Υπάρχουν δύο Ελλάδες, αυτό είναι σίγουρο. Μια κοινωνία που με κάθε ευκαιρία χωρίζεται στα δύο και αποκαλύπτεται. Το δράμα των χιλιάδων προσφύγων, ήρθε να επιβεβαιώσει πως οι δύο αυτές παράλληλες «χώρες», δεν έχουν πολλά κοινά. Το αντίθετο.
Υπάρχει η Ελλάδα των εθελοντών, χιλιάδων ανθρώπων, που ουσιαστικά έρχονται να υποκαταστήσουν το ανύπαρκτο από πλευράς υποδομών κράτος και με οργανωμένο τρόπο κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους απελπισμένους. Και υπάρχει και η Ελλάδα που κινητοποιήθηκε παράλληλα, αλλά για να αποκομίσει πλούτο. Με τον πιο χυδαίο τρόπο όρμησε στους πρόσφυγες για να τους αδειάσει τις τσέπες. Πέντε ευρώ ένα μπουκαλάκι νερό, 100 ευρώ για να τους μεταφέρει ως τα σύνορα.
Υπάρχει η Ελλάδα του 70χρονου Μυτιληνιού ψαρά που έπεσε στα παγωμένα νερά στην Εφταλού για να σώσει τους πρόσφυγες και φώναζε με αγωνία: «Τα μωρέλια, μωρέ, να σώσουμε». Και υπάρχει και η Ελλάδα που τους βλέπει σαν απειλή και σχολιάζει: «Να σας δω όταν οι εισβολείς απαιτήσουν τη μισή Ελλάδα! Εκεί να σας δω!».
Υπάρχει η Ελλάδα των χιλιάδων ανθρώπων που οργανώνουν συσσίτια, συναυλίες και δεκάδες εκδηλώσεις στήριξης των ανθρώπων αυτών, είναι και η Ελλάδα που πιστεύει πως «αυτοί οι βάρβαροι, αφού παίρνουν την απόφαση πως δεν περνάνε καλά εκεί που είναι κι επειδή η κυβέρνησή τους έχει προβλήματα, αποφασίζουν να διαταράξουν μια ολόκληρη ήπειρο και σηκώνονται και φεύγουν».
Υπάρχει η Ελλάδα των νησιωτών που ρισκάρουν τις ζωές τους για να σώσουν όσους περισσότερους πρόσφυγες μπορούν και εκείνων που ανοίγουν τα σπίτια τους να τους φιλοξενήσουν. Είναι και η Ελλάδα που όταν πληροφορείται πως πνίγηκαν ακόμα έντεκα παιδιά προσφύγων, παρατηρούν με κυνισμό: «Και, λοιπόν; Θα κηρύξουμε εθνικό πένθος;».
Προφανώς και δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Όλες οι κοινωνίες κάπως έτσι λειτουργούν. Η ευχή μόνο, η πρώτη Ελλάδα να είναι μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη…
Υ.Γ.: Τα αρνητικά σχόλια για τους πρόσφυγες, τα αλιεύσαμε από ειδησεογραφικά sites, τα οποία θεωρούνται και από τα πιο σοβαρά. Είναι χαρακτηριστικό πόσα πολλά και βίαια είναι…