Δωρεάν Υγεία;

Με αφορμή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας περί δωρητών σώματος, άνοιξε άλλη μία κουβέντα και ακούστηκαν όλα. Από υποστηρικτικές -άνευ όρων- απόψεις έως άκρως σκεπτικιστικές. Οι δεύτερες είχαν δύο εντελώς διαφορετικούς άξονες. Από την μία οι αρνητές του νομοσχεδίου που θεωρούν πως έτσι «βεβηλώνεται» το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματός μας, και από την άλλη όσοι το βρίσκουν θετικό αλλά θεωρούν αδύνατη την αποφυγή ανάπτυξης «νόμιμης» μαύρης αγοράς και την εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων οργάνων και εντελώς ανίκανο το κράτος να διασφαλίσει κανόνες ελέγχου.
    
Στέκομαι μόνο στους τελευταίους, στους οποίους ανήκω, αλλά δίχως αυταπάτες πως είναι ποτέ δυνατόν να τεθεί οποιοδήποτε ζήτημα Υγείας σε διαπραγμάτευση. Ποτέ δεν μπορούσε και ποτέ δεν θα γίνει στο πλαίσιο της Οικονομίας της Αγοράς.  Υπάρχει ένα σοβαρό εμπόδιο, το οποίο υπερβαίνει τον προφανή λόγο των θηριωδών οικονομικών συμφερόντων και θα αναφέρω εδώ την σκέψη μου, εν γνώσει μου πως αρκετοί θα την λοιδορήσουν θεωρώντας πως πρόκειται για φτηνή «συνωμοσιολογική» θεωρία –τις οποίες παρεμπιπτόντως ουδέποτε ασπάστηκα. Δεν βαριέσαι, παίρνω τα ρίσκα μου…
   
Η πρόσβαση για όλους στην επιστημονική και τεχνολογική γνώση αιχμής σε θέματα περίθαλψης, νοσηλείας και θεραπείας, είναι απλά μία σοβαρή «παροχή» του συστήματος της Οικονομίας της Αγοράς –πες το Καπιταλισμό- σε όσους κοιτούν την δουλειά τους. Σε όσους έχουν αποδείξει την θητεία τους στην υποταγή και στην υποστήριξη της κυρίαρχης ιδεολογίας.
   
Αλοίμονο αν η σοβαρότερη «παροχή» –που είναι η υγεία σου και η ίδια σου η ζωή- ήταν ελεύθερη για όλους! Κάτι παραπάνω πρέπει να κερδίζουν όσοι στοχεύουν μόνο στον πλουτισμό –και το καταφέρνουν- πέρα από την παροχή καταναλωτικής δύναμης και το όποιο κοινωνικό status. Κάπως πρέπει να καταλάβει και ο φτωχός που πληρώνει τριάντα (!) βασικούς μισθούς για μία απλή επέμβαση σπασίματος ποδιού και τρεις μέρες νοσηλείας σε ιδιωτικό νοσοκομείο – μην ακούσω το έωλο επιχείρημα γιατί δεν πάει σε Δημόσιο-  πως πρέπει να βάλει το κεφάλι κάτω και να δουλέψει σκληρά αν θέλει να διατηρήσει την αρτιμέλειά του. Ο μόνος τρόπος είναι τα λεφτά και ο μόνος δρόμος η πλήρης αποδοχή των όρων της Αγοράς.
  
Η διαχείριση του φόβου στην σοβαρότερη αγωνία του ανθρώπου, που είναι ο θάνατος από αρρώστια, ξεπερνάει το απλό οικονομικό όφελος. Είναι πολύ μεγαλύτερο το διακύβευμα. Αν σε αυτό προσθέσουμε και την βρωμιάρικη σκέψη –οι ίδιοι την βαφτίζουν ωμό ρεαλισμό- πως σε αυτόν τον πλανήτη πολλοί άνθρωποι «περισσεύουν», καταλήγω πως πιθανότερο είναι κάποτε να έχουμε δωρεάν πετρέλαιο για όλους παρά πρόσβαση σε αξιόπιστες υπηρεσίες Υγείας και σε φάρμακα.