ρόλοι, ας επιλέγουμε να είμαστε ο Ουαλίντ και οι 34 Μπαγκλαντεσιανοί που πυροβολήθηκαν. Να χωρέσουμε στα «παπούτσια» τους. Τυχαία δεν είμαστε.