Έκθεση του μαθητού Βιομηχανικού Εργάτη. «Τι περιμένω από το 2014»
Από το 2014 περιμένω να φέρει αισιοδοξία στη χώρα μου. Σε μία από τις αντικειμενικά πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα. Σε μία χώρα όπου -μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον- οι βασικότερες ανάγκες (τροφή, στέγαση, υγειονομική κάλυψη, παιδεία) καλυπτόντουσαν για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτό που μετράει δεν είναι η απόλυτη τιμή ενός μεγέθους, αλλά η μεταβολή του. Το ποσόν σε € του μηνιαίου επιδόματος ανεργίας είναι σήμερα άφταστο όνειρο για τον οικονομικό μετανάστη, αλλά απογοητευτικό για τον πρώην εργαζόμενο (χώρια το ψυχολογικό κόστος της ανεργίας καθαυτό).
Η πιο εντυπωσιακή απόδειξη έλλειψης αισιοδοξίας μού δόθηκε ξαφνικά πριν από 2 χρόνια. Είμαστε παραμονή αργίας, απογευματάκι, σε μία μοδάτη καφετέρια με τους (παλιούς) συμμαθητές μου. Τον καφέ τον γυρίσαμε σιγά-σιγά σε μπύρα, μετά σε κρασί μαζί με κανένα μεζεδάκι (finger food στα καλά Νέα Ελληνικά), χαμός. Κάποια στιγμή τα γέλια και οι συζητήσεις μας καταλάβαμε ότι ενοχλούν τα γειτονικά τραπέζια. Πριν προλάβουμε να κατεβάσουμε τα ντεσιμπέλ μας, ένας κύριος από το διπλανό τραπέζι σκύβει προς το μέρος μας και μας λέει: «Συνεχίστε έτσι, έχω τόσο πολύ καιρό να ακούσω παρέα από Έλληνες να σκάει στα γέλια». Παρέα από Έλληνες! Αν είναι δυνατόν!
Προσπαθώντας να παραμείνουμε αισιόδοξοι, οι συμφοιτητές από το Χημικό, βρισκόμαστε τακτικά. Όχι για να αναπολούμε τα παλιά. «Είναι λάθος να επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχει σπουδαιότερες αναμνήσεις από όνειρα», όπως λέει και ένα σύνθημα γραμμένο με σπρέι. Απλά, γιατί ξεφεύγουμε. Ή, γιατί μπορεί να αισθανόμαστε νεότεροι, ποιος ξέρει; Όταν το 2010 πρωτοσυναντηθήκαμε, ΔΕΝ βάλαμε κανόνες. Κατά περίεργο τρόπο όμως, δεν συζητάγαμε για την οικονομική κατάσταση, λες και υπήρχε ένας ισχυρός άγραφος νόμος που μας απέτρεπε από το να χαλάμε τις όμορφες στιγμές. Τώρα πια όταν βρισκόμαστε, το επισημαίνουμε: «Συμφοιτητούδια, δεν μιλάμε για τρόικα, μνημόνιο και λοιπά ψυχοπλακωτικά, εντάξει;» Με το ζόρι το τηρούμε…
Έχετε παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι Έλληνες στις ευχές που ανταλλάσσουμε σε γιορτές και γενέθλια, συχνά η έκφραση «να έχουμε την υγεία μας» εμπλουτίζεται με τη συμπλήρωση «…και τη δουλειά μας». Λογικό.
Το 2014 μπορεί να είναι η κομβική χρονιά που θα επιστρέψει η αισιόδοξη ματιά μας. Αυτή η τόσο συνυφασμένη με τον χαρακτήρα μας, με τον ήλιο μας, με τη μεσογειακή μας κοσμοθεωρία. Μη με ρωτάτε πώς θα γίνει, αλλά σίγουρα θέλω να ακούσω διπλανές παρέες να σκάνε στα γέλια. Έχω τόσο καιρό να το νιώσω.