Η εποχή που ζούμε, δεν είναι ακριβώς εκείνη που θα λέγαμε, δεν υπάρχουν ειδήσεις. Δόξα τον… λαό, δεν προλαβαίνεις να τις καταναλώσεις. Οι περισσότερες, δυστυχώς, δεν είναι για καλό. Σου προκαλούν σφίξιμο στο στομάχι. Ευτυχώς, όμως, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Και είναι εξαιρετικές.
«Θεωρώ τον εαυτό μου αδελφό με τους Τούρκους», δήλωσε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης. Ο κυρ Γιάννης, δεν κρύβει τα λόγια του. Δεν συμβιβάζεται και δεν ιδρώνει το αυτί του, από κραυγές «πατριωτών». Το έχει αποδείξει πολλάκις και στο παρελθόν, και όχι από τη θέση του Δημάρχου. Ταυτόχρονα, ζήτησε και την επιστροφή των κλεμμένων χρημάτων στα ταμεία του Δήμου από τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, καταδικασμένου πια σε ισόβια (εξοντωτική η ποινή, κατά τη δική μου άποψη), για κατάχρηση δημοσίου χρήματος. Θα ήταν ευχής έργον να εισακουστεί η πρότασή του, και να γίνει πράξη. Και όχι μόνο για εκείνον. Υπάρχουν και τόσοι άλλοι που περιμένουν να δικαστούν για ίδιο ή παραπλήσια αδικήματα. Η δήμευση της (κλεμμένης) περιουσίας τους, είναι και επιβεβλημένη, αλλά και δίκαιη ποινή. Η φυλακή, τότε, θα μοιάζει εντελώς περιττή.
Οι κατά καιρούς δηλώσεις Μπουτάρη, και οι περισσότερες πράξεις του ως δήμαρχος, είναι από τις λίγες αισιόδοξες νότες που μπορεί να ξεχωρίσει κανείς, στην κοσμοχαλασιά που γίνεται τώρα στην Ελλάδα.
Και η δεύτερη καλή είδηση, σχετίζεται με την Τουρκία, κατά κάποιον τρόπο. Μετά το παιχνίδι μπάσκετ, ΠΑΟ – EFES Pilsen, ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης πήρε μια ελληνική σημαία και πανηγύρισε τη νίκη της ομάδας του. Μπορεί (και) ως μια απάντηση σε κάποιον ναζί βουλευτή, που είχε δηλώσει ότι ο ίδιος και οι άλλοι ναζί, δεν τον θεωρούν Έλληνα, μπορεί και αυθόρμητα. Αμφιβάλλει, όμως, κανείς για τα… εγκεφαλικά που προκάλεσε στους «πατριώτες» αυτή η θέα; Αν και ο ίδιος δηλώνω κακός «πατριώτης», και οι συγκινήσεις που μου φέρνουν οι διάφορες σημαίες είναι μηδαμινές – θεωρώ πως έχουν φτιαχτεί για να διαχωρίζουν τους ανθρώπους – δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ πως, η ελληνική σημαία, στα χέρια του Σοφοκλή, μου φάνηκε πιο ωραία από ποτέ. Όσο με απωθεί στα χέρια ρατσιστών και ναζί, που την κρατάνε ως πρόσχημα του μίσους τους, τόσο αγαλλίασα βλέποντας να την κρατάει ένας άνθρωπος που την έχει τιμήσει απείρως περισσότερο από εκείνους που κραυγάζουν για την ελληνικότητά τους.