(Ακούγεται καλύτερα υπό τους ήχους του «Προτεραιότητα» από τις Ελεωνόρα Ζουγανέλη και Νατάσσα Μποφίλιου)
Ένα ακόμη βροχερό πρωινό στα Γιάννενα, όπου το καλοκαίρι άργησε μια μέρα.
Είναι το μοναδικό πράγμα σε αυτή την πόλη που δεν «βιάζεται». Όλα τα υπόλοιπα, έμψυχα και άψυχα, σπάνε όλα τα κοντέρ στην κούρσα της καθημερινότητας.
Άνθρωποι, αυτοκίνητα, σκέψεις, λέξεις, εικόνες, υποχρεώσεις τρέχουν με μεγάλες ταχύτητες, χωρίς να ξέρουν πάντα πού θέλουν να καταλήξουν. Ποιος είναι ο προορισμός ή η πολυπόθητη Ιθάκη. Πρωινό Δευτέρας λοιπόν, με άδειο ακόμη μυαλό. Ένα τηλεφώνημα μού αλλάζει τα σχέδια, που περιελάμβαναν μέχρι εκείνη τη στιγμή, γρήγορο καφέ στο σπίτι από τα χεράκια της μανούλας, δουλειά, δουλειά και ξανά δουλειά. Δύσκολη ημέρα η Δευτέρα. Είχα άλλες προτεραιότητες και είχα ξεχάσει το προγραμματισμένο ραντεβού για υπερηχογράφημα μαστών. Εξάλλου, είχε κλειστεί μήνες πριν.
Ακούγοντας την ευγενική φωνή της υπαλλήλου του εργαστηρίου στην άλλη άκρη της γραμμής, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι «δεν προλαβαίνω για σήμερα» και «πρέπει οπωσδήποτε να το αναβάλλω».
Αλλά αμέσως, μου ήρθε στο μυαλό η συμβουλή ενός πολυαγαπημένου προσώπου, ότι προέχει η υγεία μας και ότι η πρόληψη είναι το παν. Πάντα το ξεχνάμε αυτό. Το θυμόμαστε μόνο, αν τύχει και ακούσουμε κάποια δυσάρεστη είδηση για κάποιον που «θα μπορούσε να προλάβει το κακό, αλλά όταν πήγε στο γιατρό ήταν αργά…». Κάπως έτσι δεν λέμε στα χωριά μας το κακό μαντάτο; Με τρεμάμενη φωνή και φόβο μην και το κακό «χτυπήσει» και τη δική μας πόρτα. Και δεν προλαβαίνουν να στεγνώσουν τα δάκρυα και ξεχνάμε τι μας «δίδαξε» η ιστορία αυτού του ανθρώπου που είχε βάλει άλλες προτεραιότητες…
Υπάρχει όμως, και ο άλλος φόβος. Ο φόβος του άβολου κρεβατιού της εξέτασης ή του κρύου ψηφιακού μαστογράφου. Εκεί, το μυαλό κολλάει και μόνο μια λέξη τολμάς να σκεφτείς: «Αν…». Γνωρίζω γυναίκες, που ο φόβος και η υπόθεση έγιναν βεβαιότητα λίγα λεπτά αργότερα. Επίσης, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πέρασε από μπροστά τους όλη τους η ζωή. Αυτά που πρόλαβαν να ζήσουν και όσα δεν πρόλαβαν κι απλά ονειρεύτηκαν για τις ίδιες ή για τους ανθρώπους που αγαπούν. Ωστόσο, πάλεψαν κι αγωνίστηκαν. Ειδικά το «παλεύω» αποκτά έννοια διαφορετική για κάθε άνθρωπο που έχει να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο της απώλειας. Άλλες βγήκαν νικήτριες, άλλες όχι. Σε κάθε περίπτωση, άλλαξαν οι προτεραιότητές τους.
Δεν λέω να μας γίνει έμμονη ιδέα και να περάσουμε στο άλλο άκρο, αναζητώντας διαρκώς πληροφορίες περί ιατρικών ζητημάτων και να αναμένουμε, σχεδόν πάντα με βεβαιότητα, τη διάγνωση μιας σοβαρής ασθένειας.
Οφείλουμε όμως, να μην ξεχνάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, αφήνοντας για λίγο στην άκρη τις υποχρεώσεις μας.
Εκείνο το βροχερό πρωινό της Δευτέρας, ευτυχώς πολλές ακόμη γυναίκες δεν ανέβαλαν το προγραμματισμένο ραντεβού τους…
«… Έξω ακούγεται βροχή
κι ένα τρανζίστορ παρακεί
να μουρμουράει.
Οι Κατσιμίχα είναι θαρρώ
κι ύστερα ο Καζαντζίδης.
Όπως το έλεγε παλιά
καλά που υπάρχει η μουσική
να μας παρηγορεί.
Θα το παλέψει όσο μπορεί.
Είναι ακόμη ζωντανή.
Όπως και η Καίτη.
Κι η Ζωή.
Χαμογελάει…»