«Αχός βαρύς ακούεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν. Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι; Μηδέ σε γάμο ρίχνονται, μηδέ σε χαροκόπι”… ο Αρης κάνει πόλεμο …με τους σχολιαστές του…(σ.σ. τελικά ότι και αν γράψει ο Δαβαράκης σηκώνει αχό!)
Ο Αρης, ρομαντικός πατριώτης με κοσμοπολίτικη καταγωγή, τόλμησε να γράψει ότι είναι έλληνας και χριστιανός και του την πέσαν τα αφασικά της Νέας Τάξης. Τι για …α-συνέχεια του έθνους και της ελληνικής γλώσσας άκουσε δεν λέγεται (σ.σ. δεν φταίνε αυτοί. Είναι βλέπετε προϊόντα του θερμοκηπίου της Μεταπολιτευτικής ισοπέδωσης, όταν πολλοί – και γω – χειροκροτούσαμε τον Γεώργιο Ράλλη γατί καθιέρωσε την δημοτικιά –λαϊκό προοδευτικό αίτημα βλέπεις – και μετέπειτα χειροκροτούσα(με) το ΠΑΣΟΚ που εξαφάνισε τα αρχαία από τα σχολεία, αυτή τη …«νεκρή γλώσσα», λέγαμε, που «δεν πρόσφερε τίποτα στην επαγγελματική αποκατάσταση των νέων της σύγχρονης εποχής»!!!
Ετσι δεν μάθανε στο πρωτότυπο τον πρώτο στίχο της Οδύσσειας του Ομήρου «Ανδρα μοι ενεπε μούσα πολύτροπον» που και η γιαγιά μου, που δεν ήταν κοσμοπολίτισσα σαν του Αρη αλλά έβοσκε κατσίκες στο βουνό, και να μην τον καταλάβαινε έστω στο περίπου – πάντως ελληνικές θα της ακούγονταν οι λέξεις («την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»), και δεν θα μιλούσε για α-συνέχεια της ελληνικής γλώσσας. Όπως δεν θα μιλούσαν για α-συνέχεια οι Κύπριοι, που για κάποιους (και μέσα στην Κύπρο δυστυχώς) είναι …άλλο έθνος και των οποίων η τραγουδιστή ντοπιολαλιά με την αρχαιοελληνική δομή, οι προθέσεις και οι καταλήξεις των λέξεων, ίσως και η μουσικότητα, δείχνει, κατά τους γλωσσολόγους, ότι προέρχεται κατ΄ ευθείαν από την αρχαία ελληνική, παρότι η Κύπρος στο διάβα των αιώνων αποτέλεσε βίγλα αμέτρητων κατακτητών. Ούτε θα μιλούσαν για α-συνέχεια οι Πόντιοι που κράτησαν τη γλώσσα και την φυλετική μνήμη σαν κειμήλιο ιερό στις πανάρχαιες εστίες του Πόντου, μέσα από αιματηρούς διωγμούς των τούρκων η του Στάλιν. Ούτε φυσικά οι δυστυχείς πρόσφυγες της Μικράς Ασίας που η καταστροφή της Σμύρνης, τους ξαπόστειλε ρακένδυτους, απελπισμένους και συφοριασμένους στη μητέρα πατρίδα – κακιά μητριά δηλαδή ήταν. Προφανώς και αυτοί θα είχαν προσβληθεί από το …μικρόβιο του εθνικισμού και δεν δήλωσαν ότι εμείς δεν έχουμε καμιά δουλειά με τους ρωμιούς, τους έλληνες, και ότι υπάρχει γλωσσική και πολιτισμική α-συνέχεια, άρα είμαστε δικοί σας, μην μας διώχνετε!(σ.σ: η βιολογική συνέχεια είναι αδιάφορη).
Η Ελλάδα της «Αλλαγής» με τα ΟΜΠ, τα διάφορα πακέτα αρωγής, τα κρατικά δανεικά και τη φοροδιαφυγή, δημιούργησε μια νέα «κοσμοπολίτικη» Ελλάδα, που είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει ει τας Ευρώπας και θαμπωμένη από τα νέα ιδεολογικά ρεύματα της Δύσης, να τα καταπιεί αμάσητα, αποδεχόμενη την κατευθυνόμενη νεοτερικότητα του αντεθνισμού που πλασαρίστηκε ως αντιεθνικισμός. Ενας, για παράδειγμα, από τους σχολιαστές του Αρη, ρωτούσε με στόμφο ποια είναι η διαφορά μεταξύ του να είσαι Ελληνας ή Σουηδός – θα περίμενε προφανώς εξεζητημένους ορισμούς πολιτικής επιστήμης περί έθνους, που σε κάποιο πανεπιστήμιο είχε αποστηθίσει, ο εξυπνάκιας, και τους οποίους κάλλιστα ο καθένας με λίγα αγγλικά μπορεί να βρει σε βιβλιοθήκες μέσω google, αλλά – επιλέγω να απαντήσω ότι- προφανώς ο Σουηδός …έχυσε το αίμα του για να είναι ελεύθερη αυτή η γωνιά της γης από τους Τούρκους, τους Βούλγαρους (στη Βόρεια Ελλάδα), και τους Γερμανούς, για να έχει αυτός την ελευθερία (σ.σ. ευπρεπώς φερόμενος δεν γράφω άλλη λέξη) για να κάνει τέτοιες ερωτήσεις…
Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς η μοίρα αυτού του κομματιού της γης προσδιορίστηκε από την γεωγραφία του η οποία θα ξαναθέσει εν καιρώ τις απαιτήσεις της και θα στείλει άπατους τους λεπτεπίλεπτους βυζαντινισμούς περί του αν υπάρχει εθνική, ιστορική, πολιτισμική και γλωσσική συνέχεια .Στις δε πομφόλυγες περί α-συνέχειας, εγώ που δεν δηλώνω αριστερός, θα παραθέσω τον λόγο του Αρη Βελουχιώτη στην Λαμία το 1944, αφιερώνοντάς τον στα αφασικά της α-συνέχειας:
«Κάποτε η γωνιά αυτή της γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα είτανε δοξασμένη κι ευτυχισμένη κι είχε ένα πολιτισμό, που επί 2 1/2 χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται άπ' όλο τον κόσμο. Κανένας σοφός ή άσοφος δεν μπορεί μέχρι σήμερα να γράψει ούτε μια λέξη, αν δεν αναφερθεί στα έργα που άφησαν του πολιτισμού, που λέγεται αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Στην εποχή της σκλαβιάς πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγιερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή έσβησε κι ότι αυτή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή…»
Θα θεωρηθεί ίσως ότι το φτηναίνω και το κάνω εξυπνακίστικο, αλλά αναφερόμενος στο παρελθόν ο Βελουχιώτης, κάνει μια αναφορά που δυστυχώς θα μπορούσε να ισχύει και σήμερα: «Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μας κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία… ».
Βέβαια η «πείνα, η κακομοιριά και η δυστυχία» δεν έχουν έρθει ακόμη στον μέγιστο βαθμό που αναμένονται, αλλά καταφθάνουν σιγά σιγά και θα μας αποδείξουν – δυστυχώς – ότι ούτε στα αρνητικά της φυλής υπάρχει …α-συνέχεια…