Δυο μεγάλες συγκεντρώσεις έγιναν τις τελευταίες ημέρες, στην Καλαμάτα και στο Άργος, κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Χωρίς να έχει υπάρξει μεγάλη προετοιμασία και ενημέρωση, κόσμος πολύς κατέβηκε στην παραλία και στην κεντρική πλατεία της πόλης, αντίστοιχα. Με ένα σύνθημα μόνο. Όχι στη Χρυσή Αυγή, όχι στον φασισμό, όχι στον ναζισμό.
Στα αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, στην επαρχία όπως και στην Αθήνα, στην προ Χρυσής Αυγής εποχή, πρωτοστατούσαν τα κόμματα της Αριστεράς και κάποιες φορές μάλιστα το ΚΚΕ πήγαινε παντού μόνο του, ακόμα και σε κοινής αποδοχής κοινωνικά αιτήματα. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν το συνήθιζαν.
Οι δυο πόλεις της Πελοποννήσου δεν ξεχωρίζουν για τα αριστερά τους φρονήματα, ούτε για τις προοδευτικές τους ιδέες. Θεωρούνται κάστρα της Δεξιάς και καμιά φορά η ακροδεξιά έκφραση, στην κλειστή κοινωνία, εύρισκε πρόσφορο έδαφος αλλά ουδεμία σχέση με τον ναζισμό. Ο Χίτλερ δεν ήταν στο δικό τους κάδρο. Ξεχωριστή θέση στο σαλόνι και την καρδιά είχε πάντα κάποιος Έλληνας. Ήταν τα υπολείμματα της μετεμφυλιακής Ελλάδας που το κέντρο είχε συμπιεστεί από το πάθος και το μίσος των άκρων.
Το αξιοσημείωτο όμως και στις δύο αυτές πρόσφατες περιπτώσεις δεν είναι η κοινή καταγωγή ούτε το επαναστατικό DNA (η μεγάλη Επανάσταση του 1821 ξεκίνησε από την Πελοπόννησο γιατί, όπως μαρτυρούν ιστορικές πηγές, εκεί υπερτερούσαν οι Έλληνες αριθμητικά και η Φιλική Εταιρεία είχε ευρέως εξαπλωθεί στους προκρίτους και κληρικούς του τόπου). Αυτό που έχει ενδιαφέρον και πρέπει να οδηγήσει τη σκέψη μας ένα βήμα μπροστά είναι ότι ίσως είναι η πρώτη φορά που όλα τα κόμματα -ΚΚΕ, Σύριζα, Δημάρ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ- όλοι οι ψηφοφόροι τους μαζί, κατέβηκαν για να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν για το αυτονόητο, σε μια οργανωμένη δημοκρατία. Νόμος είναι το δίκιο του πολίτη. Ίδια ώρα, ίδια μέρα, ίδιο σημείο. Όλοι μαζί. Κάτι σαν μας αφυπνίζει.