Μια αληθινή ιστορία για την περιπέτεια της υιοθεσίας από την πλευρά αυτή τη φορά του Μπαμπά. Πώς ένας άντρας που μέσα του είχε ξεκαθαρίσει από πολύ νωρίς ότι θέλει παιδί, έμεινε πιστός στην επιθυμία του και δεν έκανε πίσω ούτε όταν συνειδητοποίησε το πολυέξοδο «παιχνίδι» των εξωσωματικών, ούτε όταν η γυναίκα του στο παρά πέντε, μπροστά στην κοινωνική λειτουργό, έκανε ένα βήμα πίσω. Ο Μπαμπάς της ιστορίας είναι ένας 50άρης τύπος που όταν άρχισε η ιστορία της «ξανθιάς Μαρίας», αγρίεψε με τα μέσα που ανακάλυψαν την Αμερική και με το παρακάτω κείμενό του ήθελε να τονίσει ότι κανένας φόβος δεν είναι ικανός να σε απομακρύνει από το να αγκαλιάσεις το παιδί σου, ακόμα κι αν δεν το γέννησες. Το γράμμα του είναι στην ουσία η απόδειξη αγάπης προς την κόρη του – σήμερα 5 χρόνων – κι ένας τρόπος παρότρυνσης για όσα ζευγάρια δειλιάζουν μπροστά στη σκέψη της υιοθεσίας. Για λόγους κοινωνικούς τα στοιχεία του δεν τα δημοσιεύουμε. Η ελληνική οικογένεια δίνει ακόμα τη μάχη της στην κοινωνία, να καταπολεμήσει και αυτό το «στίγμα».
«''Γιατί με έδωσε;'', ''Γιατί δεν με ήθελε;''. Δύο δυνατά ερωτήματα που μας έθεσες, τα οποία οφείλουμε να διαλευκάνουμε. Ως σύντροφοι ερωτευτήκαμε, αγαπηθήκαμε και από κοινού αποφασίσαμε να αποκτήσουμε ένα παιδί. Δυστυχώς, ανακαλύψαμε πως ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθεί ο σκοπός μας με τον γνωστό τρόπο. Ευτυχώς υπάρχουν γιατροί, η επιστήμη έχει λύσεις για όλα τα προβλήματα. Έλα όμως που δεν είναι πάντοτε έτσι. Αρχίσαμε έναν αγώνα αντικατάστασης της φυσικής διαδικασίας.
Εξωσωματική γονιμοποίηση. Έως τότε μόνο ακουστά την είχαμε. Τώρα τη βιώνουμε. Παλεύουμε το ακατόρθωτο. Εθιζόμαστε στην αποζημίωση του όποιου μπορεί να μας δώσει λύση. Δέκα ανεπιτυχείς προσπάθειες με τεράστιο κόστος, ψυχικό κυρίως! Δεν έχουμε αποτέλεσμα. Αρχίζουμε δειλά δειλά να αναζητούμε άλλη λύση. Μαθαίνουμε για την υιοθεσία, μέσω των ιδρυμάτων και αποφασίζουμε να το προσπαθήσουμε. Δυστυχώς και εδώ η απογοήτευση είναι ανάλογη της προηγούμενης. Τεράστιες δυσκολίες, οι περισσότερες ανυπέρβλητες, μας οδηγούν για άλλη μια φορά στην απογοήτευση.
Μοιραζόμαστε τον καημό μας με τον κοινωνικό περίγυρο, ώσπου κάποια στιγμή μαθαίνουμε πως υπάρχει και άλλος τρόπος, ίσως ανορθόδοξος, αλλά πάντως νόμιμος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι, παρόλο που ένα ίσως τυχαίο γεγονός τους καθιστά εν δυνάμει γονείς, ικανοί να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις καθώς και στην ευτυχία που αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της τεκνοποίησης, παρέχει.
Κάποιος μας προσεγγίζει. Έχει κάθε άλλο παρά αγαθούς σκοπούς. Μας υπόσχεται αυτό που είμαστε έτοιμοι – με κάθε τρόπο – να αποκτήσουμε. Καμία απαίτηση δεν φαίνεται υπερβολική. Μας ζητά ότι μπορεί περισσότερο και εμείς είμαστε έτοιμοι να το παρέχουμε. Συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που μας εκπαίδευσαν: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Ακόμη και η απαίτηση της δια βίου αβεβαιότητας ακούγεται λογική. Ενδίδουμε στην εκμετάλλευση αυτού που υπόσχεται το ακατόρθωτο! Μπορεί να είναι Βουλγάρα ή Ελληνίδα ή Ρομά, καθώς πρέπει Δικηγόρος ή Μαιευτήρας, δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα μετράει. Το φετίχ μεταπηδά από το χρήμα στο σκοπό! Ευτυχώς κάποια στιγμή η επαναλαμβανόμενη απογοήτευση, οδηγεί στην προσγείωση. Η υποταγή έχει τα όριά της. Συνειδητοποιούμε, πως ο μόνος τρόπος ευτυχούς κατάληξης είναι η οριοθέτηση. Οριοθετούμε και συνεχίζουμε χωρίς φόβο. Υπάρχουν και άνθρωποι που είναι έτοιμοι να βοηθήσουν χωρίς σκοπό την εκμετάλλευση. Ένας τέτοιος βρέθηκε στο δρόμο μας και κάθε άλλο παρά απαξίωση του πρέπει.
Ασχέτως προθέσεων, δίνει απάντηση στα ερωτήματα που μας βασανίζουν ως τώρα!
Είσαι η κόρη της μάνας σου.
Είσαι η κόρη του πατέρα σου.
Είμαστε οι γονείς μου.
Σε αγαπάμε πολύ».