Η συζήτηση για τα γλυπτά του Παρθενώνα (τα Ελγίνεια, ντε) άνοιξε πολλές φορές φέτος. Πριν λίγο καιρό είχαμε τη δήλωση του Τζορτζ Κλούνεϊ κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου για τη νέα του ταινία (της οποίας το θέμα έχει να κάνει με αρπαγή έργων τέχνης). Ο τότε υπουργός πολιτισμού του έστειλε ευχαριστήρια επιστολή, εκείνος ντράπηκε επειδή δεν ήξερε πολλά και είπε ότι έκατσε να διαβάσει για την υπόθεση ενώ τα γλυπτά συζητήθηκαν πάλι στην συνέντευξη τύπου στο Λονδίνο όπου και ο Μπιλ Μάρεϊ πήρε θέση υπέρ της επιστροφής (είναι γενναιόδωροι οι Έλληνες, είπε, και θα σας τα δανείζουν κατά καιρούς). Το θέμα ακούστηκε τόσο πολύ που η Γκάρντιαν έκανε ψηφοφορία στον ιστοχώρο της (συντριπτικό το Ναι, φαντάζομαι κυρίως λόγω των Ελλήνων που θα ψήφισαν). Αυτές τις μέρες το όνομα του Κλούνεϊ πάλι εμπλέκεται στην υπόθεση, μέσω της δικηγόρου συζύγου του που ανέλαβε την υπόθεση για λογαριασμό του γραφείου της και πέρασε τις μέρες της συνομιλώντας με στελέχη της κυβέρνησης, τρώγοντας από τα χέρια του Λαζάρου και στις αγκαλιές της Ελένης Λουκά.
Έχουμε ακούσει τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών πάμπολλες φορές. Να σας πω την αλήθεια εγώ προσωπικά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για το θέμα της επιστροφής. Λίγο το φιάσκο με τη ληστεία στο μουσείο της Ολυμπίας (πιο πολύ εμάς τους Έλληνες εξόργισε αυτό), λίγο το ότι ήδη έχουμε παίξει το χαρτί του νέου μουσείου Ακρόπολης χωρίς επιτυχία, λίγο το ότι η κρίση αύξησε τα εθνικιστικά ένστικτα των Ευρωπαίων, δεν το βλέπω να υπάρχει πρόοδος. Δεν θα πάρω θέση για το αν είμαι υπέρ ή κατά διότι για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω τι θέλω. Τις μέρες που έχω τα νεύρα μου με κάποιον αλαζόνα Άγγλο τα θέλω πίσω… Τις μέρες που έχω τα νεύρα μου με το μπάχαλο του ελληνικού κράτους θέλω να μείνουν εκεί. Και ο θυμός μου μεγαλώνει όταν σκέφτομαι τα τραγελαφικά που συμβαίνουν στους αρχαιολογικούς χώρους λόγω διαμαρτυριών και απεργιών, όταν σκέφτομαι ότι για τους νέους Έλληνες επιστήμονες που φεύγουν από τη χώρα κανείς δεν δείχνει παρόμοια συγκίνηση και όταν σκέφτομαι την έλλειψη πολιτισμού που διακρίνει τη νέα Ελλάδα στην καθημερινότητά μας. Θα μου πεις αυτό δεν είναι θέμα που έχει να κάνει με τον ασήμαντο θυμό σου. Είναι θέμα πολύ σημαντικότερο, με εθνικό χαρακτήρα.
Εφόσον τις δυο θέσεις τις έχουμε ακούσει τόσες φορές που δεν έχει νόημα η επανάληψη, έκανα σκέψεις για άλλες λύσεις που ίσως μας έβγαζαν από το αδιέξοδο. Ίσως ένας καλύτερος και άκοπος συμβιβασμός θα ήταν να μείνουν εκεί, υπό την προϋπόθεση ότι θα μετονομάσουν οι Βρετανοί ολόκληρο τον όροφο Ελληνικό Παράρτημα Μουσείου Ακροπόλεως. Ας βάλουν και μια τεράστια ελληνική σημαία κάπου κοντά (να γλιτώνουμε και από τις γραφικότητες διάφορων επισκεπτών). Ας υπάρχει και μια οικονομική ανταπόδοση που θα αξιοποιείται για ευγενείς ελληνικούς σκοπούς. Αυτοί δεν θα χρειαστεί να στείλουν τίποτε πίσω και εμείς θα νιώσουμε στο μέγιστο την εθνική μας περηφάνια έχοντας στην ουσία μια πολιτιστική αποικία και την υπέρτατη διαφήμιση για τα εκατομμύρια των επισκεπτών. Δεν θα αρέσει η ιδέα στους περισσότερους αλλά τις τέλειες λύσεις εύκολα μπορούμε να τις φωνάζουμε όλοι… ας μοιραστώ μια σκέψη που φαίνεται πιο ρεαλιστική και δίχως γκρίνια. Ας περιμένουμε βέβαια να δούμε μήπως το Χόλιγουντ καταφέρει περισσότερα από το ελληνικό κράτος, αλλά αν πάλι έχουμε την ίδια κατάληξη μήπως πρέπει να ψάξουμε για τρίτο δρόμο;