Κάποιες φορές έχω γίνει η …χαρά σας, να με βρίζετε εδώ. Όντας Δεξιός και αντιδραστικός, σήμερα είπα να σας ξαναδώσω τη χαρά, ιδίως στους προοδευτικούς εξ υμών!
Επειδή το σχόλιο ενός αναγνώστη ήταν καθυστερημένο στο κείμενο μου για τον Σωτήρη Πέτρουλα, με αφορμή την προχθεσινή «επέτειο» για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, και ελάχιστοι αναγνώστες το διάβασαν , αξίζει να το παραθέσω ολόκληρο εδώ. Γράφει:
«Ποιός …Πέτρουλας, τώρα ! Άλλωστε οι πρώτοι νεκροί της μεταπολίτευσης, λόγω αστυνομικής βίας, ο Κύπριος Ιάκωβος Κουμής, η Μαρία Κανελλοπούλου και ο Μ.Καλτεζάς, είχαν από χρόνια για καλά ξεχαστεί…
Η Ελληνική εκδοχή της γαλαζο-πορτοκαλί "επανάστασης που υπήρξε ο Δεκέμβρης '08, χρειαζόταν ένα νέο "μαρτυρολόγιο". Προσωπικά, το ΄βλεπα να' ρχεται πολύ καιρό πριν. Ένας οργασμός "δράσεων" την προηγούμενη διετία, μαρτυρούσε πως το "δίκτυο" είχε στηθεί και λειτουργούσε: Εμπρησμός περιπολικού στη ΓΣΕΕ, εύρεση δυο άσκαστων χειροβομβίδων (!) στο οδόστρωμα της Λ. Αλεξάνδρας ύστερα από πορεία στη ΓΑΔΑ, καταιγιστική αφισοκόλληση στα Εξάρχεια, περιοδικά "Antifa" και "Sarajevo" κι άλλα μύρια όσα.
Η γαλαζο-πορτοκαλί "επανάσταση έπρεπε να επινοήσει φρέσκους "μάρτυρες" πού θα ύψωναν ένα ηθικό πλεονέκτημα το οποίο δικαιολογεί τον "ξεσηκωμό". Η ταύτιση του "αγώνα" με υπαρκτά πρόσωπα, όπως σε κάθε διαφημιστική καμπάνια, ήταν κάτι παραπάνω από αναγκαία. Απέναντι στη συνδικαλιστική νεκροφάνεια των πρώην οικοδόμων του Κ.Κ.Ε. που ήσαν πια εργολάβοι, τον μαρασμό της αγωνιστικής λίμπιντο των άλλοτε μαχητικών φοιτητών του "Ρ.Φεραίου" που ήσαν τώρα πολιτικοί μηχανικοί και δικηγόροι με "αριστερές ευαισθησίες", αντιπαρατάχθηκε η "εργάτρια-αγωνίστρια-μετανάστρια-συνδικαλίστρια " Κούνεβα, κι απέναντι στον ξεχασμένο και άγνωστο στους νεώτερους (άρα ακυρωθέντα ως σύμβολο) Σωτήρη Πέτρουλα, ο Αλ. Γρηγορόπουλος.
Ειδικά ο δεύτερος, άθελά του έγινε το "αναγκαίο αίμα" που νομιμοποιεί κάθε αντεκδίκηση, απ' το κάψιμο της Αθήνας μέχρι την απόπειρα εκτέλεσης του αστυνομικού Ματζούνη στο Μουσείο. Η βλακώδης ενέργεια του Κορκονέα (κλασικό "fuck you shot" ) έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία που περίμενε "σαν έτοιμο από καιρό" το "δίκτυο" να δράσει με τις γνωστές συνέπειες, Από κοντά κι οι "αριστεριστές των μήντια" έριχναν λάδι στη φωτιά κάνοντας "έγκριτες" εφημερίδες να θυμίζουν αναρχικά φανζίν των '70's καλώντας τον λαό στους δρόμους μαζί με το όλον ΠΑΣΟΚ, ενάντια στη "φασιστική Αστυνομία της επάρατης Δεξιάς" κι όλοι καμάρωναν σα γύφτικα σκεπάρνια για τον απόηχο στο εξωτερικό του "Ελληνικού παραδείγματος" (;) κι όλοι έπεσαν να πείσουν τον νεαρόκοσμο οτι εξεγέρθηκε γιατί είναι "η γενιά των 800 ευρώ" και-καλά-κάνει. Τώρα που η ταρίφα έπεσε στα 500 παρά κάτι ευρώ, δεν είδαμε και πολλούς τσαμπουκάδες».
Αυτά γράφει ο αναγνώστης και γω απλώς θα συμπλήρωνα ότι η Αριστερά σε όλες της τις εκφάνσεις – έως και τα «αντιεξουσιαστικά» γκρουπούσκουλα – αναπαράγει παλαιούς μύθους «παντός καιρού». Η αστυνομία πάντα είναι ο κακός που ρόλο έχει να καταστέλλει τους λαϊκούς αγώνες. Και όταν αυτοί δεν υπάρχουν επιδιδόμαστε σε τελετές αγώνων. Παραφράζοντας την Κατερίνα Γώγου «η ζωή μας είναι η Πατησίων, πάνω κάτω η Πατησίων», θα έλεγα ο καθημερινός «αγώνας» έχει γίνει πλέον η Σταδίου – Αμαλίας – Πανεπιστημίου. Συχνά η «κεφαλή» της πορείας αφού ανέβει τη Σταδίου, περνώντας μπροστά από τον άγνωστο, ξεστρατίζει για 200 μέτρα, μπαίνει στην βασιλίσσης Σοφίας, όπου βρίσκονται παρατεταγμένα τα ΜΑΤ. Εκεί αρχίζουν τα σπρωξίματα προς τους μπάτσους, πέφτουν και μερικές με τα κοντάρια των σημαιών στα κράνη των ΜΑΤ. Αυτοί αντιδρούν και αρχίζουν τους ψεκασμούς, ρίχνουν και κάποιες ψιλές (αναφέρομαι στις νομιμόφρονες πορείες, στη φάση που δεν έχουν καταφτάσει ακόμα τα λεφούσια των «αντιεξουσιαστών» και αρχίσει το πανηγύρι).
Το απόγευμα αρχίζει το γνωστό χαρτομάνι των ανακοινώσεων από κόμματα και οργανώσεις, για την κακή αστυνομία που κατ΄ εντολήν της κακής κυβέρνησης (της όποιας κυβέρνησης), επιτέθηκε αναίτια για να διαλύσει την ειρηνική πορεία του λαού… Οι προοδευτικές εφημερίδες την επομένη γράφουν για «επίθεση στην πορεία»!
Το έχω δει να επαναλαμβάνεται τόσες φορές, όντας αυτόπτης για τις ανάγκες του ρεπορτάζ, που τελικά κατάλαβα: όχι δεν μας περνούν για ηλίθιους οι συντάκτες αυτών των ανακοινώσεων. Απλώς οι ίδιοι αναπαράγουν με καρμπόν την πολιτική τους καθυστέρηση μη έχοντας κάτι καινούργιο να εμπνευστούν και να πουν. Αντιγράφοντας τους αγώνες του παρελθόντος, δηλαδή τις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, αναπαράγουν στο μυαλό τους και το πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκείνες δικαιώθηκαν, και μας το κοτσάρουν ως πραγματικότητα του σήμερα.
Από κοντά έρχεται και η «λαϊκή αγανάκτηση» για τους αγωνιστές που πάντα κακώς συλλαμβάνονται – από την παρουσία στελεχών του ΠΑΣΟΚ ως μαρτύρων υπεράσπισης στη δίκη του Μαζοκόπου , την μεταμεσονύχτια επίσκεψη (εισβολή δηλαδή) του Αλαβάνου στη ΓΑΔΑ, με απαίτηση να αφήσουν ελεύθερους τους διαδηλωτές που είχαν συλληφθεί (σ.σ. μη ρωτήσετε με ποιο δικαίωμα!), έως και την προχθεσινή παρουσία νεαρών του Συνασπισμού στα δικαστήρια, επαναλαμβάνονται οι ίδιες τελετές «αγώνα» : « Είχαμε μαζευτεί στα σκαλιά, λέει ένας τους στο protagon, έξω από το κτήριο όταν ξαφνικά μία διμοιρία μας είπε να κατέβουμε κάτω, ενώ είχαμε το δικαίωμα να βρισκόμαστε εκεί (σ.σ: είχαν το δικαίωμα να στέκονται στα σκαλιά, λες και ήταν δυο τρεις νοματαίοι) . Άρχισαν να μας σπρώχνουν και εμείς κατεβήκαμε. Ενώ έσπρωχναν, όμως, από τη μία στιγμή την άλλη έβγαλαν τα κλομπ και άρχισαν να βαράνε, να βρίζουν χυδαία και να μας ποδοπατάνε». (σ.σ. Προφανώς οι ίδιοι κατέβηκαν χωρίς βρισίδια προς τους μπάτσους, χωρίς συνθήματα, χωρίς χειρονομίες χωρίς «γουρούνια δολοφόνοι» χωρίς σπρωξίματα και φωνές… )
Υπάρχουν και άλλες απόπειρες τελετών: Όπως οι απορίες μερικών εξ΄ ημών των βολεμένων,( που μας θέλγουν παλιοί αγώνες, που θέλαμε αλλά δεν ζήσαμε τον δικό μας Μάη, και τώρα θέλουμε να τον ζήσουμε μέσα από τη δράση άλλων) να αναρωτιόμαστε γιατί ο λαός δεν κατεβαίνει στους δρόμους. Δεν έχει χώρο για σήμερα να το σχολιάσουμε. Άλλωστε μην ανησυχείτε σύντροφοι. Όταν οι απελπισμένοι κατέβουν στους δρόμους θα το καταλάβουμε. Δεν θα είναι οι επαγγελματίες διαδηλωτές και οι επαγγελματίες κομματικοί τους αγκιτάτορες που επιδίδονται σε τελετές αγώνων. Την απελπισία όσων κατέβουν εκρηκτικά στο δρόμο, επειδή δεν θα΄ χουν να χάσουν παρά μόνο τη φτώχεια τους (για να παραφράσουμε τον Κάρολο) θα την καταλάβουμε. Μόνο που οι εξ΄ ημών εραστές εξεγέρσεων και οι κομματικοί αγκιτάτορες που ονειρεύονται εξεγέρσεις δεν απαντούν στο απλούστατο ερώτημα: Και μετά τι;…
ΥΓ: Κακώς καταλάβατε: Ο γράφων, δεξιός και αντιδραστικός από κούνια, δεν είναι κατά των συγκρούσεων των διαδηλωτών με την αστυνομία – το αντίθετο! Θεωρεί όμως ως πρώτιστο καθήκον της όποιας αγωνιστικής πράξης, την ανάληψη ευθύνης και την αποδοχή των όποιων κυρώσεων. Μόνο με προσωπική θυσία η συμμετοχή σε κάθε αγώνα είναι όντως Αγώνας και δεν καταντάει «τελετή αγώνα», εκ του ασφαλούς και για το θεαθήναι…